Hoofdstuk 11.

841 26 2

door Once_aQueen

door Once_aQueen

Jenna's POV

"You can say we'll be together someday, nothing last forever, nothing stays the same"

Was dat geen stukje van Ashley's woorden op de begrafenis. Ik had haar sinds dat we ruzie hadden niet meer gezien. Ja wel voorbij zien lopen, maar het leek wel alsof ze me negeerde.

Aan de jongens had ik ook niks meer. Mijn broer was vanmorgen vertrokken vlak na mijn ziekenhuisbezoek. Ik nam afscheid van Liam, Louis en Harry, al is er nog steeds iets raars tussen mij en Harry. Eigenlijk mochten ze niet weg van de politie, maar Liam stond bij de draaitafel, dus hij heeft een alibi, Louis stond achter de bar 2/3 van de tijd die we hadden en Harry was de enige met een motief. Niet echt dat hij een motief had, maar hij zou er een kunnen hebben. En dat was de perfecte reden waarom ze het niet gedaan konden hebben.

Zelf weet ik nouwlijks meer iets van die avond. Het ging allemaal ook zo snel en raar.

'Mooi stukje Luke' zei ik om weer terug te komen op het schuingedrukte aan de bovenkant van deze pagina. Hij lachte 'thnx, als ie af is ben jij de eerste die het hoort.' 'Word moeilijk' zei ik. Hij keek me aan 'Ik ga morgen ochtend weg'. 'Dan mag ik wel opschieten'. Lachte hij. 'Moet je echt gaan?' Ik knikte 'Ik heb school'. Hij zette een zielig gezicht op.

Het is raar als je een paar weken met iemand doorbrengt die je niet kwijt wilt en vervolgens ga je weer uit elkaar en dat was precies het gene wat ik niet wilde. 'Luke?' zei ik. Hij keek mijn kant op 'Wat als ik weer thuis ben?'. Hij dacht na. 'Ja, dan zal ik moeten sparen voor een vliegticket naar jou huis'. Hij keek me sexy aan. Ik begon te lachen. 'Dat zou toch wat zijn'.

En jahoor weer een bezoek aan het ziekenhuis. Ze wilde checken of de overstap naar het ziekenhuis in Denver wel goet was gegaan. En of het niet te ver weg was.

Vervolgens kreeg ik nog een onderzoek en werd me verteld dat door de klap, mijn hele vrouwlijkheids orgaan ermee is opgehouden, ik kan nog naar de wc, maar daar houd het dan ook wel mee op. Leuk he! al je te horen krijgt dat je beter kan stoppen met je leven.

Later die middag hadden we nog ondervragingen en alles werd weer op mij afgeschoven. En wie zorgde daarvoor? Ashley. Nu had ik er weer voor gezorgd dat Chris dood is, doordat ik eigenlijk zelfmoord wilde plegen. Het was allemaal erg geloofwaardig... Niet, maar het gekke was dat iedereen het geloofde.

Ashley zei geen woord meer tegen me, Dana moest uit mijn buurt blijven, de jongens waren weg, in het hotel lag er een grafstemming en de enige bij wie ik me op het moment fijn voelde was bij Luke.

Luke was eigenlijk de perfecte jongen die zo erg in me geloofde dat je het bijna een obsessie kon noemen. Hij deed niks liever dan mij proberen te laten lopen, zodat ik dan als ik viel door zijn armen opgevangen zou worden.

Ashley stond in haar eentje bij de bar die avond. Ik was uit met Luke voor zover dat kon. Het zag er allemaal een beetje raar uit. 'Ashley' zei ik zachtjes. Ze keek om, maar keek daarna meteen weer terug. 'Je kunt wel tegen haar praten hoor' zei Luke. Ashley leek geirriteerd 'En haar oh zo zielige verhaal aanhoren, terwijl zij' ze wees recht in mijn gezicht 'Mijn vriendje heeft vermoord!'. Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Dat weet je niet Ashley, en ik zou nooit zomaar een brand aansteken en dat weet jij ook! Ik heb geen alibi, maar ook geen motief, dus je kunt er niks over zeggen!' je kon de woede duidelijk merken tussen ons.

Niemand wist meer iets om te zeggen. De muziek bleef doordraaien, maar het leek doodstil. Onze blikken kruisde elkaar de hele tijd, maar iets gezegd werd er niet. 'Gaat er iemand nog iets zeggen?' vroeg Luke. Ashley keek hem aan en stond op 'Ik heb niks meer te zeggen'. Lukes ogen volgde haar toen ze wegliep.

Ik kende Ashley zo niet meer, ze was veranderd en ik was bang dat het nooit meer goed zou komen.

We hadden met de politie afgesproken dat we allemaal vrijuit mochten, totdat er meer bekend was.

Ik kreeg Summer Love van One Direction in mijn hoofd toen mijn moeder de volgende morgen mijn koffer in de auto stopte. Ik reed nog een keer naar de kust. Luke was achter me gaan staan. Hij keek me aan en zag tranen over mijn wangen glijden 'Sorry....' zei ik. Ik glimlachte 'Hoeft niet' zei hij. 'Ik ga je ook missen hoor'. Hij keek me in mijn ogen aan 'Ik zal hier op je wachten.' Hij stopte een briefje in mijn handen. 'Pas lezen als je thuis bent'. Ik knikte. Luke ging door zijn knieen en en omhelsde me. 'Ik wacht hier op je!'. 'Of jij komt naar mij' zei ik. Hij knikte 'I'll try'...

Ik nam nog even snel afscheid van Calum, Michael en Ashton en moest daarna echt gaan. Ik heb de jongens nooit echt goed leren kennen en daarom vond ik het extra jammer dat ik nu al moest gaan.

Het afscheid voelde heel snel, want al heel snel zag ik het vliegtuig opstijgen terwijl onze auto in de laadbak stond en ik op een vliegtuigstoel zat met het briefje in mijn handen geklemd.

----------------
Sorry, het is niet een enorm hoofdstuk, maar het word beter :)
xxxx Let me know what you guys think
+ jullie mogen kiezen over wie van 1D of 5sos mijn volgende fanfic gaatXxx dus let me know
Love you
XxxMe