It's Alright... - Beside You 2 (Luke Hemmings)

Hoofdstuk 14.

Jenna's POV

Had hij serieus dit gesprek afgekapt? waarom? Ik liet mijn telefoon op bed vallen en draaide mijn gezicht opzij. 'Nu wil ik juist naar hem toe!' zei ik. Daisy keek me aan 'Wat zei hij dan?'. 'Hij zei: I love you remember that, bye. En toen hing hij op'. Daisy trok een raar gezicht. 'Ga dan' zei ze. 'Ik kan een beetje moeilijk weg nu...' . Daisy knikte.

De volgende dag kreeg ik ontbijt op bed zoals elke ochtend en werd ik weer eens grondig onderzocht. Rond half acht ging de telefoon. Lucy zette me terug in mijn rolstoel en liep de kamer uit. Zachtjes reed ik achter haar aan om haar gesprek te horen.

'Ja dat begrijp ik.... Maar u snapt toch ook wel dat ze hier nu niet zo weg kan? Ja dan stuurt u dat maar op'  Hoorde ik Lucy praten. Ik had zo'n sterk vermoede dat het de politie was. Net als je dacht ervanaf te zijn komen ze terug.

Ik reed terug naar de plek waar Lucy me voor het laatst had gedropt. Na haar gesprek liep ze weer in mijn richting met een bezorgd gezicht. 'Wat is er?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd 'Niks waar jij je zorgen over hoeft te maken Jen, zal ik je nieuwe kamer laten zien?'. Ik knikte en ze reed me naar mijn nieuwe kamer.

'Jongens, dit is Jenna, en voorlopig komt zij bij jullie op de kamer' zei Lucy tegen twee meisjes en een jongen. Ze knikte allemaal en zeiden zachtjes 'hoi'.

Ik zei hoi terug en voelde haar handen op mijn schouders. 'Maak vanavond maar kennis, je moet naar school'.

'Mam...' vroeg ik toen ze me naar school reed. Ze had haar werkrooster zo danig aangepast dat ze me elke dag naar school kon brengen. Ze knikte en keek in haar spiegeltje om mij in een soort stoel te zien zitten op de achterbank. 'Denk je dat ik schuldig ben?' vroeg ik zachtjes. 'Jenna hou je mond alsjeblieft, tuurlijk heb jij het niet gedaan! Ze moeten er alleen even snel achter komen. Luister lieverd, Chris is natuurlijk vreselijk, maar ze vreesde ook voor jou leven!'. Ik draaide met mijn ogen 'Ja dat heb ik gevoeld, oh wacht! dat kan ik niet, vergeten!'. 'Jenna! , doe normaal en anders laat ik je lopen!'. Het duurde even voordat die opmerking bij haar binnenkwam, terwijl ik al lang de tranen op voelde komen.

'Sorry....' zei ze. De rest van de weg hield ze haar lippen stijf op elkaar.

School was school en het was altijd vreselijk. Het was gezellig met Daisy, maar Aysha wilde 24/7 bij mij zijn, wat Lizzy en Emily mateloos irriteerde.

Die avond had ik geen huiswerk en kon dus lekker douchen om vervolgens avond te eten op bed en met de andere te kletsen.

We lagen met zijn vieren op een kamer. Supergezellig natuurlijk. We kregen eten en we hadden allemaal het hetzelfde. aardappelen, met een gehaktbal en wat groente. Het klinkt allemaal ook echt zo vies als dat het was.

Lucy kwam binnenlopen en kwam even op mijn bed zitten. 'Jen, dit zijn jongeren met afwijkingen en psychische problemen, ben een beetje voorzichtig en als er wat is druk ff op het knopje'. Ik knikte terwijl ze wegliep.

Ik zocht naar een knopje en toen ik hem of beter gezecht hun vond betrok mijn gezicht. 'Welk fucking knopje?' zei ik iets te hard. 'De rode...' zei een meisje stil. Ik keek opzij en zag een meisje die  waarschijnlijk iets ouder was dan ik naar me kijken.

Ze zag er verlegen uit. 'Wie ben jij?' vroeg ik. Ik merkte dat ik de aandacht van het andere meisje en de jongen ook had. Het meisje naast me slikte even 'Charley' zei ze. Ik knikte en keek naar het andere meisje. Zij leek iets minder verlegen met haar pornoblonde haar en haar felrode lippenstift. 'Dat is Barbie' zei de jongen 'en ik ben Dave'. Ik knikte 'Heet zij serieus Barbie?' vroeg ik. Barbie schudde haar hoofd 'Natuurlijk niet, ik heet Lissa, maar die homo naast me noemt me altijd zo'. Ze schoten beide in de lach terwijl Charley stil bleef.

'Hoe oud zijn jullie eigenlijk?' vroeg ik. 'Allemaal 16' zei Dave. Ik knikte. 'Ik ook ik ben alleen bijna zeventien'. 'Ik volgende week' zei Charley.

'Maar vertel eens, wie ben je waar kom je vandaan, hoe oud ben je en wat zijn je geheimen?' vroeg Lissa/Barbie. Ik slikte 'Ik ben Jenna Payne, ik ben 16 jaar oud en verlamt geraakt op het jubileum feest van een stel vrienden'.

'En je diepste geheim?' vroeg Dave 'Ik ben homo' gaf hij toe. Ik keek hem met een glimlach aan 'Nice!'. 'Ja, maar ik heb een protese aan mijn been door een uit de hand gelopen gevecht op school. Ik werd in elkaar geslagen door homohaters'.

Ik was even stil, dat was ook heel erg. Ik stond er even bij stil en knikte daarna 'Heftig zeg!'. Dave knikte 'Nu jij Babe'. Lissa/Barbie zuchtte.

'Ik heb vier vaders en ik snij mezelf. Ik heb dus veel psychishe problemen'. Ik knikte en keek naar Charley.

'Charley vertel dan!' zei Dave met een lach. Charley keek me verlegen aan. 'Ik heb Ana. En ik ben hier dus omdat ik niks meer eet'. Ze deed haar deken naar beneden en alles wat ik zag waren botten. Ik leefde echt met haar mee, omdat Daisy dat vroeger ook had. Heel veel gezeik mee gehad, maar alles gaat nu perfect.

Het was best gezellig hier. Ondanks dat ik Luke miste. Deze mensen leidde me toch een beetje af. Ik mocht ze, maar dat wilde niet zeggen dat hier niet zo snel mogelijk wegwilde.

Ik was benieuwd of hij me vanavond nog ging bellen, waarschijnlijk niet. Ik vroeg me af waar hij was en of hij mij sowieso nog wel zag zitten. Ik was natuurlijk beenloos.

Twee weken gingen er ongeveer voorbij. Twee weken waarin ik meer van mijn broer hoorde dan van Luke. Liam zat in Japan. Vet grappig, hij had beloofd er eentje voor me mee te nemen.

Ik vind die mensen zo geniaal.

Beetje bij beetje dachten ze dat ze mijn benen misschien nog aan de praat zouden krijgen, maar het zag er vrij somber uit. Lucy deed haar best, maar meer dan dat kon ze voor ons allen niet doen.

Ik maakte me zorgen om Luke en wilde hem stiekem een beetje vergeten, maar dat lukte niet helemaal. Want elke keer als Lucy weer eens stond te schreeuwen dat ik niet weg kon dacht ik aan Luke.

Op school ging het slecht en Aysha had zich geclaimed als nieuwe bff. Ik had het totaal niet meer naar mijn zin. Ik zag mijn ouders niet veel, mijn zus was te druk bezig met haar eigen dingen en Liam zat natuurlijk 30000 kilometer verderop, dus dat had ook geen zin.

Hoemeer ik me hier ging vervelen, hoe meer ik mijn glimlach begon te missen. Ik miste Luke, natuurlijk miste ik hem. Hij liet me lachen en had me beloofd dat hij hier zou blijven wachten op mij, maar toen verbrak hij de verbinding.

Op een rustige vrijdagmiddag toen ik rustug mijn boek van John Green aan het lezen was, kwamen er twee mannen binnen. Het begon allemaal vrij rustig todat een van hun een pistool tevoorschijn haalde en op mij richten. 'Handen omhoog, niet bewegen u word aangehouden vanwege een gelukte poging tot doodslag op Christian Leon Dover!'

----------------------------------
Het is een beetje een slecht hoofdstuk al zeg ik het zelf:$
Laat me alsnog ff weten wat je vind :)
En misschien hebben jullie tips ofzo
Die kunnen jullie altijd geven
XxxxxMe