It's Alright... - Beside You 2 (Luke Hemmings)

Hoofdstuk 12.

Jenna's  POV

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Torn into, and I know I shouldn't tell you, but I just can't stop thinking of you
Wherever you are

You can say we'll be together someday, Nothing last forever
Nothing stays the same

So why can't I stop feeling this way...

Loveeyouxxx  Luke
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik voelde de tranen weer opkomen. Ik vouwde het briefje op en stopte het in mijn la. 'Jenna, hoe gaat het nu?' vroeg Lucy. Lucy was mijn dokter. Ze hielp me om opnieuw te leren lopen. Het was geen makkelijke klus voor haar. Ik was namelijk een erg moeilijk kind. 

Ik lag nu twee dagen in het ziekenhuis en had nog niks van de politie gehoord. Morgen begon mijn school weer en moest ik met een rolstoel mijn leven leven.

'Jenna!' zei Lucy. Ik bedacht me dat ik weer helemaal in gedachten zat. 'Ohja, gaat prima' zei ik. Lucy tilde me op en zette me in mijn rolstoel. 'We gaan even oefenen. Ik heb je moeder beloofd dat iik je zo snel mogelijk weer zou laten lopen'. Ik draaide met mijn ogen. Lucy was echt heel lief, ik wilde niet zielig gevonden worden, want dat was ik niet.

'Aaauw! Ik hou het niet' zei ik zwetend. Mijn handen zaten gelkemd om twee horizontale palen. 'Blijf doorgaan' zei Lucy die veilig achter me stond.

'Jenna' hoorde ik toen ik savonds in mijn ziekenhuis bed lag. Dana liep de kamer in. We hadden elkaar dik vijf dagen genegeerd. Ik keek haar aan 'He' zei ik zachtjes en droog. 'Can we.... ya know.... talk?' vroeg ze. Ik knikte en klopte met mijn hand op het bed. Ze kwam naast me zitten en het eerste wat ze deed was twee armen om me heen slaan. 'Sorry' zei ze na twee minuten. Ik knikte. 'Weet je... Luke is helemaal niet zo leuk als hij je niet leuk vind' zei ze. Ik keek haar sneaky aan 'Onderschat hem niet he!' zei ik lachend. Dana lachte 'Sorry voor wat ik heb gedaan en probeerde, dat hij mij zoende was volledig mijn schuld...'. 'Het is goed Daney' zei ik. En ik duwde mijn hand tegen haar hoofd.

Tien minuten hadden we de slappe lach. 'Wel grappig dat ons huis twee straten verder is' zei Dana. Ik knikte 'Wat nou te ver weg'.

'Maar eh.... hoe is het nu met Luke?' vroeg ze uiteindelijk. Ik begon aan mijn vingers te wriemelen 'Nou... ik weet niet of we echt iets hebben, maar we gaan wel proberen om elkaar soms te zien en.... Ik wil eigenlijk niet dat we zo ver van elkaar af zijn... Is het raar als ik zeg dat hij echt heel veel voor me betekend?' Dana schudde haar hoofd 'Nee ik denk dat ik het zelfde zou hebben'.

'Goodmorning' zei Dana terwijl ze een dienblad met ontbijt op mijn bed zette. Ze had de hele nacht bij me geslapen. Ik lachte 'Heey' zei ik. Ik begon te eten 'Ik wil niet naar school...' zei ik terwijl ik zonder moeite mijn eten naar binnen snauwde. Dana schudde haar hoofd 'Ik ook niet'.

De zuster hielp me en zorgde ervoor dat ik klaar was om naar school te gaan. Ik was bang voor de grootste hel van mijn leven. Wat moesten mijn vrienden wel niet denken.

"Jenna in een rolstoel? Dat kind is gek op sport"

Ik reed het schoolplein op met Dana achter me. Er was helemaal niks veranderd. Nog steeds het saaie Denver college.

'Jenna?' riep iemand. Ik keek achterom en zag Daisy op me aflopen. Ze gaf me een knuffel en gaf een knikje aan Dana. 'Ik moet gaan' zei Dana en ze liep weg.

'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg Daisy. Ik keek haar aan 'Ik kan niet meer lopen, nooit kinderen krijgen en ik ben ook af van mijn maandelijkse chagrijnigheid'. Daisy besgreep meteen wat ik bedoelde.

Ze keek me met grote ogen aan 'Dat moet heftig zijn zeg!'. Ik knikte. Haar concentratie was niet helemaal 100 dus dat ze zo snel over iets anders begon begreep ik wel.

'Diana en Maxx zijn officieel bij elkaar, het is te cute, je moet ze zien. Nu wij nog! Wij moeten echt snel iemand vinden die ons gelukkig maakt!' Door Daisy's woorden dacht ik terug aan Luke, hoe lief hij was en hoe hij in me geloofde dat ik de oude weer zou worden. Ik keek Daisy aan paar seconden aan en keek toen naar mijn handen 'Ik heb iemand... maar ik heb hem op vakantie leren kennen dus ik zie hem nu niet meer'. En ik had Daisy's aandacht 'Heb je....' verder kwam Daisy niet. De bel overompelde ons. Daisy vroeg of ze me moest rijden. Ik knikte.

'Dus, dit is jullie examen jaar. Hierin zullen jullie je moeten bewijzen. Onderschat dit niet!' zei Mevrouw Lennings, onze nieuwe mentor. We hebben altijd al engels van haar gehad en nu zou het onze nieuwe mentor zijn.

Ze praatte en ze praatte en ik voelde van alle kanten ogen in me prikken. Het voelde alles behalve prettig dat ik nu opviel en het irriteerde me eerlijk gezegd heel erg.

Daisy zat naast me 'Kijk ze nou!' zei ze wijzend naar Diana en Maxx. Dat waren ook vrienden van mij. Ik keek toe hoe klef ze naast elkaar zaten. Alles wat ze deden was aan elkaar friemelen en doen.

'Heb je het met die jongen gedaan?' vroeg Daisy zachtjes. Ik schudde mijn hoofd 'Nee wel gezoend en alles'. Daisy keek me nikszeggend aan 'De eerst volgende keer dat je hem ziet dan bespring je hem gewoon!' lacht ze. Ik lach met haar mee. '

Heb je foto?' vroeg ze nadat Mevrouw Lennings ons aan had gesproken dat we stil moesten zijn. Ik knikte en pakte mijn telefoon. Ik laade hem en zocht een foto op van mij en Luke op het strand.

Even was Daisy doodstil. Haar adem leek stokstijf stil te staan. Alsof ze even gestopt was met leven. Het duurde niet lang voordat het leven in haar terugkwam en vervolgens schreeuwde ze door de klas  'JIJ DATE GEWOON LUKE FUCKING HEMMINGS!'