It's Alright... - Beside You 2 (Luke Hemmings)

Hoofdstuk 18

Liams POV

'WHERE THE HELL IS MY SISTER!' schreeuwde ik door onze kamer heen. 'Als er iets met haar gebeurd he,  me ma maakt me af!'. 'Rustig Liam... ze komt vast zo terug, ze is vast bij die Rosie blijven slapen' zei Zayn.  'Ja en waar Rosie is, is Ashton en waar Ashton is, is Luke... fuck ik maak hem af'. Zayn keek me aan 'Dat jong moet van mijn meisje afblijven..'. Ik schudde mijn hoofd 'Ik denk dat..' verder kwam ik niet want Harry begon er doorheen te gillen 'HOUD JE MOND'. Het was doodstil in de kamer en Niall draaide zijn hoofd even van zijn gitaar weg. 'Okee...' zei Niall zachtjes 'Geen ruzie, please'. Harry keek weg van Niall 'Je houd je mond over jeweetwel' zei hij terwijl hij zijn hoofd terugdraaide.

Jenna's POV

'Good Morrow' schreeuwde Michael door het huis heen. En jahoor ik was wakker. 'Shut up Mike..' zei Luke die zijn hoofd terug draaide in zijn kussen. Ik keek naar hem. He was so perfect...

Ik bedacht me dat ik naar de wc moest, maar dat ik niet kon lopen, maar als ik Luke nu wakker zou maken had ik een probleem.

'Jenna! daar ben je' zei Liam die de binnen kwam stormen. 'Jezus kan jij niet kloppen ofzo?' vroegen ik en Luke tegelijk. Liam negeerde ons  'Jenna, je gaat nu mee!'. Ik schudde mijn hoofd 'Dat bepaal ik zelf wel Liam'. 'Moet ik je eruit tillen?' zei Liam al iets bozer. 'Ze wil niet, dat hoor je toch, en kun je please gaan ik wil slapen' zei Luke. 'Jenna, ga dan op zijn minst ff je kleren halen' ging Liam verder. 'Beste Liam, mijn kleren liggen thuis in Denver, weet je nog? Ik leen al een aantal weken kleding van iemand anders'.

Het had nog minstens een kwartier geduurd voordat ik en Luke verder konden slapen. Inmiddels was het rond de middag. 'Hii jen' zei Calum die me heel vrolijk kwam omhelzen. Ik zei 'hii' terug en at verder. Rosie en Ashton kwamen weer halfzoenend de trap af lopen. 'Please ik ben aan het eten' zei ik lachend. 'Hallo, mogen we, we hebben gister de hele avond naar jullie moeten luisteren' zei Rosie lachend. Ik werd rood en dat zag ik ook bij Luke toen hij even opkeek. We deden beide ons best om onze lach in te houden, maar het lukte moeilijk...

'Ik zal van de week wel terug moeten, ik heb nog revalidatie, ik moet nog naar school..' zei ik tegen Luke. Hij knikte 'Je kunt hier ook revalideren en naar school gaan, mijn moeder kan je helpen met wiskunde!'. Ik knikte 'Is lief van je, maar ik wil niet dat ik je in de weg rijd' Luke schoot in de lach 'Rijd' zei hij lachend. Ik lachte met hem mee 'Ja wat?'

"Simmer down, Simmer down" 'Cal waar haal je die supertekst vandaan?' vroeg Ashton die met Rosie op zijn schoot zat. Ze zat hem compleet te betasten en de irritatie spatte van Michael af.

De repetities gingen zoals altijd weer goed en ik had besloten dat het mijn laatste middag in Sydney was. Ik moest terug. Voor mijn revalidatie, voor mijn school, voor mijn vrienden en familie, maar vooral voor mezelf. Luke kon me moeilijk tegenhouden al probeerde hij het wel.

'Daar ga je weer, voelt als deja-vu weet je?' zei Luke terwijl hij in mijn rolstoel was gaan zitten met mij op zijn schoot. Ik knikte 'Voor mij ook wel... over 20 minuten is mijn vliegtuig hier...'. 'Dat worden dan de kortste 20 minuten ever...'

Luke had me beloofd dat hij hun nieuwe EP zou sturen als hij uit was. Ik ging hem weer heel erg missen en had beloofd terug te komen als ik weer kon lopen. Luke wilde dat ik er voor ging en dat vroeg ik ook van hem. Dat ik me school kon afmaken en hij zijn tour kon doen.

Mijn ouders ontvingen me de volgende morgen op het vliegveld. Ik was moe en werd in mijn rolstoel naar beneden getakeld. 'Hoe was het?' vroeg mijn moeder. 'Stom, nog stommer, beter, geweldig' zei ik. Me moeder knikte zachtjes 'Luke?'. Ik knikte groot.

Die avond mocht ik thuis slapen. Het was lang geleden dat ik zo lekker heb geslapen. Hoe heerlijk kon het zijn om na zo'n lange tijd mijn eigen bed weer te voelen. De warme zachte lakens, mijn kussen die mijn volledige hoofd warmhoud.

Al snel viel ik in slaap....

'Luke?' riep ik, maar ik kreeg geen antwoord. 'Luke?' riep ik nog een keer maar nu iets harder. Ik stond op een grote toren. Stond ik? 'Lukeeee??' riep ik nog een keer. Ik hoorde voetstappen in mijn richting komen, maar het was niet Luke. Het was de bewaker van de gevangenis. Hij kwam dichter en dichter op me af. Hij had een knuppel in zijn hand en hij zag er niet uit alsof hij bang was hem te gebruiken.

Zijn 236 tatoes waren overal te zien. Zelfs zijn hoofd zat onder.

Hij sloeg een keer met zijn knuppel, maar mistte. Ik probeerde weg te rennen, maar het ging moeilijker dan verwacht. Ik rende en ik rende totdat ik plotseling vier dezelfde agenten zag. Een van de agenten pakte me vast en begon me met zijn knuppel te slaan. Ik gilde het uit van de pijn. Ik probeerde op te staan, maar bij elke poging die ik maakte kreeg ik er een extra klap voor terug. Eentje op mijn hoofd en het was gebeurd, dan stond ik hier niet meer.

De andere agenten kwamen er aan en tilde me op. Mijn bebloede lichaam leek wel uit elkaar te knallen. Mijn ledematen voelde gevoelloos aan. Ik kreeg een emmer water over me heen. Het koude water haalde het bloed een beetje van mijn lichaam af, maar het bleef bloeden. 'Jenna!' hoorde ik ze zeggen 'Jenna?'

'Jenna?' ik schrok wakker en trof Dana met een washandje op mijn hoofd aan naast mijn bed. Ik zweete me kapot. 'Wat doe jij hier?' vroeg ik. 'Je kreeg een nachtmerrie, het hele huis is wakker'. Ik knikte 'Oke....'

'Ik denk dat je een trauma hebt aan die dagen in de cel' zegt mijn moeder als we aan het ontbeit zitten. Ik moest weer naar school vandaag. 'Kan ik niet gewoon thuisblijven?'.  Ze schudde haar hoofd 'Tuurlijk niet, dit kun je best!'

'Jenna!' riep Daisy uit. Ik lachte. 'Hoe was het in Australië?' vroeg ze misschien iets te hard. Ik legde mijn vinger op mijn lippen 'Shhht, zeg het nog iets harder en de hele school weet het'. Daisy lachte 'Sorry'.

Twee weken gingen er voorbij van revalidatie en school. Mensen waren benieuwd waar ik mezelf de afgelopen weken had gelaten. Ik heb de revalidatie smoes gebruikt, die later werkelijkheid werd. Ik begon gek genoeg weer een beetje gevoel in mijn benen te krijgen. Het waren prikkels, gewoon prikkels.

Toetsen, heel veel toetsen, daar had ik me deze week ook mee bezig gehouden. Het was grappig dat ik zoveel had gemist en toch prima cijfers haalde.

Aysha was nogsteeds geobsedeerd door mijn langeafstandsrelatie met "Tieneridool" Luke Hemmings. Voor velen was het "OMG", voor mij is het gewoon Lukey, mijn Lukey.

Ik heb contact gehouden met Rosie en we praten best vaak. Ze mist Ashton ook heel erg nu ze op tour zijn, maar gelukkig skypet ze elke dag met hem.

Luke en ik hebben elkaar de eerste vier dagen niet gesproken, daarna besloot ik hem te bellen, wat ik alleen niet doorhad was het mogelijke tijdsverschil, dus ik belde hem wakker. Ik had wel uren met hem aan de lijn gehangen, maar het wakker bellen voelde toch gemeen, ik had namelijk geen flauw idee waar hij zat of hoe laat het daar was.

En weer revalidatie, stukje voor stukje probeerde ze me te helpen. Ik kreeg onderzoeken en mocht zelf proberen om krukken te gebruiken. Ik kwam vooruit. 2 centimeter om precies te zijn.

Na de onderzoeken bleek het hele plan anders te zijn. Mijn hoofd ontplofte bijna toen ik het hoorde. Van woede en van blijdschap. Ik had geen dwarslazy, maar een tijdelijke verlamming. 'Super dat ik weer kan lopen, maar ik doe jullie wat aan met je "Je hebt een dwarslazy gelull"' had ik gezegd..

De eerste stappen naar mijn nieuwe leven waren gezet!

-------------------------
Hi lads, bad part I know :)
hope you still like it
Lots of Love from Mee
xxxxMee