Yüreğimin Zarif Acısı

5.Bölüm

Konuşmak istemiyorum seni.
Bir kelime çıksa anlayacaklar bendeki yerini...
Ben seni bağırmaktan çok,çığlık çığlık susmayı seviyorum.Hatırlamaktan çok,unutmamayı sevdiğim gibi...

~MFurkan Bingöl

•••

Bana benim artık evim falan olmadığını söylemesinden tam 24 saat geçti.
Komik olan ise bunu söylemesi ve beni evime bırakıp gitmesi.

Gecenin karanlığının altında evimin önünde durup bana korkunç bakışlar attığı an geldi aklıma.
Titredim.Ne kadar da korkunç bir adamdı.
Onu biraz anımsıyordum ama nereden hatırlamıyorum.

Birde tam kapıyı tutmuş gidecekken kolumdan tutup beni zorla kendine çekmişti.

Ben korkudan titrerken O yüzünü daha bir korkunç hale büründüren tebessümünü sergiledi.

"Seninle daha işim bitmedi." Dedi kolumu bırakırken.Ona mümkün olduğunca bakmamaya çalışıyordum.Arabadan çıkmamla rahat bir nefes aldım.
Kalbim pıt pıt atıyordu.

Neye bulaştın sen Gözde!
Neye bulaşmıştım ben?
Arkamı yavaşça dönerken onun hala orada bana baktığını gördüm.

Sinirden gözlerim kısıldı ve korkudan ya biri görürse?
"Git!"Diye seslendim fısıldayarak.

Gitmediğini gördüğümde,

"Ne olur git,biri görecek başıma dert açma!"
Dedim panikle.Tam kapımızın önünde durmuştu ve gitmiyordu.Her an abim veya annem görebilirdi yada daha kötüsü komşuların görmesi, kendileri yanlış anlamaya dünden razıydılar.

"Geri gelişim uzun sürmeyecek,korkak."

Gaza basıp kayboldu.
Arkasından öylece baktım gözlerim dolu dolu.

Ne demek,geri gelişim uzun sürmeyecek?

Geldiğinde ne olacaktı?

Ellerimle yüzümü kapattım ve sakin olmaya çalıştım bu bir dakika içerisinde.

Ben derin bir nefes alırken kapıya adımlayıp zile bastım ellerime dikkat ederek.

Karşımda ağlayan annemi görünce şaşkınlıkla öyle baka kaldım.

"Anne!" Dedim endişeyle.

Bana sarılmasıyla bende ona sarıldım.

"Neredeydin sen?"Dedi ağlarken.

Gerisini siz düşünün.
Abimi aramalar Furkan abiyi çağırmalar,azarlamalar,bağırmalar...

Dünü hatırlamak bile istemiyordum.
Abim ellerimi öyle görünce beni derhal hasteneye götürmüştü.
Çok şükür sarmıştılar pek bir şeyim yoktu.

Şimdi de oturmuş kara kara düşünüyordum.

'Geri gelişim uzun sürmeyecek,korkak."

Kalbim korkunun verdiği esaretten dolayı hızla çarpmaya başladı.Annem'e kaybolduğum yalanını söylemiştim.
Hayır,onlar tehlikeli insanlardı ve ne annemi nede abimi bu tehlikeye sokamazdım.
Söylememiştim onlara doğruyu.
Söyleyemezdim.
Bellerindeki silahı bir kere gördüm bir daha görmeye tahammülüm yoktu.

Sakin olmalıyım.Bitti işte,kurtuldum oadamlardan.Artık kimse sana bir şey yapamaz,hem abim de var.

Sakinleştikten sonra yatağıma uzandım ve kitabımı elime alıp okumaya başladım.

Peki bu içimiz ne olacak üstadım
Hani kimsenin canı acımasın diye
Bizden başkası üzülmesin diye
Doldurduğumuz içimiz
Dosttan,yârdan dertleri alıp alıp
Uçan kuşun önünden rüzgarı çektiğimiz
Sabahları ektiğimiz
Geceleri biçtiğimiz
Her maviden pay çıkartıp
Karanlığa ittiğimiz
Gönülden dile düşmeyen
Beslemeden büyüyüp giden
Gülmeye aşık gözyaşı gibi
Ölüp ölüp dirilen içimiz
Ne olacak üstadım
Şu insan yüklü kalbimiz
Hüzne sevdalı bu içimiz,ne olacak....

Gözlerim odamdaki küçük masaya kaydı.
Masada duran güle,kurumuş güle...

Elime alıp döndürdüm.Kokusunu yitirmiş olsada burnuma tuttum.
Hamza....

Gönlümü feth eden adam...
Yüzü geldi aklıma.O'nu ilk görüşüm,ilk kalp atışım.
Sıkıntıyla nefes verdim.
Zordu,seni sevmeyen birini sevmek.
Başkasına sevdalı olduğunu bildiğin halde hâlâ onu sevmek zordu.

İçimdeki kızın kalbi burkuldu.
Gözleri doldu.
Yüreği sızladı.
Gözlerimden akan ıslaklık adeta acımı dışa vuruyordu.

Başkasına sevdalıydı.

Bense,
bense O'na.

Bunu bilmek beni gerekenden daha bir üzdü.
Gülü şiirlerimi yazdığım kitabımın arasına koydum ve boş sayfayı açıp sözlerimi kaleme vurdum.Kalem kağıda vurdu.
Kağıt ise onu sonsuza kadar kalbine kazıdı.

Kurumuş bu sevda bahçesinde ne diye aşk çiçeği ararsın gönül?

Gözümdeki yaş kağıda aktı.

Hiç kurumuş bir toprağın çiçek açtığını gördün mü sen?

****

Yıldıza basmayı unutmayın!

Selametle.