Serce Góry

7

- Luthien, za tobą! – krzyknął Fili, a dziewczyna obróciła się i wzięła zamach mieczem, który napotkał ostrze trzymane przez drugiego z bratanków Thorina – Od dołu! Teraz z lewej, przyciśnij go, świetnie!

- Dobrze, możesz mnie puścić – roześmiał się Kili, przyciśnięty do drzewa przez dziewczynę z ostrzem przy swej szyi.

- Jak mi idzie? – zapytała Luthien, ocierając pot z czoła.

- Jak na pierwszy trening wspaniale. Pokonać mojego brata to nie lada wyczyn!

- Daj spokój, Fili, dałem jej fory!

- Jasne! Potknąłeś się o patelnię Bombura, niezdaro!

- Chłopcy, dajcie spokój. Kiedy wyruszamy dalej?

- Jeszcze trochę, czarodziej zabrał gdzieś hobbita, kiedy wrócą to ruszymy w drogę. Tymczasem może mała lekcja strzelania z łuku? – w oczach Kiliego pojawił się szalony, radosny błysk. Dziewczyna ucieszyła się:

- Może w końcu się na coś przydam waszemu wujkowi, kiedy będę umiała obsłużyć chociaż dwa rodzaje broni!

- Bardziej, niż się przydałaś do tej pory, już mu się nie przydasz – Kili wybuchnął śmiechem, nie zważając na surowe spojrzenie brata.

- Co masz na myśli?

- Potrafisz obsłużyć samego Thorina, to wystarczająco…

- Kili! – zagrzmiał starszy z braci – To było nie na miejscu!

- Żartowałem przecież! Hej, nie znacie się na żartach? Luthien, chyba się nie gniewasz…

- Skądże. Ale mógłbyś trochę zapanować nad swoją niespożytą energią. Czy twój starszy brat musi pilnować cię całe życie?

- Niestety, wujek przykazał mi nadzór nad tym lekkoduchem – odparł blondwłosy krasnolud.

- Dobrze, przestań zgrywać już dobrego ojczulka, Fili. Potrafię sam się upilnować, a w razie problemów wychowawczych mam wujka i nową ciocię…

- Co powiedziałeś!? – krzyknęła Luthien, a nagle jak spod ziemi wyrósł obok nich Thorin:

- Jakiś problem?

- Eee… Nie, chciałem tylko powiedzieć… Mieliśmy taką ciocię, straszna była, jedyne miejsce na którym nie miała włosów był nos. Chociaż i z jego środka wystawały pojedyncze, rude kłaczki… Okropnie jej nie lubiłem. Krzyczała na mnie i musiałem się do niej przytulać za karę… - bąkał nieskładnie Kili.

- Nie przypominam sobie takiej ciotki – poważnie stwierdził Thorin – Moją jedyną siostrą była Dis, wasza matka. Więc co to za ciotka, o której mówisz?

- Wujku, to żarty, daj spokój. Wiesz, chciałem rozbawić Luthien…

- Nazywając mnie swoją ciotką!? – dziewczyna patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- No bo… Przecież wy… Dajcie spokój, nie powiedziałem nic złego!

- Kili, synu…

- Wujku, ja to załatwię – Fili chwycił brata za ramię i szarpnął go, ciągnąc za sobą kawałek dalej. Thorin spojrzał na Luthien z rozbawieniem.

- Co cię tak śmieszy?

- Nie, przepraszam, nie chciałem się śmiać. Uraził cię?

- W żadnym wypadku, po prostu cały czas nie mogę się przyzwyczaić że gada co mu ślina na język przyniesie. Nikt nigdy nie nazwał mnie „ciocią”.