La amistad es fuerte, pero el amor perdura mas - Lutteo [zakończone]

Rozdział 14

- Matteo!... Kurwa mać.

Sięgnęłam telefon ze stolika i szybko ubrałam pierwsze lepsze jeansy. Jak on mógł?! Wyszedł... Po prostu wyszedł. Nie umiał stanąć twarzą w twarz z problemem. Ze swoim błędem.

- Wychodzę. - krzyknęłam. - Jebane klucze! - powiedziałam gdy wypadły mi jak schodziłam po schodach.

Zbiegłam na dół i stanęłam przed blokiem. Rozejrzałam się dookoła. Ani śladu Matteo. Bez zastanowienia ruszyłam w kierunku mieszkania Matteo i Gastona.

Matteo, jakiś czas później

Otworzyłem drzwi nie zastanawiając się kogo za nimi zastanę.

- Luna?! Co ty tu robisz?

- Chyba co TY tutaj robisz?

Dziewczyna wyciągnęła mnie na klatkę schodową.

- Dlaczego wyszedłeś? Jesteśmy do cholery dorośli i musimy zmierzyć się z problemem!

- Luna, porozmawiajmy na spokojnie.

- Matteo...

- Luna, co ty do mnie czujesz?                                                                                                                                     

Luna, W tym samym czasie

- Luna, co ty do mnie czujesz?

-Matteo, to nie jest temat na teraz.

- Masz rację powinniśmy porozmawiać o tym już dawno.

- Nie! - podniosłam ton. - W ogóle nie będziemy o tym rozmawiać.

Chciałam odejść lecz brunet złapał mnie za rękę.
- Jak nie teraz to kiedy? - zapytał.

Czekoladowe spojrzenie chłopaka przeszywało mnie na wylot. Odwróciłam wzrok.

- Nie mam teraz czasu... - wyszeptałam i odeszłam zostawiając go samego.

Musiałam zapomnieć. Żyć tak jak przed tym wydarzeniem. Muszę uwierzyć, że między nami do niczego nie doszło. Nasze relacje nie mogą ulec zmianie.

***

Ta miał być za 2 tygodnie,a jest teraz 😂😂 Dostałam przypływu weny, więc napisałam rozdział. Jak może zauważyliście to wszystkie wydarzenia rozgrywały się tak jakby przed prologiem, a w tym rozdziale pojawił się już fragment z prologu co oznacza, że tak jakby jesteśmy w teraźniejszości 😂 Dajcie znak czy ktoś w ogóle to czyta ❤❤