Milyonlarca kelimelik acılar var, hisler var ve milyonlarca ağırlıktaki yük var ama o yükler toplanıp boğazımıza oturmuş gibi içimizdekileri anlatamadığımız gibi yazamadığımız gibi yutkunamıyoruz. Sürekli kafamızda ki neden sorusuyla boğuşuyoruz.Gerçekten neden milyonlarca ruh arasından mutsuz olan olmak zorundaydık ki...
Kendimi o kadar kaybetmişim ki bulamıyorum bulmayı denemek bile yorucu geliyor. İnsan kendini kaybetmişken hislerini de kaybediyor kendisi hariç herkesi hissediyor kendi hayatını kaybediyor bulmaya çabalamıyor. Biliyor ki bulamayacak bu yüzden başkalarına yardım ediyor, başkalarının hissettiklerine yoğunlaşıyor,kendi sikik hayatını bırakıp başkalarının hayatlarına çözüm aramaya çalışıyor,onlara koşuyor kendi hayatı mükemmelmiş gibi sonra yardım ettiği insanlar bir süre sonra gitmek zorunda kalıyor bu kişi boşluğa düşüyor çünkü fark ediyor ki yapacağı bir şey kalmamış ve tekrar yeni insan arayışına geçiyor. Sürekli bu döngüyle hayatını geçiriyor. Her şeyi tek başına yapmaya o kadar alışmış ki, olmayan hayatına birileri girmek istediğinde onlara uyum sağlayamıyor, kırıyor. üzüyor...yanlış insanlara bağlanıp doğru insanları kaybediyor, yanlış insanlara güvenip doğru insanlara güvenmemeyi seçiyor sebebi yanlış insanların doğru insanları seçme şansını ona bırakmamasıydı. İnsanları kırmaktansa uzak kalmayı ve nefret etmeyi seçiyor. Kendinden ,hayatından her şeyden...
Tek yaptığı şey hayatını yargılamak oluyor peki bunu yapabilir mi kendisine verilen bir hayatı yargılayabilir mi ? yargılamak yerine çözüm mü aramalı? yoksa boyun eğip o hayatı yaşamaya devam mı etmeli? ya da olmayan hayatını görmezden gelip diğerlerine mi yardım etmeli?
-2018
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaşamamaya Ölenler
Short StorySadece birkaç duygu, birkaç satır, birkaç anı... Hepsi bu kadardan ibaretti, yaşamı anlatmaya. Umarım bu satırlar herkese biraz da olsa dokunur ve hissettirir kelimelerin gücünü...
