Beynim durmuş, nöronlarım çalışmayı bırakmış gibi... artık ne diyeceğime, ne yapacağıma, nasıl nefes alacağıma, nasıl bakacağıma bile karar veremiyorum. Evreni kendi yönetmek ister gibi her şeye ''HAYIR'' diyen insanlar var. Boktan önyargılarıyla yaşamaya devam eden insanlar var...
Bu bana 18 yaşındayken geçirdiğim bir günü hatırlatıyor yine kulağımda aynı müziğin sesi ve yine aynı problem. Belki de o problemden o kadar çok bıkmışım ki en ufak bir davranışı bile beni kendimi öldürme isteğiyle dolduruyor.
Neden bu kadar problemli varlıklar var etrafta. Şuan hayatımın mutlu olacağı 5-6 yıl sonrasına gitmek isterdim. Sevdiğim adamın kollarında ona sarılı ve kokusunda boğulmuş olduğum ana sadece o ve benim olduğumuz ana başkası yok.
Sadece o ve ben...
Sevgilim kollarında olduğum anı tek hayal ediyorum.Benim sayılı hayallerimde hep sen varsın.Bana hayal kurmayı öğreten adam.
-11.12.18
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaşamamaya Ölenler
Historia CortaSadece birkaç duygu, birkaç satır, birkaç anı... Hepsi bu kadardan ibaretti, yaşamı anlatmaya. Umarım bu satırlar herkese biraz da olsa dokunur ve hissettirir kelimelerin gücünü...
