Yine bizi vurdular, yine terk edilmiş ruhlar var...
Ekrana bakıyorum. İçi dolu ama yazamayan bir çocuk görüyorum.
Konuşamayan, tat alamayan, sevemeyen, çizemeyen, yaşıtları gibi gülüp, dans edip, bağırmayan...
Bir çocuk var.
Kalbinin derinlikleri dolu ve kanayan yaralarla oynayan...
Müziği hissedip, kelimelere dökemeyen
Varlığını yok sayan, yokluğunu var sayan.
Ne hüzünlü gülücükleri var, karanlık kaplı dudaklar da
Parıldayan siyah zeytinlerde kaybolmuş kehribarlar...
Sona geldi...
Var oluşan yokluğa
-04.11.19
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaşamamaya Ölenler
Short StorySadece birkaç duygu, birkaç satır, birkaç anı... Hepsi bu kadardan ibaretti, yaşamı anlatmaya. Umarım bu satırlar herkese biraz da olsa dokunur ve hissettirir kelimelerin gücünü...