Varlıkla yokluk arasında kendimi bildim bileli hep yok oluşu seçtim. Ölüm o kadar yüce ve kurtarıcı mi? Ölümden sonrası beni korkutuyor belki de sebebi gideceğim yeri bilmemdendir.
Kötüler hep cehenneme gider...
Bazı yükleri taşıyamıyorum artık, acı dolu olmaktansa ölüm dolu olmak daha kolay geliyor. Küçükken yaşadığım şeyleri rüyaymış, hayalmiş gibi bana aktarmaları bir şizofren olduğumu düşündürüyor. Acaba şizofrenler vücuduna aldığı acıları hayal eder mi yoksa gerçekten almış mıdır? Vicdanımdan şikayet ederdim ama yavaş yavaş yok oluşunu izliyorum.
Ben iyi bir evlat olamadım, iyi bir kul olamadım , iyi bir kardeş olamadım, iyi bir insan olamadım, iyi bir arkadaş olamadım, iyi bir sevgili olamadım... Ben iyi olan hiç bir şey olamadım. Şimdi neden nefret etmeyeyim ki kendimden, neden ölmeyi engelliyim ki
Vücudumda yaşayan bir ölü var, nefes almayı bilmiyor her nefeste acı çekiyor.
Yaşamam için bir sebebim var mı?
-25.07.18
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaşamamaya Ölenler
Storie breviSadece birkaç duygu, birkaç satır, birkaç anı... Hepsi bu kadardan ibaretti, yaşamı anlatmaya. Umarım bu satırlar herkese biraz da olsa dokunur ve hissettirir kelimelerin gücünü...
