So Into You

Chapter Two

Chapter two

Nagdilat ako nang mata ko, puti. Puro puti ang nakikita ko. Nasan ako? May nangyare ba sakin? Kinusokusot ko pa ang mata ko bago ko tuluyang maaninag kung nasan ako. Hospital. Nasa hospital ako. Pero paano? Sinong nagdala sakin dito?

Biglant sumakit ang ulo ko kaya hinilot ko muna ito nang kaunti. Nang maramdaman nang walang sakit ay nagmulat ako.

"She's awake." Nilibot ko ang aking paningin sa kabuuan nang kwarto. At nakita ang lalaki. Lalaki? I don't know him. Ano bang nangyare?

"W-what happened? Why I am here?" Naguguluhang tanong ko. Wala talaga kong maalala. At pag pinipilit kong umalala sa kung ano mang nangyare ay lalo lang nasakit ang ulo ko.

"Nasagasaan ka. Are you okay?" Walang kwentang tanong nya. Sino ba sya? Sya ba nakasagasa sakin? "Oo. Nasagasaan kita. And I'm so sorry about that." Inirapan ko lang sya. Tss, ganyan ba talaga sya mag sorry? Hindi sincere? Tss.

"I'm okay now. Pwede na ba kong umalis?" Naiiritang tanong ko.

"Nope. May pamilya kaba?" Nagulat ako sa tanong. Ba't pa kailangang itanong yan?

"It's none of your business. Why are you asking that? Tsk." Mas lalo lang nadagdagan ang inis ko.

"Naiinis ka ba sakin? Well, the feeling is mutual. Hindi ako nakapunta sa birthday nang girlfriend ko dahil sayo." Tinaasan ko sya nang kilay. Sinisisi nya bako?

"So kasalanan ko pa?" Naiinis ding sabi ko. It's not my fault by the way, sya tong di tumitingin nang maayos sa daan. Kaya wag nya kong masisi sisi.

"Pano pag sinabi kong oo?"

"Excuse me? It's not my faul----" naputol ang sasabihin ko nang may pumasok na nurse. Nahihiya na rin ang magbunganga baka kung ano pa ang isipin nang nurse na iyan.

"Ah Miss, tatanggalin ko lang po ang nakakabit na dextrose sainyo." Ngayon ko lang napansin na may nakakakabit na dextrose sakin. What the hell?! Ba't may nakakabit na dextrose sakin? Ayoko nito.. Ayoko..

Agad naman atang napansin nung lalaki na pinagpapawisan ako. Please lang, tanggalin nyo yan. Ayoko nyan.

"Ah nurse, p-pwede bang p-pakitanggal na yung d-dextrose? A-ayoko nyan.." nahihirapang sabi ko.
Sh*t wag naman sana..

"Hey, are you okay?" Niyugyug ako nung lalaki kanina. Nanlalabo na ang mata ko, alisin nyo na please..

Naramdaman ko nalang na may pumasok at agad sinabihan yung nurse na tanggalin na ang dextrose.

"T-thanks.." Kahit nahihirapan ay buti nalang nasabi ko.

______

Nagising nalang ako nang masikatan ako nang araw. Nasan ako?

Nilibot ko ang paningin ko. Ah, nasa bahay ako. Ano bang nangyare?

"Rain, are you okay? Myghad! Pinagalala moko!" Medyo naiiyak na sambit nya. Ano bang nangyare? Ah, nasagasaan nga pala ko nung lalaki sa hospital. E ba't nandito nako?

"Ba't ako nandito? Diba nasa hospital ako? Sinong naghatid sakin?" Sunod sunod na tanong ko. "Hey snow? Why are you crying?" Nagtatakang sambit ko.

Nagulat ako nang yakapin nya ko, niyakap ko din sya nang mahigpit,  "Pinag alala moko rain. Pero masaya ko na nandito kana. I miss you"

"Shh, nandito nako. Wag ka nang mag alala okay? I miss you too bestfriend. I love you." Nakangiting sambit ko. Unti unti syang humiwalay sakin, nagulat ako nang makitang lumuluha sya. "Sorry na, wag ka nang umiyak okay? Nandito nako," Dagdag ko habang pinupunasan ang luha nya.

"Namiss talaga kita!" Gigil na sambit nya at niyakap ulit ako. Tinanggap ko naman to nang buong buo.

"A-aray. A-ah," singhal ko.

"B-bakit? May masakit ba sayo? Oy rain! Sagutin moko!" Niyugyug nya pako.

"N-nagugutom nako.." Out of nowhere na sambit ko. Ilang araw kaya akong di kumain?

"Ay oo nga pala, Eto. Eto, kumain ka dali." Inilalayan nya ko papuntang table sa kwarto ko.Todo asikaso sya sakin. Hays, kaya love na love ko bestfriend ko e.

"Ilang oras akong tulog?" Pagtatanong ko. Di ko alam, pero feel ko napakahaba nang tulog ko.

"3 araw." Agad nanlaki ang mata ko at tumingin sa kanya. What the hell? Totoo?

"Di nga?" Gulat na gulat na tanong ko. Agad naman syang tumango nang inosente.

So totoo nga? Grabe!

"Antagal ko palang tulog, sinong nag hatid sakin?" Nakapagtataka naman kase, pano niya nalaman kung san ako naka tira? Sino sya? Kilala ko ba sya?

Hindi parin nasagot si snow. "Hey? Sinong naghatid sakin?" Paguulit ko sa tanong.

Halata namang pinagpapawisan sya. Anong nangyare? Is she okay? "A-ano kase.." Kinakabahang sambit nya.

"Anong ano kase?"

"Si a-ano.."

"Just straight to the point snow. Ano ba?" Medyo naiinis nang sabi ko. Ba't ba kase di nya masabe? Sino bayun?

"Yung ku---" hindi na nya natapos ang sasabihin nang biglanh bumukas ang pinto nang kwarto ko.

Agad nanlaki ang mata ko, "What the fvck are you doing here?" Gulat na tanong ko.

"Aren't you say thankyou to me? I deserve the magic word." Walang emosyong sambit nito.

What the hell are he saying?

"I don't care! Just answer my question. What.the.fvck.are.you.doing.here?" Madiing sambit ko. Ano bang ginagawa nya dito? Bawal sya dito. Ako pa ang malalagot pag may nakaalam na nandito sya.

"I came here because I wan't to see you. But, someone said that you're in hospital. That's why I'm came to hospital and take you here. May I hear the magic word sister?" Nangaasar na sambit nya.

Inirapan ko lang sya, "Are you really insane?! What if may pumunta dito at nakita ka? Ano? Ganyan nalang? Ako ang magkakaron na naman nang kasalanan kuya! Naiisip mo bayun?" Inis na sambit ko.

"You should thank me again. For saving you to the dextrose. Hahaha," nang aasar pa talaga sya. Ano bang problema nya? Dextrose? Ah, sya nga pala yung nagligtas sakin sa dextrose -_- what the hell.

"Thankyou. Ano happy? Alis na!"

"Hahaha, easy sister. Okay bye! I'll be back here. Alam ko na naman kung san kayo nakatira e." Sabay kindat kay snow. What the hell was that for?

****