So Into You

Chapter 20

Chapter 20.

Rain's POV

Weeks passed by, ganon pa din. Pasok lang nang pasok at buti nalang wala na ulit ginagawa yung mga kaklase ko. They don't even dare to touch me. Even to look at me. And I don't know why. Ayan nga ang pinagtatataka ko e.

Ganon pa din naman, pag nandyan yung mga nakakakilala kay blaise especially sa family nya, lagi kaming nag aact na mag bf at gf kami. Ewan ko na, na sanay na din naman ako sa setup namin.

Sila kaizer? Ayun, di na nagpakita sakin. Subukan lang nilang magpakita sakin, gagawin ko na yung dapat na di ko gagawin sa kanila. Pag tungkol sa kanila ang usapan, lumalampas nako sa limitasyon ko. Ewan ko ba, masyado akong naiinis sa kanya.

Si snow? Thanks God! She's okay. Well, okay na naman lahat. Di ko nalang sinabi sa kanya na bumalik yung trauma nya. Dahil baka bumalik na nang tuluyan. Pero may napapansin ako kay snow, masyado syang nagiging weird. Lagi lagi syang umaalis. Minsan nalang kami magbonding. Minsan nga nagseselos nako kasi parang pinagpapalit nya nako e.

"HOY!" Malakas na sigaw ni blaise. Agad ko naman syang binatukan. Aigooo, nakakahiya, andaming taong nakatingin.

Di ko nalang sya pinansin at nilibot ang paningin ko. Ansaya dito. Puro pamilya. Sana lahat kasama ang pamilya nila diba? Pero pano ko ba makakasama ang pamilya ko? Wala nga pala akong pamilya.

Ang kaninang matamis ngiti ay napalitan nang  mapaklang ngiti. Bat ganon? Bat parang ang unfair nang buhay?

"Anong iniisip mo?" I look at blaise, nakatitig sya sakin. Bat parang habang tumatagal nagiging gwapo sya sa paningin ko?

Gwapo?

Wait.

No!

Erase!

No! No! No!

Di ko sinabi yan ah!

Aigoooo >.<

"Oh bat ka namumula?" Agad kong iniwas ang paningin ko. Nakakahiya!

"Hmm.. W-Wala to." Nakayukong sambit ko.

"Wala? E bat ka nakayuko?" Nakangising sambit nya. Hinigpitan ko lalo yung hawak ko sa damit ko. Whaaaaaa Lord help mee!

"A-Ano kasi.. N-Nagugutom nako. Tama! Nagugutom nako!" Okay lang naman yung palusot ko diba? Nagugutom talaga ko.

Agad nyang hinawakan yung kamay ko at hinila papunta ulit dun kay kuya. Yung bilihan nang kwek kwek? Lagi na syang nakatambay dito sa park. Kaya madalas na din nya kong suki. Alam ko na din oala yung mga tinitinda nya! Odiba, tapos bongga si kuya, tinuruan nya kong magluto nang kwek kwek!

"Oh rain? Bibili ka ulit?" Masayang bati sakin ni kuya.

"Opo kuya, nagugutom na po kasi ako ulit e. Alam mo na yung order ko kuya ha!" Ngiting ngiting sambit ko. Agad kong nilingon si blaise. Nagulat ako kasi nakasimangot sya. "Oh? Bat ka nakasimangot dyan? Nagugutom ka na ba? Halika dali. Masarap yung kwek kwek ni kuya----"

"Nagseselos ako."

Agad akong napanganga sa sinabi nya.

"Nagseselos ako."

"Nagseselos ako."

"Nagseselos ako."

Whaaa! Bat ganito nararamdaman koooo! Bat ganito yung puso ko? Bat ambilis nang tibok? Abnormal na bako?

"A-Anong sabi mo?" Paniniguradong tanong ko.

"Sabi ko, ang cute cute mooo!" Sabi nya sabay kurot sa ilong ko. Mabilis ko namang hinampas ang kamay nya. Huhuhu yung ilong kooooo!

"Alam nyo? Bagay kayo." Simpleng sambit ni kuya.

Bagay kami? Hala! Tao kaya kami!

"Kuya, baka nagkakamali kalang. Tao kaya kami! Living things kami! Tingnan mo nakakagalaw kami! Ikaw talaga kuya!" Mabilis na sabi ko.

Nakita ko naman syang biglang napatawa. Ano bang tinatawa tawa nya? Totoo naman e diba?

Agad kong kinuha kay kuya yung inorder ko tsaka nagpasalamat tapos hinila na si blaise papunta sa mga bench dito.

"Ano bang pakiramdam nang may pamilya?" Out of the blue'ng tanong ko habang nakatingin sa mga batang naglalaro habang kasama ang mga pamilya nila. "Bat parang ang unfair nang buhay? Una palang, alam kong ampon nako. Alam kong niloloko lang nila ko lahat. Pero alam mo? Nagpapasalamat ako sa mga kumukop sakin, dahil kung hindi dahil sa kanila, baka walang 'rain' ngayon. Nakakatawa kasi, ni hindi ko naramdamang pamilya nila ko. Ni hindi nila pinaramdam sakin na parte talaga ko namg pamilya nila. Bat ganon? Sana nag kunwari nalang sila diba? Pero hindi e. Dahil sa paulit ulit na sinabi nila sakin yung mga salitang 'ampon' 'worthless' at 'useless'. Pano nga ba hindi tatatak sa utak ko yan diba? Parang sa isang araw hindi nila pwedeng hindi banggitin sakin yung mga salita na yan." Tumigil ako nung maramdaman kong may tumulong luha sa mata ko. Ang hirap sa pakiramdam e.

Naramdaman ko namang hinawakan nya yung kamay ko, "Yung sinabi ko sa family mo? Totoo yun. Patay na yung tatay ko na umampon sakin. Tapos yung nanay ko, ayun. Iniwan nako. Unfair talaga diba? Kaya ako nalang mag isa sa buhay. Habang pinagaaral ko yung sarili ko, hinahanap ko din ang mga totoo kong magulang. At di naman ako nabigo, nahanap ko sila. Pero alam mo ba? Nagpakilala ako sa kanila. Pero ayaw nila sakin. Ayaw na ayaw. Pero sa pamilya nila, may dalawang tao ang tumanggap sakin. Ang kuya at ang lolo ko." Agad kong pinunasan ulit ang mata ko. Masyado na naman akong nagiging emosyonal. "Pinatira nila ko sa mansion nila nung napatunayan na anak talaga ko nila mommy at daddy. Mga 15 years old ako nung nagsimula akong tumira sa kanila. Pero 2 years lang ang tinagal ko dun. Dahil nagalit sakin ang lolo ko. Ewan ko ba, pero galit na galit sya sakin until now. Thats why, gusto kong makabawi sa kanya. Pero di ko alam kung pano. To be a good granddaughter? Halos lahat na sila galit sakin. And worst, pinalayas pa nila ko sa pamamahay nila." Pupunasan ko na sana ang luha ko nang hawakan ni blaise ang kamay ko at yung isa nyang kamay ang nag punas sa luha ko.

"Everything will be alright." Sincere na sambit nya sabay yakap sakin.

I hugged him too dahil di ko alam ang gagawin ko. Natatakot ako. Paano nalang pag hindi naging maayos ang lahat? Paano nalang?

"Do you know who are my parents?" I asked.

"I don't know." Simpleng sambit nya habang yakap pa din ako.

"Do you want to know who are they?" Di sya sumagot kaya pinagpatuloy ko ang sasabihin ko. "They are Montreal. Ang may ari nang paaralan kung saan ako nag aaral."

Ramdam ko ang gulat nya dahil napabitaw agad sya sa yakap nya sakin.

"A-Are you serious?" Gulat na gulat pa ding tanong nya.

Of course, sino ba naman hindi magugulat diba? Montreal! Mayaman ang montreal. Napaka yaman, pangalawa sila sa mayaman sa buong mundo. Halos lahat nang business nila ay puro hotels, restaurants, schools, malls, and resorts.

"I'm dead serious." Seryosong sagot ko.

"Pero bat nagalit sayo ang lolo mo?" Nagaalalangang tanong nya.

"I don't know. Siguro dahil sa pagrerebelde ko."

"N-Nagrebelde ka?" Gulat na tanong nya. Tumango naman ako. "How?"

"Nung time na galit sila sakin except my lolo and brother, nagrebelde ako. Di ko matanggap. Ganon bako kahirap pagbigyan nang atensyon? Bat lahat nalang nang naging magulang ko, hindi ako magawang mahalin? Pagmamahal lang naman nila ang gusto ko. Gusto ko lang maramdaman yung pakiramdam na mahal ka nang magulang mo. Na may nagmamahal sayo.." Mahabang lintanya ko. Ang sakit sa dibdib, bakit ganon? Napakamalas ko nga ata talaga sa pamilya.

"So.. Clifford Montreal is your brother I guess?"

"Hmm."

Isang mahabang katahimikan na naman ang nangyare nang biglang nag ring ang phone ni blaise.

"Yoboseyo? Ha.. What?! Okay okay. Wait us there. We'll be there in 15 minutes." Seyosong sambit ni blaise habang may kausap sa phone.

Agad naman syang tumingin sakin, "My father want to talk to us."