İlk Aşk

7.♡

Sonraki günlerde adeta hayattan soyutlanmıştım.Ayak uydurmaya çalışıyordum.

Neye mi?

Hayata...

Hayat fazla zordu.Daha küçücük bir kız çocuğunun omzuna aşk denilen şeyi yüklemek tamamen haksızlıktı.

Aras'ın beni yok sayıp o kızla beraber olması bana haksızlıktı.Ama yine de ona kızamıyordum.

Bir yerde o da haklıydı.

Okulun en yakışıklı çocuğu benim gibi dört gözle olur muydu hiç?

Olmazdı.

Tam bir sene boyunca sessizce sevdiğim çocuk aylardır o kızla birlikteydi.

Beş ay...

Ne eksik ne fazla...

Herşey olması gerektiği gibiydi.Sadece ben yanlıştım sanki.

Nasıl inanmıştım?

Onun beni sevme ihtimaline nasıl inanabilmiştim ben böyle?

Herşeyin iyiye gitmesi için çabalıyordum ama hiçbir şey iyiye gitmiyordu.Tam tersine ben her geçen gün karamsarlıkla boğuşuyordum.

Her geçen gün biraz biraz azalıyordum.Tükeniyordum.

-Oya!Tahtadaki soruyu sen çöz bakalım.Tabi çözebilirsen!

Adımı duyunca hocadan tarafa döndüm.Elindeki tahta kalemi ile bana bakıyordu.

Dersi dinlemediğimi farketmiş olmalıydı.Gözlerim yavaşça tahtadaki denkleme döndü.Omuz silkip ayağa kalktım.En iyi yaptığım şeyi yapmak için tahtaya doğru ilerledim.

Hocanın uzattığı kalemi alıp karışık olan problemi bir çırpıda çözüp kalemi ona uzattım.

Şaşkın bakışlarına aldırmadan yerime döndüm.

Kafamı dağıtmak için çalıştığım dersler en azından bir işe yarıyordu.

Kısa zaman sonra zil çaldığında Buse ve Demet başta olmak üzere hepimiz ayaklanmıştık.

Öğle arası şuan tam da ihtiyacımız olan şeydi.

-Kız nasıl yaptın o soruyu?Ben olsam kesin yapamazdım.

Demet'in ve Buse'nin konuşmaları kulağıma dolarken tek yaptığım susup önüme bakmaktı.

Kısa zaman sonra yine omzumda bir ağırlık hissettim.Alper yine bir kolunu omzuma atmıştı.

Şunu yapmaktan ne zaman vazgeçeceğini merak ediyordum.

Onu kovmak yerine görmezden gelmeyi tercih ettim.

Hem belki böylece çekip giderdi.

-Naber hemster?

Sessizliğimi korurken ilerlemeye devam ettim.Tam o sırada üst katın merdivenlerinden inen Aras'ı farkettim.

Bedenim titremeye başlarken ayakta kalmakta zorlanıyordum.Sanki ayaklarım beni taşıyamayacak kadar uyuşurken tek güç aldığım şey yanımdaki Alper oldu.

Ancak hemen sonrasında yanındaki kızı gördüm.Gülümseyerek ona birşeyler anlatıyordu.

Biliyordum ki bana hiç öyle gülümsemeyecekti.