İlk Aşk

4.♡

***

Ertesi gün okula gelmemek için anneme bin türlü bahane uydurmuştum.Ancak annem doğal olarak hiçbirine inanmamıştı.Zaten inanmasını beklemekte yanlış olurdu.Çünkü en küçük yalanı bile söyleyemezdim.

Okulun kapısından girdiğimde yüreğimden ayaklarıma kadar titriyordum.

O zamanlar kalbim bu titreyişleri kaldıramayacak kadar hassastı.Gerçi hala öyle.

Okulun bahçesine girdiğimde öģrencilerin çoğu bahçede kendi hallerinde takılıyorlardı.

Bakışlarım hemen Aras'ı aramaya başlamıştı.Ne kadar garipti öyle değil mi?İnsan katilini arar mıydı hiç?

O sırada gözlerim onu buldu.Beyaz okul gömleğinin altından giydiği gri t-shirt önü açık olan gömleğinden sırıtıyordu.Futbol sahasının ortasındaydı.Sanki her an ona bir top gelebilirmiş gibi tetikteydi.Saçları dağılmıştı.

Terleyen alnından damla damla akan terler bile onu güzel gösteriyordu.

Biliyorum komik geliyor belki de ama insan sevince tüm hücreleriyle onu mükemmel görmeye programlanıyordu.

Ve Aras tam anlamıyla mükemmeldi.

Kusursuzdu.

Güç almak istercesine okul eteğimi ellerimin arasına aldım.Tüm gücümle eteğimi sıkmaya başladım.

Aras arkadaşına güldükten sonra ayağına gelen topu karşıladı.

-Sen ne yapıyorsun bana böyle...

Bunu daha çok kendime sormuştum.Sahiden ne yapıyordu Aras bana?

Çalan zille beraber sınıfa gitmem gerektiğimi anımsadım.Okulun kapısından girerken aklım bana ihanet etmiş ve hala bahçede Aras'ın yanında beklemekteydi.

Sınıfa vardığımda yüzüme bir gülümseme kondurdum.Buse ve Demet çoktan gelmişler ve koyu bir sohbete dalmışlardı.Çantamı sesli bir şekilde sırama koyduğumda ikisinin de bakışları bana dönmüştü.

-Sana da günaydın bayan hemster.

Buse'nin gözlerini devirerek söylediklerine aldırmadan sıraya oturdum.

-Berbat birgün.

Başımı sıraya koyup siyah kopşonlu ceketimin kapşonunu kafama geçirdim.

Uykum moduna geçmeden önce Demet'in yakınması doldu kulağıma.

-Evet bayan karamsarda gelmiişş(!)

Cevap vermeden gözlerimi kapattım.Ancak bunu yaparken gözlerimin önüne Aras'ın geleceğini tahmin etmemiştim.

Hemen gözlerimi açtım.Sonra kendime hatırlattım.

'Gerçek değil o!Kendine gel!'

Gözlerimi yeniden kapattım.Karşımda yine aynı kişi...Bu sefer gözlerimi açmadım.Belki de bana hiç öyle güzel bakmayacağını bildiğimden yapmadım bunu.

Etraftaki sesler yavaş yavaş kaybolmaya başladı.Yalnızca o ve ben vardım artık.

Hayalimde bana gülümsüyordu.Zaten gülümsemesi bile baş döndürecek derecede güzelken bir de bana gülümsemesi tam anlamıyla paha biçilemezdi.

Hayal olduğunu bir anlığına unuttum.

Gözleri beni buldu.Nefesim düzensizleşmeye başlamıştı.Bir hayal bile bana bunu yaparken gerçeği ne yapmazdı ki.