İlk Aşk

2.♡

Eve vardığımda hala tir titriyordum.Ama yüzümdeki aptal sırıtışı silemiyordum bir türlü.Hayat bana sanki ilk defa gülümsüyordu.

En güzel yaşımı on iki yaşımı ilan edip duruyordum kendimce.

İlk kalp çarpıntımı ömrümün sonuna kadar unutamayacağımı biliyordum.Ancak o zamanlar küçük kalbim için büyük bu hisler benim tek düşüncem, tek dünyam olmuştu.

O günden sonra Demet'ten abisi ile ilgili bilgi toplamak için daha da sık ona gitmeye başladım.Demet'i zaten seviyordum.Bu yüzden benim için onunla buluşmak hiçte can sıkıcı olmuyordu.Hatta çoğu zaman bundan mutluluk duyuyordum.Buluşma yerini genellikle onların evini yapmak için uğraşıyordum.

Birgün Demet'le  onların evinin önünde oturduğumuz sırada  Demet bana birşey sordu.

-Oya?Sen hangi liseye gideceksin seneye?

Daha karar vermemiştim.Daha doğrusu karar vermem için Aras'ın gittiği liseyi öğrenmem gerekiyordu.Onunla aynı lisede okumanın hayali bile beni mutlu ediyordu.

Omuz silktim.

-Bilmem.

Benden belli bir cevap alamamanın mutluluğu ile elini çenesine koydu.

-Ben de Furkan'ın gideceği liseye gitmek istiyorum.Sanırım abimle aynı liseye gitmek istiyor.Sende oraya gelsene.

Beklentiyle gözlerini gözlerime dikmişti.İçimi kaplayan heyecanla ne diyeceğimi bilemeden gözlerine öylece bakmıştım.Çünkü senelerdir Furkan'dan hoşlanan Demet şimdi bana abisinin kapılarını bilmeden açıyordu.

Bir süre dilim tutuldu.Ancak beklentiyle ela gözlerime bakan Demet dilimi çözdü.

-Ta-tamam.

Kekelemem beni utandırdığında işaret parmağımla gözlüğümü düzeltmiştim.

Demet benim kekelememin bile farkında değildi.Bir elini çenesine koymuş Furkan'dan ne kadar hoşlandığından bahsediyordu.

İstemsizce tedirgin olmuştum.Çünkü benimle aynı hisleri paylaşan biri gün geldiğinde benim hislerimi de anlayabilirdi.

İki gün sonra okullar kapanacak ve biz tercihlerimizi yapmaya gidecektik.Aklıma Aras'la aynı okulda okuma fikri gelince daha da mutlu oluyordum.Ama bir o kadar da korkuyordum.

***

Annemlere hangi okula gideceğimi söylediğimde herşey sanki daha da kötüleşmeye başlamıştı.Benim henüz adını bile koyamadığım hislerle bir anda karar verdiğim şey ailemin kararsızlığı ile noktalanmıştı.

Daha iyi okula gidebilirdim.Hatta daha da güzel yerlere gidebilirdim.Ama ben eğer başka bir yere gidip ondan uzaklaşırsam herşey daha da kötüleşecekti.

Annem ve babamı herşeye rağmen ikna ettiğimde az da olsa bana kırıldıklarını biliyordum.

Ama benim mutluluğumu görünce herşey daha da güzelleşecekti.

Günlerden Salı'ydı.Bugün bile havanın nasıl,sokaklarda gezen insanların nasıl bir yüz ifadesi takındığını anlatabilirim.

Her zaman yaptığım gibi bakkala giderken yine yolu uzatıp Demet'lerin evinin önünden geçecektim.Ancak her seferinde nasıl denk geldiği bilinmez hiç onu göremiyordum.

Onu birkez daha görmek istiyordum.İlk defa onu dikkatlice süzmek istiyordu.Hemde doyasıya...

Ama bunun imkansızlığının da farkındaydım.Çünkü ben küçük bir kızdım.Ve o benim aksime küçük bir kıza his beslemeyecek kadar olgun biriydi.

Demet'lerin evlerinin önünden geçip gittiğimde aklım hala onu bir kez daha görebilmekteydi.

Ancak her zaman olduğu gibi yine görememiştim.Bakkalı uzaktan gördüğümde içimdeki burkuklukla adımlarımı hızlandırdım.

Tam kapıdan giriyordum ki gördüğüm manzara ile girdiğim kapıda geri çıktım.Çünkü bakkalda Aras vardı.Burdaydı.Kapşonumu kafama geçirdim.

Kendi kendime kızdım.'Bir saattir onu görmek istemiyor muydun mal!Niye kaçıyorsun!?'

Ben kendimle iç savaşı verirken birden bir ses duydum.

-Oya?Kızım sen neden buradasın?

Allah kahretsin!!

Bakkal Recep Amca'ya yakalanmıştım iyi mi?

Korkarak arkama döndüm.Bunu yaparken bir yandan elinde poşeti tutan ve sıkkın şekilde telefonla oynayan Aras'a bakıyordum.

-Ş-şey Recep Amca.Ben ek-ekmek alacaktım.

Recep Amca şaşırmışa benziyordu.Çünkü ekmekleri hiçbir zaman dışarıya koymazdı.

-Tamam kızım sen geç içeriye.Ben bi para bozdurup geleceğim yandan.

-Yok iyi böyle.

Aras ve ben yalnız başımıza mı?Hiç sanmıyordum.

-Olmaz dedim.Geç çabuk.

Recep Amca'nın sert sesini duyduğumda ister istemez içeriye girmiştim.Benim geldiğimi farkeden Aras yavaşça başını kaldırıp bana bakmış sonra da aldırmadan telefona geri dönmüştüm.

Bunları nerden mi görüyordum?Ona bakacak halim yoktu herhalde.Karşımda bulunan soğutucunun aynasından onu net şekilde görüyordum.

Yanaklarıma bir ısı yükselince kapşonumu biraz daha yüzüme indirdim.

Onunla aynı odanın içinde bulunmak bile heyecanlandırıyordu.Ve bu yetmezmiş gibi Aras hafifçe öksürdü.Ancak benim boşluğuma gelmiş olacak ki onun öksürmesiyle irkildim.

Benim sıçradığımı farkedince bakışları bana dönmüştü.O yetmezmiş gibi dudağı hafif bir şekilde yana kıvrılmıştı.

Kendi rezilliğimle daha da yerin dibine girerken Recep Amca geri geldi.Elindeki parayı Aras'a uzatıp ona iyi günler diledi.Aras kapıdan çıkarken tek yapabildiğim arkasından bakmak olmuştu.

Bakkaldan ekmeği aldığımda hala sırıtıyordum.İşin komik tarafı hem aptaldım.Hemde bir çocuktan ölesiye hoşlanıyordum.

Merhabaa...Yb ile geldim.Umarım beğenmişsinizdir