ADA [Tamamlandı]

4.Bölüm:intikam

Medya:Maya Özsoy

1 ay sonra

    Tekim. Artık hiç arkadaşım yok. Okula gidip geliyorum. Ama ne anlamı kaldı ki okulun, hayatın, gülmenin , nefes almanın. Sıra arkadaşın yok. Konuştuğun kimse yok. Sinir sınırım eksilerde .

Kızdığımda hemen birisine saldırıyorum. Yakında okuldan da atacaklar herhalde. Maya nefense hep bir mutlu. Bu yüzden onunla da kavga ediyorum. Allah'tan aynı okulda değiliz. O kolejde ben devlet lisesindeyim.

Bu gün biraz mutluyum. Sağ olsun Murat amca Yasemini öldüren erkekleri bulmuş. Ve şuanda bir depoda etkisiz haldeler. Okul çıkışında şoförümle beraber depoya gidiyoruz. Depoya yavaş adımlarla ilerliyorum.

Bütün kanımda intikam dolu. Kapıyı açıyorum. Karşımda dört tane kafasına siyah örtü örtülen erkek var diyeceğim ama onların insan olduğundan bile şüpheleniyorum. Dayanamıyorum. Bağırmaya başlıyorum.

-Siz savunmasız, masum bir kıza nasıl dokunursunuz lan. Siz benim yaşama sebebimi aldınız. Sizi mahvedeceğim.

     Elime masanın üstünde duran silahı alıyorum. Acemi değildim.

-Siz iğrençsiniz,diye tekrar bağırıyorum. Aralarından biri;

-Birisi için yaptık,diyor mırıldanır gibi.

-Duyamadım. Sesli konuş.

-Bize para verdi bir kız. Biz de kabul ettik. Ama böyle olacağını tahmin etmemiştik

-O kim?

-Maya özsoy adında zengin bir kız

     Dizlerimin bağı çözülüyor. Yani benim ikizim mi Yasemini öldürtmüş. Düşüncelerimi bastırıyorum. Dördünü de gözümü kırpmadan öldürüyorum. Ama kendimi daha kötü hissediyorum.intikam almış olsam bile aklıma düşünceler geldikçe,

-MAYA, diye bağırıyorum.

    Akşama doğru eve geliyorum. Maya pijamalarıyla oturma odasında oturmuş komedi filmi izliyor. Bir de gülüyor. Sanki gözüm dönüyor bir an.

Ne kadar iğrenç ve duygusuz birisi. Sırf onu rezil etti diye . Sırf herkes Yasemini örnek gösteriyor diye birisini öldürmek aaaa anlamıyorum. Nasıl bir insan bu.

Haberlerde Yasemin'in nasıl öldürüldüğü hakkında olan haberleri duyunca acaba ne kadar seviniyordu. Belki de gülüyordu. Çantamdan silahı çıkarıyorum. Bir el havaya sıkıyorum. Maya bi an korkuyor. Hızlıca arkasına döndüğünde silahı tam alnına değdiriyorum. Annem ve babam sese hemen geliyorlar. Bana bağırıyorlar.

-Ada kafayı mı yedin ne yapıyorsun?

-Evet. Yedim. Bu kız var ya, diyorum. Silahı alnına daha çok bastırarak.

-Benim yaşama sebebimi öldürdü. Herkeste bir suskunluk var.

-Ne oldu. Bana inanmıyor musunuz?

    Cebimden telefonu çıkarıyorum. O erkeğin Maya'yı söylerken ki videosunu çekmiştim. Annem bayılıyor.

-Ada sakin ol. İndir o silahı, diyor.

-Ben bu silahı indirirsem o rahat nefes alacak.

-Hayır . İnan bana almayacak. Onu sürgün edersin. Ada lütfen her şey senin için biter. Böyle bir şey yapma.

-Ne sürgünü ya, diye cırlıyor.

-Kurtuldum. Sonunda intikamımı aldım, diyorken ağzını tam kapatmadan silahı ağzına sokuyorum.

-Eğer tek kelime daha edersen seni parçalara ayırırım,diyorum

-Onu öldüremezsin Ada. Biliyorsun bunun ne anlama geldiğini .

-Benim için her şey bitti zaten. Her şey için çok geç, diyip pes ediyorum.

    Gücüm kalmadı. Lisedeyken de sürekli kavga ederdim. Döverdim genelde ama bu kadar psikolojik baskıya dayanamayacağım.

Silahı alıyorum. Ağır adımlarla odama çıkıyorum. Silahı odamdaki en gizli yere koyuyorum. Hayatım tersine dönecek biliyorum. Ama hiç korkmuyorum. Haklıyım. Yasemine vereceğim tişörtü giyip uyumaya başlıyorum.

⏳⌛⏳⌛

Günümüz;

     Artık üniversiteliyim. Ama ne anlamı vardı ki artık. Üniversite de beraber aynı kalacaktık. Her gün makarna pişirecektik. Evi kim temizleyecek diye tartışacaktık. Sevgili yapacaktık. Ama benim öz ve öz ikizim buna engel oldu. Off yine düşüncelere dalıyorum.

    Üniversite bire başlayacağım. Heyecanlı mıyım? Hayır. Şehir dışında üniversite kazandım. Tek başıma bir dairede kalacağım.

Geçen zaman boyunca hiç gülmedim daha doğrusu gülemedim. Çünkü hiç bir şeyden zevk almıyorum. Alamıyorum. Çok az konuştum. Konuşacak bir şey yok ki artık. Aşırı ders çalıştım. Çünkü en iyi kaçma yolum bu.

Okumadığım psikolojik roman kalmadı. Ama hiç birisi de yaşadığım olaylardan daha ağır gelmedi bana.

Her haftasonu Yasemin'in mezarına gidiyorum. Böyle yaparak kendime göre terapi uyguluyorum. Fakat ailemin zoruyla il dışında okumak zorundayım.

Uzaklaşırsam daha doğrusu bu ağır olayları yaşadığım yerden gidersem düzelebileceğimi söylüyorlar. Psikatriye gitmemi söylediler. Ama her defasında "beni benden başka kimse anlayamaz" dedim.

Odanın her köşesi Yasemin'in hatıralarıyla dolu. Aslında neredeyse her yeri benim eşyalarım sadece gardrobumda.

Maya ise şuanda Mısır'da sürgün ediliyor. Ne yapıyor hiç bir fikrim yok olmasını da istemiyorum. Ama yakında geleceğini duydum." Bu kadar yeter " dedi ailem Maya'nın sürgünü için her ne kadar karşı çıksamda onların bu kararı hiç değişmedi.

İyi ki aynı şehirde olmayacağız. Artık Maya'yla uğraşacak halim yok ne yaparsa yapsın. Bana dokunmasın yeter. Geçen zaman boyunca da böyle oldu. Bana en ufak bir karışana Dünya'yı dar ettim.

Mesela geçenlerde bir vaka oldu. Babamın yanında çalışan birisi Yasemin'in öldürülmesi olayı hakkında atıp tutuyordu. Yasemin'e iğrenç şeyler söylüyordu. Ben de sabredemeyince tabii o kişiyi komalık ettim.

Pişman mıyım? Hayır. Az bile yaptım. Yüzünde daha morarmayan yerler vardı. Okulun başlamasına bir hafta kaldı. Şuanda valizimi topluyorum.

Tabii ki Yasemin'in bütün eşyalarını yanıma alıyorum. Çünkü en değerli eşyalarım onlar onları bırarırsam gideceğim ilde kaybolurum. Nefes alamam. Kendime gelemem. O ve ondan geriye kalan her şey beni hayata bağlıyor....

Mutlaka yorum yapın. Çünkü sizin yorumlarında sayesinde bu kitap gelişecek. Ve daha güzel olacak.

Tabii votelemeyi de unutmatın. En önemlisi o. Diğer bölümü yakın zamanda yayımlayacağım.

Değerli okuyucularım
Allah'a emanet olun.
Sağlıcakla kalın. 🤗