cipa | larry ✓

recovery

"Louis! Gözlerini aç! Lütfen... Lütfen!"

Ah Harry... Bunu yapmayı bende istiyorum. Vücudumdaki ağrı ve sızıların yanında senin yakarışlarının kalbime verdiği acı daha çok canımı yakıyor.

Zorlukla gözlerimi araladım. Üstümde koca bir yük taşıyor gibiydim.

"Louis!"

Heyecanla sayıkladı. Biri ona sadece bayıldığımı açıklamalıydı. İyi olacağımı söylemeliler. Onu sakinleştirmeliler.

"Ben iyiyim..." diye mırıldandım.

Daha doğrusu fısıldadım. İkna olmamış gözleri görüş alanımdayken yeniden gözlerimi kapattım.

****

Uyanmıştım. Ve bu kez yeniden gözlerim kapanmıyordu. Kampüs revirindeki Bayan Jones işinde iyiydi. Harry omzuma bir hançer sapladığında kadının çok yardımı olmuştu.

Yine revirdeydim. Yine bir Styles tarafından yaralanmıştım. Ve yine bir acı hissetmeyen CIPA hastası bana acıyı hissettirmeye hevesli davranmıştı.

Yüzümdeki minik dokunuşlar dudaklarıma tebessüm yayarken gözlerimi araladım. Onun öpücükleri acıyan yerlerimdeydi. Ve bu daha iyi hissettiriyordu.

"Louis..." dedi titrek ve cılız sesiyle.

Gözünden akan bir damla yaş yanağıma düşerken kalbim yeniden sızladı.

"Sorun yok Harry..."

Konuşmaya başladığımda boğazımda oluşan kurulukla öksürdüm. Harry hemen revir yatağının yanındaki komodinden suyu alıp dudaklarıma tuttu. Suyu içerken endişeyle dudaklarımı izliyordu. Çok tatlı diye geçirdim içimden.

"Ben iyiyim. Gerçekten iyiyim."

Kaşları çatıldı. Kızgın duruyordu. Ama alnını kırıştıran şeyin öfke değil telaş olduğunun farkındaydım.

"Çok kötü görünüyordun Louis..." dedi baş parmağıyla yanağıma düşen göz yaşını silerken.

"Seni kaybedeceğimi sandım. Acıdı. Bu morluklar canını yaktı Louis... Ve kan vardı. Bir yerin kanarken ağlardın. Ama sen sadece uyuyordun..."

Zümrüt gözlerinden akan her bir damla daha çok acıtıyordu. Sesi boğuklaşmıştı. Başını karnımda sıkıca tuttuğu ellerimin üstüne koydu.

İç çekişleri küçük bir çocuğu andırıyordu.

"Ağlama..."

O ne zaman ağlasa bende aynı reaksiyonu gösteriyordum. O ağlarken karşısında tepkisizce durabilmek imkansızdı.

"Ben iyiyim."

"Louis! Seni bir daha göremeyeceğimi sandım! Sen orada öylece yatarken ve yüzünden kanlar akarken, seni... seni toprağın içine koyacaklarını sandım!"

Ben, amacına ulaşmış görünüyordu. İstediği tam olarak buydu. Bir kâbus gibi görünen ama aslında tanıdığım en masum ve temiz kalbe sahip olan bu genç adamın canını yakmak.

"Kim yaptı?" dedi başını kaldırıp gözyaşlarını silerken.

Bilmiyor muydu? Ah tabiki bilmiyordu. Ben, kuzeninin sevgilisini dövdükten sonra başında bekleyip, bunu ben yaptım diyecek kadar sıradan biri değildi. Oynamayı severdi.

"Kim yaptı Louis? Söyle."

Oturduğu yerden fırlayıp küçük revirin içinde dolanmaya başladı. Bir an için gerçeği söylersem olayların hiç de iyi gelişmeyeceğini düşündüm.