Playing Mr. Popular's Game [BOOK 2]

Yoongi 19.1 - Happiness

19.1

"Our love is like a butterfly—short-lived but beautiful."

CARMILLE's POV

Paglabas ko sa office ng Student Council, siya kaagad ang nakita ko.

He was looking at the glass-contained bulletin board na nakapwesto sa wall na katabi ng pinto. His hands were slid inside his jacket, his tongue poking the insides of his cheeks while he's fervently reading and looking at the contents of the bulletin board.

Agad akong lumapit sakanya. I placed my index finger on his jaw and guided him to look at me. Pinagmasdan ko lang siya. He's wearing his snapback today, jaws remained chiseled, milk-kissed skin.

Unti-unti kong inuusisa kung meron siyang pasa o anumang sugat sa mukha, sa leeg pati sa braso at kamao niya.

Nakakunot ang noo niya habang pinagmamasdan ako sa ginagawa ko.

"What're you doing?" tanong niya sa akin, nakataas ang kilay.

"Tinitingnan ko kung may pasa ka. Knowing you, Alferez, alam kong mas inuuna mo ang makipagsuntukan kesa makipagusap." rason ko.

He chuckled beside me and pulled my hand away his jaw, "It's a good thing hindi ko nahanap si Villareal. At kung meron mang magkakapasa dito, siya 'yun. Hindi ako." He smirked then intertwined my hands with his.

Napabuntong-hininga ako at tiningnan siya sa mata. He looked tired, the slight dark bags under his eyes told me so. "Keith, alam ko na alam mong kahit kailan hindi 'yun kayang gawin ni Shawn. Lalo na sa akin."

"He still did though." He reasoned out, jaws clenched.

"Mas kilala mo si Shawn kesa sa akin. Bata palang kayo magkakasama na kayo ng Stanville Army. Daig niyo pa ang magkakapatid dahil sa samahan niyo. Alam mo na hindi kakayanin ng kalooban ni Shawn na gawin ang ganung bagay."

"Jesus, Queen, will you stop defending that sht of a guy—"

"I'm not defending him! Pinaparating ko lang na baka masyado pang maaga para pagbintangan natin si Shawn. Hayaan natin ang mga pulis sa mga trabaho nila." sabi ko sakanya.

"At ano? Tutunganga lang tayo dito? Carmille, someone's out there trying to hurt you and you expect me to sit the fck down and wait for a fcking miracle to happen?" dire-diretsong tanong ni Keith. I noticed the slight frustration in his voice.

Medyo napaawang ang bibig ko nang sabihin niya 'yun. Aaminin kong natatakot din ako sa mga susunod na magiging kilos ni Keith, alam kong lapitin siya ng pahamak minsan. I don't want him to risk anything for me. Again.

Wala akong ibang nagawa kundi ang yumuko at tumingin sa mga tiles sa sahig. Marahang pinisil ni Keith ang palad ko.

"Ayoko lang na pati ikaw mapahamak. " mahina kong sabi, sapat lang para kami lang ang makarinig.

He smiled genuinely, "Stop being worried about me. I'll be fine as long as you're fine, too." aniya. Napatingin siya sa magkahawak naming kamay at napansin ko kung paano nag-ningning ang mata ni Keith. It sent the butterflies in my stomach flying around wildly.

Napangiti ako sakanya. Hindi ko alam pero simula nung enrollment day na 'yun at nang magsimula ang klase hindi na ako mapakali minsan at pakiramdam ko merong mga matang nakamasid sa akin. Ayoko namang ipaalam kay Keith dahil ayokong mas mag-alala siya at ayoko naman siyang idamay dito. Baka naman kasi nagiging paranoid lang ako dahil sa nangyari.