Yoongi 28 - Anchor

1K 68 35
                                    

Yoongi 28 - Anchor



When we truly love something or someone we only dotwo things, either we do our best to protect and fulfill their wishes, or welet them go



KEITH's POV

"Hindi ka ba galit sa'kin?" tanong ko. My mind was buzzing with a lot of questions and my mouth specifically blurted out one.

She just scoffed at me, eyebrow raising in disbelief. "Sa dinami-dami talaga ng itatanong mo, 'yan pa? Hindi mo ba ako kakamustahin man lang? Ask me how my life was, how was my recovery?"

I stopped on my tracks, halting her as well. "Carmille,"

Tipid siyang napangiti, "Hindi ako galit, okay? Bakit? May rason ba para magalit ako sayo? Nambababae ka ba dito?!" she yelled, loud voice catching a few students' attention. "Ano? May ibang reyna ka na dito?"

Kinurot ko ang pisngi niya, "Shut up. You think I can replace you with someone else? You're my only one."

Lumapad ang mga ngiti ni Carmille. Hinawakan niya ang kamay ko at ginayak akong maglakad ulit papunta doon sa Forum Hall. "Buti nang nagkakaintindihan tayo." Aniya.

"Sorry nga pala." Mahina kong sabi sapat lang para marinig niya.

"Hm? Para saan?"

"Sa lahat-lahat. Sa pang-iiwan ko sayo nung nasa ospital ka, nung hindi kita na-protektahan ng maayos, sa mga panahon na wala ako sa tabi mo." sagot ko.

I heard her sigh and her hand slowly slipped out of my grasp. Napatingin ako sakanya, tinitingnan kung hindi ba siya komportable, o kung may nasabi man akong hindi tama. I was about to say something but she silenced me completely.

"Alam mo, kung meron man akong natutunan sa mga nangyari? 'Yun ay ang maghintay at maging pasensyoso. I also learned that sometimes it's better not to know some things." hinawakan niya ang pisngi ko at ginayak akong tumingin sakanya. "Dapat nakinig ako sayo. I should've trusted you a bit more. May rason ka kung ba't mo nagawa 'yun, at alam kong kasama sa mga rason mo ang protektahan 'yung mga taong mahal mo, ako." she smiled when she mentioned the last word.

I smirked, "Sino ba nagsabing mahal kita?"

"Hindi mo man masabi sakin ng diretso pero ramdam ko sa bawat actions mo." sagot niya, natatawa.

"'Wag tayong assuming," biro ko saka inabot kong muli ang kamay niya at hinawakan iyon.

Lumakas ang tawa niya, "At huwag kang sinungaling."


Nagpatuloy na kami ulit sa paglalakad. Pumasok na kami sa loob ng building at tinahak ang hallway papunta sa Forum Hall. I found out that she's here as an exchange student. She repeated the first semester again, marami kasi siyang na-miss na units at kinailangan niyang i-retake ang mga subjects niya. It's pretty clear to me that she's excelling in class, hindi naman siya ipapadala dito sa academic convention kung hindi niya na-meet ang requirements.

Nakatitig lang ako kay Carmille habang may kung ano siyang kini-kwento. I missed this side of her, when she animatedly talks a lot about random things, smiling at some point with hand gestures and hint of glow in her eyes. Hearing her voice once again is like coming home. Sinong mag-aakala na makakasama ko siya ulit? Akala ko sa ibang parallel universe nalang magkakaroon ng 'kami'. But she's here. And it's all that matters to me.

A light boop on my nose and Carmille's sweet giggles brought me back to my senses. Napakunot ang noo ko sa ginawa niya pero hindi ako nairita sa ginawa niya. It's endearing seeing her glowing and all giggles like this.

Playing Mr. Popular's Game [BOOK 2]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon