Casanovas' Nanny (FIN / UNDER EDITING AND REVISING)

Chapter Eighteen: The Reason Why

Marcus' POV

Los Angeles, California USA

Damn. I miss her.

Gusto ko nang umuwi para makita siya. Seeing her tears fell before I left was far the most heartbreaking scene I ever experience. Parang naulit lang ang lahat noong una ko siyang iwan.

Today is December 20. A week since the last time I saw her and four more days to come home to them. Thirteen nga ang birthday ko pero mas gusto ko na lang 'tong sine-celebrate tuwing Christmas Eve. Mom would be happy to know I did what she told me. Celebrate my birthday with her.

Si Mom ang nagbigay sa'kin ng idea tungkol sa pagpapakita ko ng koleksyon ko sa kanya. It was worth it. Ang latest picture niya pa doon ay noong high school pa sila ni Vilma. Wala na kasing makapagbigay sakin ng picture niya lalo na at nasa Manila na nga talaga siya. Kaya nga noon unang beses ko siya makita, hindi ko man lang siya nakilala. Napakaganda na talaga ng bestfriend ko. Nang Marceline ko. :)

"Sir Ashford, nandito na po si Mr. Gallia," tawag ng secretary ko sa intercom.

"Sige. Paki sabi susunod na ako. Salamat, Joshielyn," sabi ko na lang at tumayo na rin. Inayos ko muna ang suit ko at huminga ng malalim.

Trabaho nga ang dahilan kung bakit ako ngayon nandito. As much I would like to spend my time with her, may trabaho ako. At si Mr. Gallia nga ang kasama ko sa trabahong ito.

Meeting lang iyon. Kahit paano naman kasi, matatapos na nga ang trabaho ko dito. Maayos naman ang lahat dito, wala namang masyadong problema. Magaling na bussiness man si Mr. Mahiro Gallia, ang dami dami ko ng natutunan sa kanya.

"Thank you for today, Mr. Ashford. Mag-ingat ka sa pag-uwi," paalala pa ni Mr. Gallia ng maabutan niya ako sa parking lot. "Walang anuman po, Sir. Mauna na po ako," sabi ko naman at tinanguan niya na lang ako.

Napabuntong hininga na naman ako. Nagmamaneho na ako pauwi sa condo ko dito sa States. Wala naman akong gustong puntahan at isa pa, pagod na ako. Lalo ko lang siyang gustong makita.

---

"Good evening, Sir," bati ng guard sa'kin. Tumango na lang ako at dumiretso na. Mas makakabuti siguro kung ipapahinga ko lang 'to, mas lalo ako naho-home sick.

Nasa loob ako ng elevator ng hindi ko maiwasang makinig sa pinag-uusapan ng mga nakasabay kong babae. Mukha namang hindi na nila ako napansin kasi masyado sila sa magtsitsismisan nila. Tss.

"Yeah, I know right. That guy would be so lucky to have her. And I think she's pretty," pagbibida ng unang babae.

"Do you think it's his wife or something ?" sabi naman ng kaibigan niya. "The way she ask for him was sweet. And it's obvious that she really missed him."

Napangiti ako, si Marceline agad ang naisip ko. Pero masyado naman akong nag-iilusyon kung iisipin kong siya nga iyon.

Pagdating ko sa floor kung nasaan ang unit ko, agad kong tinawagan si June. I miss them all.

("Kuya, buti naman at napatawag ka ! Namiss kita ! Hahaha ! Pauwi ka na ba ?" agad na sabi ni June ng sagutin niya ang tawag ko.)

"I miss you, bro. Naglalakad na ako papunta sa unit ko. Nandyan ba si Mommy ?" tanong ko. Sa totoo lang, miss na miss ko na rin sila.

("Wait, nagluluto si Mommy ng breakfast..." rinig ko pa ang yabag ng paa niya papunta sa kusina. "Mommy, si Kuya, gusto ka daw makausap.")

"Mommy, I missed you," yan agad ang sinabi ko ng maibigay ni June ang cellphone kay Mommy.

("I missed you too, son. Umuwi ka na ! Pati si Dad mo, miss ka na rin. Ni wala pa tayong family bonding at nandyan ka pa. Umuwi ka na, okay ? Wala ng pero-pero... June, pakikuha na 'to, masunog pa 'tong niluluto ko.")