QUEEN OF THE DARK WORLD

25: Red Snake

25. Red Snake

Quen POV

"Argh!"

I grunt as the plywood hit my back. Nagngit-ngit ako dahil sa galit.

Napaubo ako sa biglaang pagtama ng kamao sa tsan ko. Tumama naman ang paghampas ng plywood sa tagiliran ko. Sinampal pa ako ng isa ng napakalakas na nakapagpalasa sakin ng sarili kong dugo.

Sinabunutan ako ng ng lalaking kalbo at ihinarap sa kanya. Sinamaan ko sila ng tingin, lalo na itong hinayupak na nasa harapan ko.

"Ang sayang masaksihan na ang reyna nila ay walang magawa habang pinapahirapan." Sabay tawa nitong nang-aasar.

Dahil sa galit ko ay dinuraan ko ang mukha niya. I smirk when he show me his anger.

Inalis niya ang pagkakasabunot sakin at sinampal ako sa pangalawang pagkakataon.

Hindi ko siya kilala pero once na makaalis lang ako sa pagkakatali sakin, ako mismo tatabas ng dila niya.

"Sarap videohan pre, sabay ipost sa DW Website." Tumawa ang isa na animo'y tuwang-tuwa pa sa kanyang iniisip. Lumabas ang dimple niya sa kaliwang pisngi. "At malamang sa malamang, magiging malaking issue ito. Biruin mo, ang reyna ng DW ay isang mahina." Sabay sabay silang nagtawanan.

Iginalaw ko ang kamay ko at pilit silang tinatanggal ang pagkakatali sakin. Kating-kati akong putukan ang mga walang kwenta nilang ulo at tabasan ang kanilang dila.

"Ooohh~ Seems like the Queen wants to kill us!" Ngisi pa nito.

"...pero unfortunately hindi niya kaya! How sad." Then they all laugh.

Damn it!

I feel so hopeless!

Akala nila kahit nakatali ako eh kaya nila ako? Mga duwag lang sila dahil nilalabanan nila ang taong walang laban. They're not fighting fair. Nakatali ang kamay, paa at beywang ko. So paano ako makakalaban no'n? Malamang hopeless ako ngayon, tinali nila ako eh.

I chuckled.

"Anong nakakatawa?" Mayabang na sabi nung isang may bigote.

Umiling-iling ako hindi dahil sa sinasabi kong 'wala' pero dahil sa kadahilanang mukha silang tanga.

"Once I get out of here, there will be a bloody party. And the blood that I will use are all will be coming from you!" Madiin kong isinabi sa kanila.

I saw a glimpse of fear in their eyes.

I smirk. Now this is exciting!

"A- akala mo magagawa m- mo y- yun?" Sigaw niya sakin pero isang mala-demonyong ngisi lang ang ibinigay ko dahil nautal siya sa umpisa palang.

"H'wag nga tayong matatakot! Nakatali siya. Hindi niya magagawa iyon!" Sabi nung may dimple.

"What makes you think that I can't do that?" Takang tanong ko pa pero sa loob-loob ko eh gigil na gigil na akong ikalas ang mga taling ito.

"Tss, h'wag kayong papaapekto diyan!" Someone suddenly showed up.

It's a guy.

Siguro yung edad nito ay hindi nalalayo sa edad ko.

"Sir Richard!" Nagbigay galang silang lahat sa kanya.

Hindi niya pinansin sila. Nakatingin lang siya sakin habang unti-unting lumalapit.

"Long time no see, aking prinsesa."

A memory suddenly flashed on my mind.

There was a girl and a boy that met in the park. The girl looks adorably as she wear a beautiful rose dress. The boy looks charming with the smile he always wear and showing his dimple. Like the kids mostly do, they play around the park. The boy acts as a prince and he called the girl his princess. But suddenly the prince vanished and the princess left alone. She waited and waited. Hoping her prince will come back, but several years had passed... her hope was completely gone. She waited for nothing because her prince never came back.