The Knife That Cuts Deep

6

Aprodite pov

I was cage in this darkness. Hindi ako makaalis ni hindi ko makita ang lugar na kinalalagyan ko. Para akong tulala napaupo ako at napayakap sa sarili kong mga binti dahil sa takot at pangamba. Pangamba dahil 'di ko alam kung anong panganib ang naghihintay sa'kin sa lugar na ito. Takot dahil alam kong walang magliligtas sa'kin kahit anong sigaw it all just echoed. At walang ni boses ang sasagot at sasabihan ako na huwag mag-alala magiging okay lang ang lahat. Tears flow from my eyes as the miserable feeling grip my heart.

"T-tulungan n'yo ako." I mumble as i look at the dark surrounding and I am desperate for someone to grab to comfort me pero wala I am all alone kaya napayuko ako at napasinghap sa pagitan ng aking pag-iyak.

"M-mom help me... M-mom." Napaangat ang ulo ko sa mahinang boses na aking naririnig it is like calling me. Hindi ko alam kung bakit pero lalong umagos ang mga luha ko tumayo at tumakbo ako.

"S-sino ka?" I questioned at pilit inaanigan ang nagmamay-ari ng boses na yon pero wala akong maaninag kundi dilim.

"M-mom ...paalam.." Pabaling-baling ang aking mga mata sa paligid dahil ramdam kong nasa malapit na ako ngunit napahiyaw ako nang may humawak sa braso ko at pilit akong hinihila palayo sa boses.

"No! No!" Sigaw ko ngunit walang nangyari dahil pinipilit pa rin ako hilahin nito.

Hanggang sa..

Napasinghap ako at napabalikwas ng bangon mula sa kinahihigaan kong kama. Butil-butil ang pawis na dumadaloy mula sa aking noo. Araw-araw 'yon ang aking napapanaginipan a nightmare hunted me for years at parati kong tinatanong sa sarili ko kung kailan ba ako titigalan ng bangungot? Gising o tulog ay hindi ako nito tinatantanan. Ginagambala ako nito lagi wari bang sinasabing wala na akong takas na makukulong na ako rito I am desperate to be free but I can't.

Napakuyom ako ng mga kamay at napasuklay ng aking buhok. Kailan ba? Kailan ako makakatakas. Ganito na lang ba lagi? Iiyak na lang ba ako lagi? Bakit imbes na maging matapang ako ay mas lalo akong naging mahina? I bit my lips and stare at the oblivion ngunit gaya sa panaginip ay kusang naalis ang atensiyon ko sa tinititigan ko dahil sa narinig ko ang malakas na pagbukas ng pinto ng kwarto ko and it reveals the man that became a nightmare in my life when I am awake. Isang bangungot sa buhay ko ngayon sa kasalukuyan.

Nanginig ako dahil sa nakikita kong galit sa mga mata nito. He gritted his teeth at naglakad papalapit sa akin saka ako sinampal ng malakas na kinabaling ng mukha ko kasabay rin nito ay nalasahan ko ang dugo na dumaloy mula sa aking labi na bunga ng malakas na pwersang pinakawalan nito nang sampalin ako wala akong nagawa kundi ang mapahawak na lamang sa aking nasaktan na pisnge dahil sanay na ako sa ganito na lagi akong sinasaktan nito with his cruel ways.

"How dare you bitch! Sinuway mo na naman ako!" Nanggagalaiting sigaw nito saka hinila nito ang buhok ko at iniangat ang ulo ko para maiharap sakaniya. I almost cringe at the smell of cigarette on his breath at mukhang napansin din nito iyon kaya mas nilakasan nito ang paghila sa buhok ko na halos gusto nitong tanggalin ang mga buhok ko mula sa aking anit. Napapaigik ako and didn't try to voice out how it pains me dahil mas masasaktan lang ako kapag dumaing ako kaya mas mabuti pang maging pipi ako sa sakit.

Pero mukhang nagkamali na naman ako kung iniisip kong hindi lalala ang parusa ko kung 'di ako magsasalita dahil mas gusto nitong dumaing at magsisisigaw ako sa sakit because it's satisfy him when he see me crying for mercy.

"Sabihin mo ano ba ang inutos ko sa'yo?" Umiling ako sa sinasabi nito dahil natatakot ako sa kung ano na naman ang maiisip nitong gawin.

"Hindi mo sasabihin? Gusto mo bang mas malala ang makuha mong parusa?" Umagos na ang mga luha ko ayoko na maranasan muli ang mga ginawa nitong parusa. Ngumisi ito saka mas hinigpitan ang paghila sa aking buhok na kinasanhi ng pagtingala ko.