The Knife That Cuts Deep

60

Aphrodite pov

"Mama bakit di na dumadalaw si papa? May problema po ba siya? O baka naman di na niya kami mahal kaya di na niya kami madalaw ni kuya.. "Muntik na akong mapasinghap sa gulat ng biglang sumulpot sa harap ko ang anak ko..Kaya Napatingin ako sa malungkot nitong mukha at napabuntong-hininga putek lang ganon na ba ako kalutang at ni Hindi ko napansin na nakalapit na pala sakin ang aking anak? At ngayon ko lang naalala na kanina pa pala akong nakaupo sa kama.. Na walang ginawa kundi tignan ang pader.

Fuck i am getting worst at hindi ko man lang namamalayan ang mga nangyayari..

And as what i observe This past few weeks is a mess hindi na ako makaisip ng maayos at hindi ko alam kung anong dapat gawin dahil parati na lamang akong lutang at ni hindi na ako nakakapasok sa trabaho dahil sa sobrang pagkalito at stress na nararamdan ko

Isa pa puro bakit ang nasa isip ko. Isang Tanong na hindi ko masagot. Kung bakit kasi nangyari pa ito.. Hindi ko tuloy alam kung may magagawa pa ako para mawala ang sakit na nagpapagulo sa buhay ko.

"M-ma? " napapikit ako sandali at niyakap ko ang aking anak. Eto na ang sinasabi ko. Now i know how my children needs him and how he made them happy.. Pero ngayon na kusa na siyang lumayo. Ay kitang kita ko ang resulta ng ginawa nito tulad na lang ngayon nakikita ko ang sakit na nakalarawan sa mga mata ng aking anak kung saan yon din ang pakiramdam na minsan ko ng naramdaman kaya masakit para sakin dahil alam kong nabigo ko sila.. Ako kasi ang may kasalanan nito. kung Hindi ako nagmatigas at kung Hindi ko siya tinulak palayo.. Edi sana hindi ito mapipilitang lumayo..

Pero hindi pwedeng magpatuloy pa ito..at Hindi ko na hahayaan na pati ang mga anak namin ay lalayuan niya.. Kaya Gagawin ko ang lahat ng pwedeng gawin. Because As their mother I can't let them suffer because of my mistake

Ako ang Hindi naging matatag ako ang Hindi naging matapang kaya ako lang dapat ang maapektuhan hindi sila.. They deserve more.. At para sakin mas mahalaga ang ngiti ng mga anak ko.. And i'll do everything just to be able to see it always

"Anak wag kang mag-alala Kakausapin lang ni mama ang p-papa mo.. Baka busy lang yon sa trabaho.. "Tumango ito at hinawakan ang aking pisnge. At tumingin sakin... Kaya kinabahan ako sa mga nakita kong paraan ng pagsuri nito sa aking mukha..

"Mama are you sad? " napalunok ako at konting konti na lang ay alam kong lalabas na ang emosyon na pinipilit kong pigilan.. Because i can't let my child see me like this.. Ayokong malaman nila ang totoong sitwasyon dahil masakit iyon.

"yes i am sad because you're sad.. Kaya wag kana malungkot anak wag kang mag-alala sasabihan ni mama ang p-papa mo okay? .. Sige laro ka muna sa labas at may tatawagan si mama na importante. Susunod din ako sa baba at tutulungan nating mag-bake ng cup cake si lola mo" nagnining ning ang mga mata nito Hindi ko alam kung saan ito naging masaya.. Pero sa hula ko.. Mas naging masaya ito sa pagbanggit ko na sasabihan ko ang ama niya..

And i am not lying i need to talk to him.. At hinding hindi na ako maduduwag... I need to do this for my son and for my daughter

"Really mama?! " she said cheerfully and i smile and pinch her little cute nose. Making her pout.

"Yes. So go.. Susunod lang si mama.. " tumango ito at agad na pumatong sa kandungan ko at hinalikan ako sa pisnge..

"Thank you mama, i love you" she said and my heart melts because of her sweetness

"I love you too.. And kiss you brother for.. Me.. " i said and she giggle happily at tumakbo na palayo.. Leaving me alone...

Kaya wala akong nagawa kundi mapabuntong hiningang muli
..
And then my eyes darted on the phone na nakalapag sa tabi ko am i ready to do this. Paano kung di niya sagutin? Paano kung di niya ako kausapin? Paano kung sumbatan niya lamang ako? Paano kug tuluyan ko na siyang naiwala at nabitawan..