ESCAPED

KABANATA 1

"Ahhhh"

Napabalikwas ako sa pagkakahiga. I'm panting and sweating. Oh God! I'm having a nightmare again!!

Hindi ko alam kung bakit paulit-ulit ko nalang napapanaginip ang senaryong iyon.

"Hey! Margaux! May masakit ba sayo? Are you okay?! Why are you crying?! I heard you shout kaya pumasok agad ako dito sa kwarto mo"

It was Tresh, my bestfriend. Concern is visible in her eyes. She hugged me.

Umiiyak na pala ako, hindi ko manlang namalayan.

"I'm okay. I'm just having a nightmare Tresh. I'm sorry nagising pa kita" I answered her back and swept my tears. I sighed heavily.

"No need to say sorry. The same nightmare again?"

Kumalas ako sa kanyang yakap at tinignan siya, napatango ako bilang sagot.

Nagsimula ito ng maaksidente kami ni Tresh four years ago. I just woke up one day at iyong pangyayaring iyon na ang palagi kong napapanaginipan.

I'm scared at first. I can feel the rage of the man who wants to kill me. I can feel how scared I am, I can feel the pain caused by the eyes of the man I saw in my dream before I wake up. Everything felt like it was damn real and it happened. 

I even asked my parents kung totoo bang nangyari iyon but they said no. It was just a bad dream.

Hindi nga naman nangyari sa akin iyon dahil wala naman akong matandaang ganong nangyari sa akin ng magising ako from comatose.

And as time pass by, little by little nasasanay na ako ngunit hindi ko pa rin maiwasan ang hindi maiyak ng hindi ko manlang namamalayan.

Napatingin ako sa maliit na orasan sa tabi ng aking higaan na nasa side table. 2:35am na pala.

Sinenyasan ko si Tresh na nakaupo sa gilid ng higaan ko na bababa muna ako. Tumango lang siya at nakatingin saakin halatang nag-aalala pa rin.

"Stop worrying too much. Masyado mo naman akong inaalala. Madali kang magkakaroon ng wrinkles niyan, sige ka papanget ka!" I joked "Go back to your room Tresh. I'm alright" I gave her an assuring smile.

She chuckle and she turn her back at me then tumayo na siya at naglakad pabalik sa kwarto niya.

Tumayo na rin ako at dumeretso pababa sa kusina upang kumuha ng maiinom.

Pinilit kong kalmahin ang aking sarili. Inalis ko sa aking isipan ang katakot-takot na panaginip na iyon.

After I calm myself, I go back to my room and forced myself to sleep again.

Hours pass by and still I can't sleep. Kanina pa ako paikot ikot dito sa kama ko at paiba-iba ng pwesto. Today is our flight going back to the Philippines. Today kasi madaling araw na. Oras nalang ang bibilangin nasa Pilipinas na kami.

Nasa U.S kami ni Tresh. After the accident four years ago nagising nalang ako nandito na kami.

Dahil sa aksidenteng nangyari dinala kami rito ng magulang namin. Pareho kaming nakatamo ng malalang kundisyon at nacomatose ni Tresh that time kaya kakailanganin ng mas advance na technology para sa mabilisang pagrecover. 1 year kaming in coma.

Wala sa planong magstay kami ng matagal dito but after we get better our parents suggest to continue our study here and we both agree naman.

Grade 11 kami sa senior highschool ng maaksidente kami at dinala rito sa U.S. Late na kami sa school ng one year pagkagising namin dahil sa pagkakacomatose that is why we just take a college exam as an admission para kahit di na namin tapusin ang natitirang 1 year sa senior high pwede na kaming mag-college agad.

We spent another three years here after we woke up from comatose to study so next school year we're already 4th year college. Graduating na kami. We decided to go back to Philippines to continue our study there na umpisa palang naman dapat sa Pilipinas na kami nag-aral.

*phone is ringing*

The phone in my side table get my attention.

Naupo ako at inabot ang phone ko. Without looking at the screen I answered the call.

"Hello?"

"Margaux! My princess! Oh my God! I missed you so much baby! Anong oras ang flight niyo?!" she excitedly asked. Medyo nailayo ko ang phone ko sa tenga ko. Napangiwi ako dahil sa lakas ng boses niya.

"Mom! Stop shouting! And stop calling me baby will you?" I pout.

"ohh I'm so sorry baby. Opps~ Margaux i should say hahaha." she giggled. My mom is so childish! But I love her so much kahit ganyan siya.

"I'm just excited to see you again okay?! Yung pasalubong ko don't forget alright?"

Napabuntong hininga nalang ako "okay mom. I won't forget. Mamayang 6:00am pa po ang flight namin ni Tresh"

"Oh! 1hr nalang 6:00am na. Are you ready? Naayos mo na ba mga gamit mo? Dapat by now nakahanda na kayo at papunta na na ng airport"

"WHAT?!" I exclaimed furiously. I looked at my clock and magAalas-sais na nga talaga.

"hey! What's the pro-"

"OMG! MOM! I'LL CALL YOU BACK LATER OKAY? I LOVE YOU AND I MISSED YOU TOO! SEE YOU SOON." then I ended the call.

Tumayo na ako sa pagkakaupo at dumeretso sa banyo. Buti at naayos ko na lahat ng gamit na dadalhin ko kagabi bago matulog.

Yung more than one hour na pagaayos at pagligo ko naging 15 minutes nalang. Pagkababa ko si Tresh na may malawak na ngiti at prenteng prenteng nakaupo sa sala agad ang bumungad sakin.

The moment she saw me she got up

"Yay! Philippines we're coming back! Margaux come on! Kanina pa kita hinihintay! Nasa sasakyan na lahat ng gamit natin." tili niya sabay lakad-takbo papalabas ng pintuan.

Tss! Kung pinuntahan niya ako sa kwarto ko at sinabihan edi sana hindi ko na kinailangang magmadali pa. Napailing nalang ako at sumunod sa kanya.

*Sa hindi kalayuan walang kaalam-alam ang dalawang dalaga na may nakamasid sa kanila at pinagmamasdan ang bawat galaw nila.

"Four years wait is over. See you at the Philippines Margaux Catherine Colt" *smirk*