Tehlikeli Cazibe

43.bölüm pişmanlık

    Anneler..Anneler hep güvenilen saygı duyulan ve sevgi beklenilen kişidir.İnsan doğası gereği anneyi merkezinde bulundururken her zor durumda annesine koşar.Düştüğünde yorulduğunda acı çektiğinde sevindiğinde paylaşacak ve ona yardım edecek tek kişi anne olarak algılar.oysa bazılarında huzurdan çok keder dolu bir yaşamdır anne demek.İçindekini yenmeyi başarmayan yaraların sebebini ondan arıyan ve ve hala intikam külüyle dolu bir kadının çocuğuydu Deniz..

     Genç adam oturduğu yerden gözlerini ayırmadan beyaz boyanın duvara işlenmiş halini izliyordu.Ne kadardır bilmiyordu ama uzun bir zamandır burda olduğundan emindi.Ya zaman onun için çok geç işliyordu.Yan tarafındaki ameliyathanenin kapısından ayrılmayan gözü saate bakmıyordu bile.İçerde bulunan bebeği ve karısı onu perişan hale getirmişti.Bir anlık öfkenin nelere mal olacağını bilmeden bencilce davranmıştı.O böyle bir adammıydı.Kesinlikle böyleydi.Değişmezdi.Kimsede değiştiremezdi.Arya çok zaman Denizi böyle kabul ettiğini söylesede onunda bir çaba içinde olduğu aşikardı.Denizde fazla üzerine düşmeden alışmıştı değişime değişmeye.Şimdi ise yanıldığını çok iyi anladı.

   Aryayı savurduğu an aklı başında değildi.Bunu binlerce kez düşünmüştü ama Aryayı hala nasıl farkedemediğine anlam veremiyordu.Arya orda can çekişirken son gayretiyle yardım istemişti.Deniz ise Arya sesini çıkarmasa yada onun sesini duyamasa Öyküyle birlikte çıkıp gidecekti aklına bile gelmeden.Aryanın iniltisiyle geri dönen genç adam gördüğünün bir caninin eserinden başka bir şey olmıycağını düşündü.Yerde uzun uzadıya yatan genç kızın yanına koşan Deniz Aryaya seslensede onu geri getirmeyi başaramadı.Nabzına bakan Deniz genç kızın kalbinin artık işlevini görmediğini düşündü.

  Öylesine yavaş bir şekilde atıyordu ki Bir an duracak sana genç adam onu yerden kaldırmak istesede yapmadı.Genç kızı acımasızca fırlatışını anımsadığında belinin ve boynununda zarar görmüş olacağından şüphelendi.Arkasında konuşulanları kulakları duysada beynin doluluğu sebebiyle bir yorum yapamıyordu.Hızla cebinden telefonunu çıkarıp ambulansı arayan Deniz en son hatırladığı şeyin ambulansta ''bebeği kaybediyoruz''diye bağıran doktor olduğunu hatırladı.gözünün önündeki sahneyi silip atmak istesede yüreğinin acısı buna müsade etmiyordu.Gerçekten bebeğinden  vazgeçerse onu kaybederse bir daha yaşayamazdı.

  Öykünün ona hamile olduğunu söylediği an bile durumun sıkıntısını bilsede zorlukların içinden çıkabilecek bir parlaklık olarak görmüştü onu.Şimdi ise kendi bebeğiydi ve kaybedece olması içten bile olamazdı.Çünkü eğer öyle birşey  olursa kime ne diyeceğini bilmiyordu.Aryanın gözünde bir katil ve cani adam olarak kalacak onu koşulsuz seven kişilerden yine kendi hırçınlığı yüzünden vazgeçmiş olacaktı.Ahhh burda bekleyen o kadar insan bile Aryayı daha çok seviyorlardır diye düşündü Deniz.Bunu kıskandığından değil tam tersine gururundan söylüyordu.Böyle bir kızın aşkını hayatını ve geleceğini mahvetmek  kendi infazını hazırlamak olduğunu bilyordu genç adam.

    Ölüp ölüp dirilip zorla geçirdiği bilmem kaç saat gibi geçireceği saatler olduğunu biliyordu genç adam.Önünden geçen doktorlara hemşirelere birşeyler sormak istiyor ama onların karısı ve bebeği için koşuşturduklarını görünce bundan vazgeçiyordu.Onların şu andaki tek görevinin içerideki canlarını kurtamak olduğunu düşünen genç adam omzuna koyulan elle saatlerdir izlediği kirli beyaz duvardan gözlerini ayırdı.omzunun üstünden elin sahibine baktı.

''Abi gel kantine inelim burda beklersen hiç geçmiycek şu saatle''dedi Doğa.Abisinin en ihtiyaç duyduğu zamanda yanındaydı fakat  faydası olduğu pek söylenemezdi.

''Hayır burda kalıcam bekliycem''dedi başını az önceki pozisyona geri çevirerek.

''Abi kendine gel artık.Sen onların yanında olmassan onları bırakırsan nasıl kurtulsunlar.Sen iyi olucaksın ki onlarda iyi olsun''dedi Doğu.Denizin tüm kardeşleri buradaydı.Doruk ve Delfin hari. hepsi gelmişti.Arkadaşları ve aileside.