- Just One Night -

FİNAL (Zorunlu final)

*Öhöm.

Şimdi canlarım bu bölüm aslında final değildi.Ama elimde olmayan sebepler,yolunda gitmeyen şeyler yüzünden final yapmak zorunda kaldım.Affedin ve bu fici güzel hatırlayın olur mu?

Şimdi ilk olarak Vildan Çakıroğlu'na gönülden binlerce kez teşekkür ediyorum.İkinci olarak da bugüne kadar sıkılmadan bıkmadan okuyup,yorum yapan siz okuyuculara teşekkür ediyorum.İyi ki varsınız.Siz olmasaydınız yazamazdım.Tekrar teşekkür ediyorum.

Yeni ficler de görüşmek üzere...

Keyifli okumalar.

BAEKHYUN

Bir dağ gibi yıkılmıştım diyebilirim.Bu yıkılışım öyle gürültüydü ki görmemek,duymamak imkânsızdı.Dağdan kayaların yuvarlanması gibi yuvarlanmıştı içimden bir şeyler.Chanyeol...beni yıkmıştı.Şu an ne hissettiğimi bile tam olarak bilmiyordum.Sinirli miydim?Kai'yle aramızda yaşananları bilmediği halde beni hastahane de bırakıp gittiği için.Hayır.

Kalbim kırık mıydı?O da hayır.Ne düşünmeliydim peki?

Beni tek ettiğini mi?

Durdum.

Şu an yolun ortasındaydım.Durmama neden olan ise bu söylenmesi basit ama büyük acılar barındıran cümleydi.Beni terk mi etmişti?

Etrafımdan arabalar geçiyordu.Korna sesleri sorunlu olan kafamda binlerce kez yankılanıyordu.İşte bu arabalardan biri bana çarptığı zaman nasıl ölürsem,Chanyeol da beni terk ettiyse o şekilde ölürdüm.Zaten az bir ömrüm olduğuna eminim.Neden şimdi olmasın?

Burası çok işlek bir cadde olmamasına rağmen yine de çok araba vardı.Her biri beni görünce kornaya basıyor,benim çekilmeye niyetimin olmadığını gördüklerin de şerit değiştiriyorlardı. Ve ben hiç birini takmıyordum.

Boştum.İçim şu an bomboştu.Bir duygu kırıntısı bile yoktu.Kollarımı iki yana açmış,kapalı gözlerime havayı son son ciğerlerime dolduruyordum.Gerçekten insan bir yerden sonra boş veriyordu.Herşeyi.Sizce de çok fazla acı çekmedim mi?

Annesini ve babasını kaybedip yetimhanede büyüyen bir çocuktum ben.18'im den sonra da kendi ayaklarının üzerinde durmaya çalışan bir genç.Mutlu olmadım.Olmaya çalıştım.Hepsi sahteydi.Hep insanların beni sevmesini sağladım ama ben hiç birini sevmedim.Buna Luhan ve ailesi dahil değil tabi ki.O ve ailesinin değeri benim için gerçekten büyük.Bahsettiğim diğer insanlar.Bana yaklaşmaya çalıştılar.Kötü ve iyi.Engel oldum.İzin vermedim.1 kişi hariç.Chanyeol...

İlk başlar da onunla uğraşmaktan bıktığım için yakınlaşmasına izin versem de sonraları vazgeçilmez bir parça oldu.İlk birlikte olduğumuz gece ise benim için bütün olmuştu.Diğer parça falan değildi.O bendim.Ben ise o.

Sevmiştim.Güvenmiştim.Mutluydum.İlk defa.Ama şu 2 gündür yaşadıklarım yetimhanede yediğim dayanarak bile acı vericiydi.Kaybeymekten korkmuştum.O kadar bağlanmıştım ki ona,benden ayrılacak diye annem olmadığını öğrendiğim gün ki gibi ağlamıştım.Ama boştu.Bu ağlamalarım,korkularım hepsi boştu.Sebepsiz yere yanımda yoktu.En çokta bu yıkmıştı zaten beni.En çokta...-

"Baekhyun"

Yolun ortasında direk gibi dikilmeme rağmen bir buz gibi kaskatı kesilmiştim.Bu ses...onun sesiydi.Gözlerimi açmaya korkuyordum.Belki ölmüştüm ve en güzel melek bana sesleniyordu.Belki dd bu beynimin bana oynadığı bir oyundu.Ama eğer oyunsa bir kere daha duymak istiyordum sesini.

Sadece bir kere daha...

"Delirdin mi sen Baekhyun?!Hemen buraya gel!"

Bağırmıştı.Duymuştum.Bir kere daha duymuştum işte.Gerçekti öyle değil mi?