In Between (Completed)

37

Wait. There's more! Hahaha. Mabaliw na kayo kakahula kung sino makakatuluyan ni Brooke. Haha.

........

Napatigil sa pagsusulat si Dylan pagkalapag ko ng resignation letter ko sa may mesa niya malapit sa kung saan siya nagsusulat. Hindi siya nag angat ng tingin pero sa papel na ibinaba ko ang buong atensyon niya.

"You don't have to quit your job. I am doing my best to avoid you."

Walang gana niyang salita.

"But we still see each other in every flight. I don't want Shaun think I still have feelings for you. Ayokong magselos pa siya dahil lang sa magkasama tayo."

Walang paligoy ligoy kong sabi. Mariin niyang hinawakan ang ballpen na hawak niya. His jaw clenched.

"You really want to shut me out, totally huh."

Seryoso siyang nag angat ng tingin sa akin. Napalunok ako.

"Yes. This is the right thing to do."

Desidido kong sabi. Pinantaasan niya ako ng kilay. Halong galit, sakit, panghihinayang at lungkot ang makikita sa mga mata niya hindi ko kinaya kaya nag iwas na lang ako ng tingin.

"The right thing to do? What you are doing right now is the dumbest way to escape from us. From our past. Do you really think, quitting the job will separate us totally? Please for once, Brooke. Stop this bullshit!"

Pasigaw niyang saad. Napatayo na siya sa sobrang galit. Kuminang ang kanyang mga mga mata. The unshed tears in his eyes I cannot even looked at him straightly right now.

"What do you want me to do?! I want you out of my life forever. I don't want to see you anymore. I don't want to see Shaun hurt too! I love him! Why can't you understand that? Can you just sign my letter?"

Nanghihina kong sabi sa kanya. Napailing siya sa akin sabay talikod. He looked at the city view from the glasswall of his office.

"But I don't want you out of my life totally. I can set you free and love him if that's what you want. You can even ask me to back off. To stop chasing you up. But not this one. This is the only way that I can see you. Kahit sa trabaho na lang. Ipagdadamot mo pa ba? Ang damot mo naman masyado Brooke. Isang beses lang naman ako nagkamali diba? Kung masasabi mang mali yun para sa'yo."

Sukong suko niyang pag amin. Humarap siya sa akin. Napamaang ang labi ko pagkatingin sa kanyang umiiyak. Napayuko siya at lumuhod bigla. Napasinghap ako at napatakip sa bibig.

"If my sacrifices weren't enough, then what is it that you want? Baby, I can set you free even if it hurts. Kaya ko yun. Akala mo hindi ko magagawa? Gagawin ko yun kung iyon ang gusto mo. Pero huwag naman na pati yung katiting na paraan ko para makasama ka kahit sa trabaho man lang, aalisin mo pa sa akin. Ang sakit sakit mo namang gumanti. Iniwan naman kita sa paraang inalam kong iyon ang mas makakabuti sa'yo. But I cannot blame you on this one because that was my decision. Damn it. Akala ko ba tapos na ako magpaalam sa'yo nung nakaraan? Bakit andito pa din ako? Noong umahon ka, bakit hindi mo man lang ako isinama? Bakit di ka man lang nagtira para sa akin?"

Hagulgol niyang sabi. Nilapitan ko siya at lumuhod na ako upang pantayan siya. Iniangat ko ang kanyang mukha kahit pa nanginginig na ako sa matinding sakit na nararamdaman para sa aming dalawa.

"If the situation isn't like this. I will choose you. You know that, right? You were my priority before. You know that too, right?"

Impit kong salita. Napatango niya at yumukong muli hawak ang kamay ko, hinalikan niya iyon at mahigpit na niyakap.

"But I am not the priority now, is that what you want to say?"

Paos niyang sabi. Napatango ako sa kanya. Napasinghap siya na tila iniinda ang sakit.

"Do you really love him that much that you are willing to give up on us?"

He asked heartbreakingly.

"No. I love you this much that I am willing to stop you from destroying yourself. Ikaw na din ang nagsabi, kaya mo ako iniwan noon dahil sirang sira ako, tayo. You didn't still get it do you? Umalis kang sira, Dylan. You fixed me up from afar without remembering that you too, need some fixing. Naayos mo ako sa tulong ng iba pero hindi mo naayos ang sarili mo. Bumalik kang sira pa din. That's what I realized when you came back telling me your real reasons of leaving me. Mahal naman kita eh. Hindi naman iyon talaga nawala. Pero ayoko ng bumalik pa. Dahil alam nating pareho, masisira lang din tayo sa huli. Dylan, umalis kang sira, bumalik kang sirang sira."

Piyok kong saad sa huli.  Niyakap niya ako ng mahigpit at umiyak na parang bata.

"I don't care is I am destroyed. I love you. I love you so much, Brooke. Bakit kailangang humantong tayo sa ganito?"

Wala sa sarili niyang sabi.

"Because this is where we should be. Away from each other. We are toxic for each other."

Seryoso kong sabi. Lalo siyang napaiyak.

"No. Don't say that. You're cruel."

Impit niyang iyak- sabi habang nakalugmok ang ulo niya sa leeg ko. I held his hand as he held mine too, tightly.

"If there is another life after this, will you finally choose me?"

He asked, still hoping.

"Yes."

I felt him smiled.

"Even if you don't choose me now, please find it in your heart to look back and love me once more if the time is already right for us. I love you. And yes, I am finally letting you go. God. I am slowly dying, really."

"I love you too, Dylan. You know that."

Pag amin ko. Humalakhak siya pero hindi dahil sa masaya siya. He's crying, deeply wounded for us.

"Huwag mo naman na akong bigyan pa ng pagkakataong umasa pa. Siya na ang pinili mo. Huwag mo na akong sabihan ng mga ganyang salita dahil baka hindi nanaman kita mapakawalan. Ilang beses ko na bang nasabing papakawalan na kita? Ang sakit. Baby. It hurts so much. And it's really fuckin' killing me right now. I love you too much. So much I am ready to see you happy, even if it's not with me, but with him.