The GLIMPSE Contest Hub

One Shot Challenger #5

Author: 

Title: TWISTED

  Wala po talagang nag-inspire (?). Omg. Di ko talaga sure kasi pag-uwi ko, binuksan ko 'yung laptop at nagsulat ng plot. Medyo nahirapan pa nga akong mag-isip ng title pero ayan, meron na. "Twisted" kasi 'yung mga main characters ko, parehong fucked up. Pero ewan, malay natin, maayos nila 'yung buhol-buhol nilang buhay. Pwede nilang maayos individually pero pwede rin naman nilang gawin 'yun nang magkasama. Huhu ): Di ko talaga alam. Ang daming possibilities para sa dalawang 'to. 

T W I S T E D :

Part 1: Hers

"Kay bilis kasi ng buhay . . . pati tayo, natangay."

—

A l e x a n d r a

I wish everything would stop.

Saka lang ako humanap ng mauupuan pagkatapos kong bumili ng French fries. Sakto namang walang nakaupo sa may bintana. Pangdalawahang tao lang kaya iisa lang 'yong mesa. Buti na lang at medyo malapit 'to sa basurahan.

And yes, that's a good thing. Gustong-gusto ko kasing pinapanood ang mga tao ‒ kung paano sila magsalita, makinig, at magtago ng mga kahinaan. Wala rin namang kuwenta 'yong pagtatago nila, e.

Nakikita ko rin naman lahat.

Kasabay ng paglapag ko ng tray sa mesa ay ang pagkuha ko ng earphones. Sinaksak ko iyon sa cellphone ko. Umupo na ako at nagpangalumbaba.

Nilibot ko ng tingin ang buong palapag na sinakop ng fast food chain na 'to. Sinulyapan ko ang suot kong relo. Alas-otso na pala. A, kaya naman pala unti-unti nang dumadami 'yong mga nagdi-date. Pinigilan ko ang pag-ikot ng mga mata ko.

Ibinaling ko na lang sa bintana ang atensyon ko. Mahirap na at baka may makatagpo pa ako ng mga mata. Panibagong pabigat na naman 'yon para sa'kin 'pag nagkataon.

Kitang-kita ko 'yong pagmamadali ng mga tao, makasakay lang do'n sa bagong dating na jeep na walang laman. Ang ewan nga kasi parang mamamatay sila kapag hindi sila nakasakay. Kung makatulak pa, parang hindi braso ng tao 'yong natamaan, e.

Iyong iba naman, hindi man lang lumilingon sa kaliwa't kanan bago tumawid. Akala mo kung sinong mga handa nang mamatay pero kapag nandiyan na si Kamatayan, naku, parang mga santo kung magdasal na 'wag muna silang kunin.

Mga tao nga naman, oo.

Sometimes, I wonder what God thinks about us. I know that He has plans for us. Alam naman nating lahat 'yon. I just . . . wonder.

Ano kayang iniisip Niya habang pinagpaplanuhan ang existence ko? Naisip man lang ba Niya na isang malaking pabigat sa buhay ko 'tong "regalo" Niya? Hell, I'm not even sure if this is a gift.

Ni hindi nga ako sigurado kung sa Kanya nga ito galing.

Either way, this just makes my life complicated. Sometimes, I wish I was normal. Sometimes, I don't. May mga pagkakataon lang sa buhay na gusto kong maintindihan ang mga bagay-bagay pero minsan kasi, mas mabuting wala na lang akong alam.

Sabi nga nila, "ignorance is bliss".

For example, mas makabubuti siguro sa'kin kung hindi ko nakita sa utak ko 'yong pag-iyak at pagsisisi ng mga magulang ko pagkapanganak ko; 'yong pag-aaway at pagsusumbatan nila kung sino ang mag-aalaga sa'kin, at kung paano ako bubuhayin.

Saglit akong pumikit nang mariin. Inabot ko 'yong baso ng iced coffee. Napalingon ako sa may hagdan nang may marinig akong humihikbi. Isang batang lalaki ang nakaupo roon habang nakayakap sa kanang tuhod. Nadapa yata.