Untouchable ✔️

Chap 13

This chapter is dedicated to .

* Jhaixe

Pumasok ako kinabukasan kahit na medyo masama ang pakiramdam ko. Mawawala rin naman 'to alam ko.

Wala kaming teacher sa pangalawang subject kaya dumiretso ako sa music room. Masarap tumambay dito kasi malamig saka tahimik. Nakakaantok. Masarap matulog kaso hindi ako inaantok ngayon.

Umupo ako sa upuang nasa harap ng piano. Pumindot ako ng isang beses dito hanggang sa nagtuloy-tuloy na.

(Playing at the media: Apologize)

"~I'm holdin' on a rope. Got me ten feet off the ground. I'm hearing what you say. But I just can't make a sound."

I know. I know na bumabawi ka. Hindi ako tanga. Hindi ako manhid. Gaya ng sinabi ko, mapagpanggap ako.

Kunyari walang nararamdaman. Kunyari walang naririnig.

"They tell me that you mean it. Then you go and cut me down. But wait, you tell me that your sorry. Didn't think I'd turn around. And say..."

"That it's too late to apologize. It's too late. Said it's too late to apologize. It's too late..."

Hindi madali lahat. Mahirap siya patawarin. Mahirap sila patawarin. Hindi niyo ko maiintindihan kasi wala naman kayo sa posisyon ko. Hindi niyo nararamdaman lahat ng nararamdaman ko.

"I take another chance, take a fall, take a shot from you. I need you like a heart needs a beat. But It's not from you (Yeaaaa). I loved you with a fire red and I was turnin' blue. And to say, Sorry like the angel. Heaven let me think was you. But I'm afraid..."

Iniisip niyo kabobohan 'tong ginagawa ko. Pero hindi ba matagal ko ng sinabi... kailangan ko ng oras, araw, buwan. Hindi naman ganon kabilis maghilom lahat ng sugat. Hindi rin naman ako ganon kalakas. Walang taong sobrang lakas kaya hindi niyo 'ko masisisi.

"It's too late to apologize. It's too late... I said it's too late to apologize. It's too late... It's too late to apologize. It's too late. I said it's too late to apologize. It's too late..."

Hindi niyo 'ko masisisi. Naramdaman niyo na ba yung sakit? Yung sakit na alam niyong kakailanganin niyo ng kasama pero wala sila. Nakaramdam ako ng literal na sakit dahil sa puso ko dati. Ang mas masakit lang ay dinagdagan pa nila 'yon dahil sa ginawa nila.

"I said it's too late to apologize. It's too late. I said it's too late to apologize. It's too late..."

I was excited to see them back then. Kagagaling ko lang sa kung ano-anong turok nung araw na 'yon. Sobrang namiss ko sila ng hindi ko sila makita ng limang araw. Sobrang excited ako. Na sa sobrang excited ko ay hindi ko na pinansin ang sakit na nararamdaman ko sa dibdib.

Pero anong bumungad sakin? Ang pag-uusap nila... ang pag-uusap nila tungkol sa relasyon ni Lux at Rylie na nalaman kong isang buwan ng nagsisimula.

I'm hurt, physically and mentally.

"I'm holdin' on the rope. Got me ten feet off the ground."

Dinilat ko ang mata ko. Nagulat ako ng bumungad sakin ay ang nakatayong anyo ni Lux sa harap ko.

Nakatitig lamang ito sakin at ganon rin ako sa kanya. Ilang segundo ang lumipas ay dahan-dahan siyang naglakad palapit saakin.

"Breathe, Jhaixe... Breathe." Mahinang banggit nito at dahan-dahang pinunasan ang pisngi ko.

I was crying... I was crying without me knowing it. At kanina pa pala ko nahihirapang huminga dahil sa paghikbi ko.

"I'm sorry... I'm sorry, Jhaixe. I'm so sorry." Bulong nito.