Hi guys! At dahil ANNIVERSARY natin, eto na 'yung gift ko para hindi niyo naman ako masabihang madamot. HAHAHA! ENJOY! 💕🙃🤣❤
"Ayoko na! Yun lang ba ang gusto mong marinig para tumigil ka na?!"
Sino ba ang makakalimot sa sinabi niyang 'yon? It was like a knife na paulit-ulit sumaksak sa dibdib niya. Does she really deserve this? Deserve ba niyang maiwan? Deserve ba niyang masaktan? Deserve ba niya lahat ng ito?
"Balikan mo 'ko kung kaya mo na 'kong bigyan ng anak!"
He promised her heaven. He promised her na sa hirap at ginhawa ay magkasama sila. They even promised forever. Pero nasaan na 'yon ngayon? Bakit ba may mga taong hindi kayang panindigan ang mga pangako nila? Why does it seem so easy for them na talikuran nalang ang lahat ng ganun-ganun nalang?
Ganun lang ba siya kadaling talikuran?
Ganun lang ba kadaling kalimutan lahat?
Hindi niya alam.
It was already past 12 noon but until now ay hindi parin siya lumalabas ng kwarto to take her breakfast or even her lunch. Ilang beses narin siyang sinundo ng mga kaibigan but she kept on saying na busog pa siya at bababa nalang pag nakaramdam siya ng gutom.
Pagkatapos mapanood ang interview ng asawa kahapon ay buong araw nang mabigat ang pakiramdam ng dalaga. Muntikan na nga siyang hindi sumipot sa bakasyon dahil sa sama ng loob ngunit pag ginawa niya 'yon, anong pinagkaiba niya sa asawa niyang hindi tumupad sa pangako?
Dumagdag pa sa bigat na nararamdaman niya ang nagawa kanina. Nang makita na halos kapusin na ng hininga si Snow kakaiyak, hindi na siya nakapag-isip. All she knew was that, she needed to explain kahit wala naman siya sa lugar to speak. One of her weaknesses ay ang makakita ng batang malungkot kaya hangga't kaya niya, she'll do anything just to make the kid feel better.
"Tita Kawylle!"
Mabilis na sumilay sa labi niya ang isang matamis na ngiti nang marinig ang maliit na boses na iyon. Lumingon siya sa pintuan, waiting for Snow to come in.
"You can open the door baby," sabi niya while sitting at the edge of the bed.
"But I can't weach the doorknob, Tita Kawylle! It's too high!" sigaw nito from outside. "Can you open it for Snow pwease?"
"Ikaw talaga."
This kiddo really never failed to make her smile. Hindi niya alam. Kahit nga wala pa itong ginagawa ay natutuwa na siya. Hindi naman halata ang affection niya sa mga bata.
Pagbukas niya ng pintuan ay mukha agad ni Snow ang bumungad sa kaniya.
"Here. I brought you tuwon." nakangiting sabi nito while handing her the turon.
Natawa naman si Karylle nang makita na kalahati nalang ng turon ang iniaabot sa kaniya ng bata. Mayroon ding asukal na nagkalat sa paligid ng labi nito and by that, alam na agad ng dalaga na si Snow rin ang kumain ng half of it.
"It's yours, baby. Ubusin mo 'to."
"No. That's really for you. Hati Snow and Tita Kawylle." tumatawang sagot nito.
"Thank you. Who are you with? Baka hanapin ka nanaman ng daddy mo," worried na tanong niya as she accepted the turon. Mas lalo naman siyang nag-worry nang maalala na naoffend nga pala niya ang kaibigan dahil sa pangengealam niya.
"Huh? He asked me to call you. You're not eating yet. It's not healthy."
Snow wiped her lips using the back of her hand before pulling her Tita Karylle out of the room.
