Wonderful (HERSCHRIJVEND)

<*1*>

Mensen...

Mensen zijn raar...

De mensheid is in 7 delen gesplitst. Het is niet zo zwart-wit als het hier staat. Er zijn mixes... Maar de kern is zo. 

De nieuwsgierige mensen, die alles willen weten... 

De groepsdieren, die alles doen wat de rest doet... 

De rebellen, hebben schijt aan alles en doen wat ze zelf willen... 

De 'het zal wel' mensen, de mensen die zich niks van de rest aantrekken... 

De liefhebbers, de mensen die hier zijn om de positiviteit te verspreiden... 

De niet-wetende verscheurde, mensen die het niet goed weten wat ze willen en wat ze zijn... 

De onzekere mensen, deze groep is verdeeld in 2 delen: 'Ik doe me super zeker voor' mensen en de onzekere mensen waaraan je het meteen aan ziet. 

Ik ben een: 'Het zal wel' en een niet-wetend verscheurd persoon. 

Ik ben zo kapot gemaakt.

Door mezelf, door de mensen, door alles. 

Hoop...

Hoop is alles wat me overeind houdt. 

Hoop, het gene wat mijn oma me altijd geeft. 

Het idee dat ik niet alleen ben. 

Ik staar naar het water. Naar de weerspiegeling van mezelf. 

Ik lach. Ik lach naar het water. Ik lach naar mezelf.

Lachen, het teken wat we uiten als het goed gaat. 

De wereld is verdeeld in 2 delen.

Goed en slecht. 

Zo zien we het dan tenminste. 

Blij, goed. 

Boos, slecht. 

En iedereen doet er aan mee...

...Wij allemaal

Ik laat me vallen in het groene gras. 

Ik kijk naar boven. De wolken. De blauwe lucht. De vogels. 

Ik wou liever een vogel zijn. Vrij, om te zijn en niet veroordeeld te worden. 

Geen enkele reden om te blijven. Te blijven op een bepaalde plek. 

De wolken verstoppen de zon. Achter de wolken... Waar de vliegtuigen vliegen. Waar geen regen bestaat. Alleen maar de zon. 

Mijn gedachtes worden onderbroken door een druppel die in mijn gezicht beland. 

Tijd om naar huis te gaan...

Ik sta op. Ik kijk nog even naar de druppels, die een geheel worden met het meer. 

Ik draai me om. 

Voor me zie ik een hert. 

Zo'n 3 meter van me vandaan. Ik wil er naartoe lopen. 

Het dier kijkt me recht in mijn ogen aan. 

Ik kijk terug. Ik zet voorzichtig een stap dichterbij. 

Wanneer mijn hand vooruit gaat om hem aan te raken verdwijnt het hert.

Uit het niets... 

Ik staar voor me uit. Het gebeurde weer. 

Ik ben helemaal nat. Het is donker. Hoelang heb ik hier gestaan? 

Ik fiets naar huis. Wanneer ik de sleutel in het sleutel gat doe wordt de deur geopend. Mijn oma staat met een glimlach op haar gezicht voor me. 

"Hallo schat" zegt ze en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 

"Hey oma." zeg ik en geef haar een knuffel. 

We gaan op de bank zitten. 

 "Luister eens, ik heb goed nieuws" begint mijn oma het gesprek. 

"Ow nee, daar komt het." lach ik. 

"Ik heb geregeld dat je naar school mag!" zegt ze enthousiast. 

Op dit moment weet ik niet hoe ik moet reageren. 

School? Dat is zo'n 10 jaar geleden...