Wonderful (HERSCHRIJVEND)

=(19)=

Door de ogen van Simon

Ik fiets naar school. En allemaal vragen komen in me op. Vooral degene die gisteravond op kwamen. 

Wat ziet Dream in Alec? 

Vooral die vraag, die ene vraag die me zoveel laat denken. 

Ik kijk naar de mensen die me passeren. Een vrouw met een kind aan de hand. Een opa met een rollator. Nog vele mensen. Maar besteed er geen aandacht aan. 

Mijn moeder moest vandaag al vroeg werken. Mijn vader was altijd al weg als ik opstond. Ze zijn lief zoals ouders horen te zijn. Maar ze zijn vaak weg. En zie ze alleen 's avonds. Ze werken hard voor ons. Mijn zusje en ik mogen soms mee. Dan helpen we ze. Het doet me goed om een ander een glimlach te bezorgen. Het geeft me een fijn gevoel. 

Toch mis ik iets. Ik mis het gevoel dat ze er altijd voor me zullen zijn. Ik mis het gevoel van opvoeding en vasthouding. Ik mis vertrouwen. 

Maar ik neem ze niks kwalijk. 

Ze moesten al zo vaak voor me op school komen, wat ik stiekem wel fijn vond...

Ik arriveer de school en probeer geen aan te rijden. Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling. Ik hoor iemand die mijn naam roept. Ik kijk achterom en zie dat Tim voor me staat. 

"Gast waarom was je gister zo snel weg?"

"Afspraak."

"Tuurlijk, zou ik ook zeggen. Maar even eerlijk hoe was het met Nicole?"

Ik zucht en rol met mijn ogen. Nicole is zegmaar "het" meisje van ons leerjaar. En iedereen probeert ons te koppelen. Maar ik zie niks bijzonders in haar. Ze is gewoon een stront verwend nest wat tegen niks kan. Elke pauze staat ze met hetzelfde groepje bij onze tafel. Ik wordt er zo moe van. Zoek een leven ofzo... 

Ik loop zonder een blik naar Tim te geven de school binnen. Als eerste uur hebben we Engels. Een van mijn beste vakken. Samen met Nederlands en Duits. Ik loop het lokaal binnen en zie Alec en Dream tegen elkaar praten.

Op de 1 of andere manier voel ik iets borrelen. Maar kijk weg en richt me op de jongens. 

Jonas en Thomas rennen als gekken achter elkaar aan. Het ziet er belachelijk uit. Maar het is vermakelijk. Ik meng me half op het gesprek. Terwijl ik met de andere helft naar Dream kijk. Damn wat heb ik haar gemist...

Ik loop naar de tafel waar ik altijd zit. In het midden. En zonder verbazing verplaatst de groep zich daar ook naartoe. Ik snap het niet... Waarom volgen ze me altijd? Wat is er in toch met deze mensen. Ze zijn super tof, oprecht, maar mogen van mij heus wel wat meer voor hun zelf opkomen tegen mij. Alsof ik alles bepaal... 

Ik kijk achter me en kan het gesprek horen tussen Alec en Dream. Ik draai me om en probeer het gesprek te volgen. 

Alec. Echt een persoon die ik niet kan uitstaan. Iemand die overal een mening op heeft en alles weet. Zelf vind hij zichzelf ook nog eens grandioos grappig. Hoe kun je zo zijn? 

Hij kwam bij me in de brugklas. En nog ben ik niet van hem af. Hij heeft nooit iets tegen me gezegd en stond altijd alleen in de pauzes. Hij heeft nog nooit met ons geluncht. Alsof hij niet durfde. Als je iets van me vindt zeg het dan recht in mijn gezicht....

En nu, nu is hij het vriendje van Dream. Ik voel dat ik langzaam boos wordt. Dream... Hij pakt alles van me af. Hij kan alles beter dan ik. Leren, rekenen, Engels en Duits spreken. Ik wordt het helemaal zat. 

Thomas komt naast me zitten wanneer de docent binnen komt. 

"Simon en Thomas, is dat een slim idee om jullie naast elkaar te zetten?" vraagt mijn docent.