Wonderful (HERSCHRIJVEND)

-+16-+

Simon en Alec zitten tegenover me. Ik voel me een beetje bekeken. 

"Dus..." zegt ik om de pijnlijke stilte te verbreken. Simon keek even naar Alec en wende zich tot mij.

"Wat heb je al die tijd gedaan?" vroeg Simon

"Welke tijd?"

"Toen je weg was?" Hij verbreekt ons oogcontact. 

"Gelezen... Getekend... Gekeken... Geleerd" zegt ik kort af.

Hij knikt. Zijn ogen zijn nog steeds naar beneden gericht. 

Wanneer hij weer naar me kijkt rollen er tranen over zijn wangen.

"Waarom heb je me nooit opgezocht?" Zijn stem was zwak. Vol verdriet. 

En eerlijk gezegd. Ik was bang. Bang dat hij me voor gek zou verklaren. Net als de rest. Me ging beoordelen. Ik was bang. Voor iemand die er altijd voor me was... Ik was bang voor mensen. Hoe moest ik het zeggen. 

"Het... Ik... Was bang. Bang dat je me net zo zou beoordelen als alle andere. Boos op me werd. Ik wou niet negatief over je denken" ook bij rollen een paar tranen over mijn wangen.

"Hoe kon je dat van me denken?" zijn ogen waren rood. Zijn stem brak bij het eerste woord. 

"Mensen maakten me bang. Ze zetten me in een hoek. En alle kleine dingen deden zoveel meer pijn. Het was beter om me met niemand te bemoeien. Ook niet met jou."

Het blijft even stil. Alec was ongeïnteresseerd en keek uit het raam voordat hij zijn telefoon pakte. Zou er iets tussen die 2 zijn gebeurd? 

"Wat gebeurde er toen ik weg was?" vroeg ik plots. Het was iets waar ik lang over had nagedacht. Maar nooit een antwoord vond. 

"Alles ging door. Het leek alsof je er nooit was geweest..."

Het was te verwachten. Maar toch deed het pijn. 

Ik kijk naar beneden. De stilte is pijnlijk. Anders dan andere. 

"Dream." Simon's hoofd ging langzaam omhoog toen hij mijn naam riep. 

"Ja" Ik hief mijn hoofd net als hij omhoog. 

"Kunnen we opnieuw beginnen?"

Er rolde een traan over mijn wang. Die geen enkele toestemming had gekregen om te rollen. 

Ik knikte. 

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en gaf me een knuffel. 

"Fijn" fluisterde hij in mijn oor. 

"Zullen wij gaan Dream?" verstoord Alec het moment. Hij heeft echt gewoon meer dan een uur niks gezegd. Wat is er in hemelsnaam aan de hand? 

Simon en ik laten elkaar los.

"Eeehh ja..." zeg ik een beetje beschaamd. 

Simon betaalde daarna we liepen naar onze fietsen. 

"Doei guys!" zei Simon nog en fietste de andere kant op. 

"Links""Rechts""Rechtdoor" Alec wat oprecht onuitstaanbaar. Waarom doet hij zo oppervlakkig en kortaf. 

"Hier is het."

Ik volg zijn voorbeeld door op de grijze stoep te rijden. We zetten onze fietsen in de tuin die bedekt is met steen. Aan de zijkanten van de hek staan verwaarloosde planten. 

Hij loopt naar de deur die tegenover onze fietsen staat. Ik loop achter hem aan. Wanneer ik rondkijk gaat hij op de zwarte bank zitten. 

Zodra ik het huis binnen kom ruik ik meteen het wierook wat er ooit is opgestoken. Het ruikt lekker.