Wonderful (HERSCHRIJVEND)

_-"22"-_

Alles ligt over hoop. Spullen liggen op de grond en de tafel is helemaal bekrast. Ik loop langzaam naar binnen. Ik draai mijn hoofd rustig om alles te bekijken. Een traan rol over mijn wang. 

Wat is er toch aan de hand? 

Ik loop langzaam door de kamer. Foto's liggen op de grond. Ik pak de foto op die voor mijn voeten lag. 

Het is een familie-foto. Het is een foto met slechte kwaliteit, maar is duidelijk genoeg om het te zien. Mijn vader en moeder zitten op een bankje en mijn opa en oma staan achter ons. Mijn moeder heeft mij in haar armen. Niks vermoedend van wat ik was of ben. Niks vermoedend van wat er allemaal omging. 

Spontaan verliezen mijn handen de spanning van het vasthouden en laat de foto vallen. 

Het viel met het glas naar beneden. Ik pak het op en draai het om. Ik schrik. In ieders hoofd zit een barst... Een barst die als een ijs vlok symmetrisch is. Het ziet er eng uit. De gezichten zijn nog amper te zien. Op iedereens gezicht staat een barst behalve op die van mij...

Ik zet de kast die omgevallen is weer recht en zet de foto op de kast. Alsof er niks is gebeurd. 

Lopend door de enorme troep draai ik me om naar Alec en Simon. Die iets voor de deuropening staan. Ze kijken me aan, maar zeggen niets. Iets in mij zegt dat er iets niet klopt. Toch draai ik me weer om en loop naar de deur die naar boven leidt. 

Overal op de trap staan krassen. De bruine trap wordt er een stuk minder mooi van. Ik loop voorzichtig naar boven. Mijn kamer ziet er treurig uit. Kasten zijn omgegooid en de spullen leggen overal. 

Ik draai me langzaam om. Voorzichtig open ik het luik van de trap die je op zolder laat komen. Ik stap de trap op.  Voorzichtig loop ik naar boven. Hier is niks veranderd. Alle boeken liggen nog op zijn plek, de kasten staan nog en de stoel staat op dezelfde plek waar ik hem had achtergelaten. 

Dan hoor ik weer het luchtalarm. Een koude wind waait langs me. 

Ik pak snel een tas en mik daar alle nodige boeken in. Geen tijd te verliezen. 

Water

Vuur

Aarde

Lucht

Liefde

Evenwicht

Dood

Oorlog

En dan was de tas vol... Snel stop ik er aan de zijkant nog een zaklamp bij. 

Ik werp een laatste blik op de kast en ren dan naar beneden. Alec en Simon dragen allebei een rugtas. 

"We hebben alle nodige spullen in de rugzakken gedaan" vertelt Alec me. 

"We gaan als eerste het bos in, het is groot genoeg om ons te verstoppen en veilig te kunnen slapen" leg ik uit. 

Ik open de deur. Een enorme windvlaag vliegt recht in mijn gezicht. De kracht van de wind is zo sterk dat ik een stap naar achter moet doen. En dan stop het ineens. Alsof de wind het water was in de trechter. 

Alec pakt mijn hand en loopt naar buiten. Het waait enorm hard waardoor het moeilijk is om je staande te houden. 

Het is pik donker. Nog steeds. En nog steeds, geen spoor van mensen bekent. We lopen het bos in. De bomen zijn te ontwijken door het voelen van de energie die ze hebben. De modder die was ontstaan door de vochtigheid van het bos plakt aan mijn schoenen.