Wonderful (HERSCHRIJVEND)

_+23_+

Ik draai me om en loop de hut weer uit. Uuuhhh waar zouden ze zijn? Links, rechts. Ik zucht. Ik ga voor de hut zitten. Zoeken heeft echt gewoon geen zin. Vooral in dit gigantische bos niet.

Ik ben alleen. In het bos. Het bos zo groot dat ik de weg nog niet ken. Ook al ben ik hier al heel mijn leven. Vroeger rende en speelde ik hier. Toen ik nog geen zorgen had. Geen problemen en geen benul wat er in de wereld omging. Geweldig was dat.

Voor me zie ik mijn vader en ik tikkertje spelen. Mijn moeder maakt foto's van ons. Dan wordt mijn moeder getikt en rent achter mijn vader en mij aan. Mijn glimlach is zo groot. Ik straal. Mijn 2 staartjes vliegen in de lucht.

Maar ze leerde mij nooit kennen. Ze hebben me nooit gekend zoals ik ben geworden...

Een traan loopt over mijn wang. En ik begin uit alle pijn te zingen. Het liedje ken je mij van Trijntje.

Ik sta op en laat de melodie met mijn hand zien. Ik loop, zonder te weten waar naartoe. De muziek geeft me zo'n gevoel. Een gevoel van een brok in je keel hebben en echt geraakt zijn. Maar waarom het liedje mij zo. De dynamiek is zo mooi en de betekenis zegt zoveel. Het tempo laat je mee slepen.

"Ogen die door de zon heen kijken

Zoekend naar de plek waar ik woon
Ben jij beeldspraak voor iemand
die aardig is, of onmetelijk ver,
die niet staat en niet valt
en niet voelt als ik,

niet koud en hooghartig"

Ik hoor iets in de bosjes. Maar voor 1 keer negeer ik het. En zing door. Want het doet me op dit moment zo goed. Mijn emotie kan eindelijk geuit worden.

"Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?"

Dan zie ik iemand vanachter een boom komen. Hij zingt mijn lied verder.

"Ik zou een woord willen spreken

Dat waar en van mij is
Dat draagt wie ik ben,
dat het houdt,
Ik zou een woord willen spreken
Dat rechtop staat als mens die mij aankijkt en zegt
Ik ben jouw zuiverste zelf,

Vrees niet, versta mij, ik ben, ik ben"

Hij staat tegenover me. En mijn mond is open gevallen. Zijn vinger gaat onder mijn kin en doet mijn mond dicht. Dit was de kant van Simon die ik nooit heb gezien. Hij zong het met zoveel...

Ik kijk om me heen. En zie dat ik naar het meer ben toegelopen. Waarom kom ik hier toch steeds terug?

"Het is goed" knipoogt hij. Ik heb het idee dat ik flauw ga vallen. Focus Dream. Niet doen. Focus.

"Waar is Alec?" vraag ik na een tijdje.

"Weet ik niet, ik zocht jullie, maar heb alleen jou gevonden"

Ik loop voorbij hem naar de hut.

Simon die dit lied zo... Met zoveel pijn en passie zong... Hij was toch iemand die alleen maar rap muziek luisterde? Ik ben helemaal in de war. En waarom stond hij achter die boom?

Alec was er niet. Shit! En nu? Simon en ik zoeken door heel de omgeving. Ik weet wel niet hoelang. Maar Alec was nergens te bekennen. Geen enkel spoor. Geen enkel gehoor. Geen enkel idee.

Ik ga tegen de boom zitten. Simon komt naast me zitten.

"We moeten de Poolster volgen" zeg ik dromend.

Hij zegt niets.

Uit het niets voel ik een arm om me heen. Ik kijk waar de arm vandaan komt. Simon. Dan hoor ik een stem.

Vertrouw niemand zomaar.

Ik leg mijn hoofd op zijn borst. En het kan me even niet veel meer schelen. Voor mijn ogen verandert de blauwe lucht naar het donker.

Waar was Alec toch...

Ik sta op en kijk omhoog. Daar zie ik een felle ster. Die ster. De ster naar het noorden. De ster die mijn toekomst zal voorspellen.

"We  moeten ze allemaal bij elkaar halen, en wel zo snel mogelijk..."