Wonderful (HERSCHRIJVEND)

-(12)-

Ik stap op en fiets naar school. Met een beter gevoel dan gisteren. Ik heb soort van beter geslapen. 

"Maar alles heeft nut, ik weet. Elke stap die ik zet, elke fout die maak en elk succes. Het is goed. Het allemaal goed. We zullen lachen en kapot gaan. Vallen en weer opstaan. Het is goed. Het is allemaal goed..." zing ik zachtjes het liedje van Nielson. Het was het lieveling liedje van mijn oma. Het doet pijn om aan haar te denken. Ik heb haar geen enkele keer terug gezien. Maar ik weet dat ze er is. Ik weet het zeker. 

Ik glimlach naar iedereen die ik zie. Terwijl hun recht door me heen kijken. 
Wat ik niet snap. Waarom ben je niet gewoon aardig terug? Waar ben je zo gefocust op? Of ben je te hard bezig?

Iedereen is hetzelfde. Allemaal uniek, maar zo hetzelfde. Niemand durft. Niemand durft het te zijn. Terwijl je het al bent. Mensen moeten niet te erg uitwijken van de rest. Dan wordt je bestempeld met anders. Je weet het. Maar toch zijn er mensen die het doen. De mensen die weten wat ze zijn er waar ze voor staan. Dat zijn de sterke mensen. De mensen die zeker zijn en de trots uitstralen. De mensen die hun vervolgens bestempelen zijn het onzekerst over zichzelf.  

Onzekerheid kan worden veroorzaakt door allerlei factoren en angst. Iemand verleden en persoonlijkheid heeft door heel veel invloed op, het is namelijk het zelfbeeld wat je onzeker laat voelen. Bijvoorbeeld onrealistische verwachtingen van jezelf. Als je de lat te hoog legt. En hem nooit haalt... Lach een keer naar jezelf in de spiegel. Zeg dat het allemaal niet uitmaakt. Zeg dat je het goed doet. Zeg dat je het waard bent. 

De geest van de aarde dus...

Ik fiets langs de bossen. Verzonken in mijn eigen hoofd, vol gedachtes. 

De bossen zijn duister, maar ook zo mooi. Ook daar is weer het evenwicht... 

Dan hoor ik iets. Een schok gaat door me heen. Het voelt als iets wat niet oké is... 

Ik kijk om me heen. Maar zie niets. Mijn oren zijn gespitst. Ik sta naast mijn fiets. Wachtend op een nieuw signaal. 

Ik hoor een ringtone over gaan. 

Langs het fietspad dat rood is ligt een berm. Vol aarde en gras. Daarna valt er een gat. Een slootje met een bodempje water. 

Ik ren snel over de berm en kijk naar het slootje. Daar zie ik een meisje liggen. Boven op haar ligt een fiets. Het water is niet diep genoeg om haar te laten verdrinken in deze houding. Op haar wang en arm heeft ze bloed schaven. Het ziet er ongelukkig uit. Haar kleren zijn nat. Ik ren naar haar toe. Haar ogen zijn gesloten en ze ademt langzaam. En is ongeveer van mijn leeftijd. 

  Ik haal de fiets voorzichtig van haar af.   

In een soort inham ligt een telefoon. Nog droog en wel. Die het geluid bracht waardoor ik hier sta. 

De ringtone is afgelopen. Ik twijfel geen seconden en pak de telefoon. 

Als achtergrond zie ik een jongen en een meisje zoenen, in het zwart-wit.  Het ziet er lief uit. Maar heb weinig tijd om het te bewonderen. 

Snel druk ik op noodoproep. Daarna 1-1-2 en hang de telefoon aan mijn oor. 

Na enkele seconde hoor ik een vrouwenstem. 

"Wil je de politie, brandweer of ambulance spreken?" 

"De ambulance." zeg ik een beetje onzeker.

"Dan schakel ik je door."

Ik hoor een nog best hoge mannenstem.

"Wat is er aan de hand?"

"Er- er is een meisje waarschijnlijk in de sloot gereden. Ze is buiten bewustzijn. En zit onder de schaven. Ik ben in het bos waar de weg 'het Rozenpad' doorloopt."

"Oke, en ho heet je?"

"Dream Water." zeg ik met de Engelse uitspraak die erbij hoort. 

"Ik maak meteen een melding aan. Waar ben je ongeveer bij het Rozenpad?"

 "Ongeveer in het midden."

"Dream je moet me de situatie precies uitleggen."

"Ze ligt in een slootje met laag water. Het water kan niet in haar mond. Ze ademt nog. Haar ogen zijn gesloten. En er lag een fiets op haar. ze heeft schaven op haar armen, benen en gezicht zolang ik het kan zien."

"Bloeden de schaven?"

"Ja, maar niet heel heftig."

Op dat moment hoor ik een sirene. Ik kijk omhoog en zie dat een politie auto over het fietspad rijdt. 

De agenten (2 heren van ongeveer 25 jaar) springen meteen uit de auto. 

"Eeeehhh oké, we moeten haar eerst uit het water halen." zegt 1 van de agenten met donker bruin haar wat chaotisch op mijn hoofd staat. 

"Goed plan, Dream kom maar even hier staan." zei de andere agent die me niet negeerde. Hij heeft donker blond haar en zijn haar staat ook chaotisch op zijn hoofd. Op zijn neus had hij een bril staan. 

Allebei springen ze in de sloot. Ze pakken het meisje aan haar benen en armen vast en brengen haar rustig naar de berm. 

Enkele seconde daarna hoor ik nog een sirene. Een geel busje komt over het fietspad deze kant op. 

De ambulance liederen wikkelen het meisje in een soort folie waardoor ze opwarmt. Daarna wordt ze op de brancard gelegd. 

Het verbaasde me nog het meest dat het zo snel ging.  

De ambulance reed weg. 

De agent met de donker blonde haren en de bril kwam naast me staan. 

Hij keek op zijn horloge. 

"Je bent al te laat op school, of niet?"

Ik knik. 

"Je hebt goed gehandeld." zegt hij als we eventjes naar voren staren. 

"Dankje."

Na een tijdje vertrek ik toch maar naar school. Ik was toch al te laat en ik kreeg van de politie agent die blijkbaar John heette een briefje mee. Zodat ik niet hoefde na te blijven. 

Ik check mijn rooster nog even snel voor ik de school in loop. Het 2e uur begint over 5 minuten. 

Mijn ogen worden kleiner van angst. Dit lesuur heb ik...

Wiskunde...