Het Systeem

Hoofdstuk 4

DE LAATSTE DAG

✦✦✦

'Als je morgen dood zou gaan, wat zou je dan doen?'

'Weet ik veel, over de muur heen klimmen?'

'Jane, ik ben serieus.'

'Ik ook.'

- overhoorde conversatie tussen Jane Newton en Piper Newton in het jaar 298, door Hannah Newton.

Jane had nooit de kans gekregen om de muur over te klimmen. Het was best triest; Jane was iemand geweest met dromen die soms te gek leken voor de realiteit. Ze was er altijd zeker van geweest dat haar generatie de generatie zou zijn die de muren zou zien vallen. Misschien was dat waar; ze zou het alleen nooit meemaken, en tenzij de muren vandaag of morgen zouden vallen, zou Piper dat ook niet meemaken. Alle dromen en hopen die ze ooit met Jane besproken had, waren allemaal niets meer dan herinneringen.

Het was de 28e dag van de 12e maand en morgenochtend zou Piper door haar hoofd geschoten worden.

Ze lag die ochtend weer op de grond. Niet omdat ze iemand neer zou proberen te steken; nee, dat was voorbij. Er was nu niet veel strijdlust meer binnenin haar - ze voelde zich leeg. De betonnen vloer voelde koel onder haar wang en haar ogen staarden uitdrukkingsloos naar de kale muur. In een zekere zin was de kilte best een goede manier om haar gedachten af te leiden van de werkelijkheid. Ze hadden namelijk de hele nacht doorgedraaid. Of ze überhaupt geslapen had, wist ze niet zo goed. Haar lichaam voelde alsof het zojuist geramd was door een trein; pijnlijk door de blauwe plekken die ze gisteren had opgelopen en zwaar door het tekort aan slaap. Ze wist vrijwel zeker dat ze wel geslapen moest hebben - ze kon zich namelijk niet meer herinneren dat ze op de grond was gevallen. Gewoon niet veel, niet genoeg.

Maar wat was slaap ook als je nog maar een dag te leven had? Het leek bijna tijdverspilling. Ze wilde dat deze laatste dag speciaal zou zijn, ze wilde de wereld uit gaan met een goed gevoel, ze wilde nog even genieten van het leven - maar ze wist heus wel dat ze slechts in deze cel zou zitten wachten tot ze haar morgenvroeg kwamen ophalen. Nee, ze zou haar laatste dag hier op aarde niet bijzonder kunnen maken. Ze zou stilletjes moeten wachten op haar dood.

De luidsprekers in haar cel kraakten.

'U bent de mens.

U bent de toekomst.

U bent de laatste hoop voor planeet aarde.

Het Systeem is hier om u te leiden.

Respecteer Het Systeem.

Volg Het Systeem.

Toon geen verzet.'

De ochtendomroep stierf weer weg en een doodste stile volgde. Alle burgers in Het Systeem hoorden deze omroep elke ochtend om 7 uur - over de hele stad waren luidsprekers gevestigd. Het was namelijk heel belangrijk om mensen te hersenspoelen, wist Piper. Zo had Het Systeem de laatste 300 jaar stand gehouden. De paar woorden die zich elke dag in je oren wurmden, grepen zich namelijk vast in je hersenen, lieten je geloven dat ze de waarheid waren. Over een dag zouden die woorden tenminste uit haar brein geblazen worden.

Daar moest ze om lachen.

Haar lach ketste tegen de holle muren af.

Ze rolde zichzelf op haar rug, raapte zichzelf van de vloer en rekte zich uit. Ze zouden haar vandaag waarschijnlijk niet haar cel uitlaten, aangezien ze gisteren had geprobeerd om een bewaker aan te vallen. Een zucht rolde over haar lippen. Dit zou een dag worden waarin ze heen en weer geslingerd zou worden tussen alle gevoelens die mogelijk waren voor een mens.