Het Systeem

Hoofdstuk 37

"NIET IN SLAAP VALLEN"

✦ ✦ ✦

'Wacht, wacht - dit ben jij, of niet soms?'

'O, geef dat terug.'

Stof dwarrelde door de roerloze ruimte heen. Objecten waarvan Piper de naam niet wist staarden hen aan vanaf de planken. Het rook muf - naar boeken en hout. De tl-buizen zoemden zachtjes. Ivan stak zijn gezonde arm naar haar uit.

'Nee.' Zei Piper, die zich van hem afwendde. Ze keek neer op de foto; een kleine Ivan met een paar missende voortanden lachte haar toe. Zelfs toen was zijn haar al zo krullend en wild - iemand had het op deze foto achterover gebonden met een elastiekje dat ook om brieven heen zat. 'Ik vind je haar hier mooi.'

Boven klonk wat gestamp. Ze waren met zijn vieren via de tunnels in de winkel van Chris Atlas beland. Hij had hen binnen gelaten na alle gordijnen te hebben gesloten. Op dit moment moesten ze wachten tot het nacht werd; tot het donker zou zijn en de straten leeg genoeg zouden zijn zodat ze ongemerkt terug konden naar hun appartement. Ze zouden via de tunnels de straat op moeten; de voordeur uitlopen bij Chris' winkel zou erg dom zijn. Op dit moment zat Neil boven. Rafaël had een halfuur geleden laten weten dat hij zich verveelde, vervolgens waren zij, Rafaël en Ivan vertrokken om rond te kijken in het magazijn. Neil was in de huiskamer gebleven. Het leek hen dan ook beter om hem nu met rust te laten; hij kon alleen maar peinzend voor zich uit staren.

'Ja, bedankt.' Zei Ivan, die zijn hand nog steeds uit stak. 'Geef.'

'Heb je je haar altijd lang gehad?'

Hij hield zijn hoofd in een ongeduldig gebaar schuin. 'Ja; mijn vader wist niet hoe hij het moest knippen en hij vond kappers te duur.' Hij liet zijn hand zakken en keek met haar mee naar het fotootje. 'Hier was het zo lang dat ik niet meer kon zien. Daarom had hij het vast gedaan.'

'Wauw.' Piper trok haar wenkbrauwen kort op. 'Dus je hebt het nooit geknipt?'

Hij haalde zijn schouders - of eigenlijk zijn schouder - een beetje onverschillig op. Zijn ogen schoten een fractie van een seconde naar haar gezicht toe. 'Nee.' Mompelde hij. 'Het is hoe ik er altijd uit heb gezien. Vind het wel oké zo... jij niet dan?'

Ze liet haar ogen even over zijn gezicht glijden. Grijnsde. Knikte.

'Jawel.'

'Wat is dit?'

Beide keken ze opzij naar Rafaël, die vlakbij alle houten kratten stond waar het luik dat naar de tunnels leidde onder zat. Hij stond bij een object dat niet te zien was omdat er een laken tegen het stof overheen gegooid was.

'O.' Zei Ivan. Hij liep naar Rafaël toe. 'Dat is een piano.'

Hij trok het laken weg. Een oude, houten piano onthulde zich. De lak op het hout was vrijwel volledig vergaan en hier en daar bladerde nog wat oude verf af. De toetsen waren gelig. Om de zoveel toetsen miste er één.

Rafaël drukte een toets in. Het geluid echode door de schemerige ruimte.

Piper legde het fotootje van Ivan terug op de plaats waar ze hem gevonden had; tussen een paar stoffige, bruine boeken. Woordenboek, stond er op de ene. De Bijbel, op de andere. Ze keek langs de titels heen en pakte toen een boek met een kaft die een vergeelde afbeelding was. Ze kon niet zien wat er op stond. Ze sloeg het open.

Ivan grimaste. 'Hij is vreselijk vals.' Zei hij. 'Het was een paar oude mensen. Het was al 8 generaties lang doorgegeven in hun familie; bijna vanaf het begin van Het Systeem. Hij-'

'Saai.' Zei Rafaël. Hij liet zijn vingers over de toetsen heen lopen en stapte er toen bij vandaan. Ivan keek hem na. 'Hoe laat is het nu?'

'Weet ik niet. Tien uur of zo.'