Het Systeem

Hoofdstuk 26

IVAN

✦ ✦ ✦

'U bent de mens.

U bent de toekomst.

U bent de laatste hoop voor planeet aarde.

Het Systeem is hier om u te leiden.

Respecteer Het Systeem.

Volg Het Systeem.

Toon geen verzet.'

Piper schrok die ochtend wakker met een bezweet hoofd en een hart dat zo hard roffelde dat ze er zeker van was dat ze tegen een paniekaanval aan zat. Ze was het volledig vergeten; volledig vergeten dat die paar zinnetjes elke ochtend door elke luidspreker in Het Systeem schalden. Haar ademhaling ging gejaagd. Heel even had ze gedacht dat ze zou ontwaken met die vier muren van haar cel om zich heen.

Heel even had ze gedacht dat alles inderdaad een droom was geweest.

Maar het raam met de witte sneeuwvlokken lachte haar toe, de slaapkamer van het vervallen appartement omhelsde haar en het zachte gesnurk van Yara - die op de grond lag - nestelde zich in haar gehoorgangen.

Piper zakte opgelucht terug op het matras.

Het was de vierde dag van de eerste maand van het 305e jaar en Piper Newton bevond zich ergens in het westelijke blok van Het Systeem.

Ze wist niet precies waar ze was. Gisteren had Chris Yara, Dominique en haar hier in het holst van de nacht bij dit kraakpand van een appartement afgezet. Het stond leeg, had hij gezegd, en dat had het inderdaad gedaan: het behang bladderde van de muren af, alle meubels waren er uit getrokken, hier en daar lag nog een ineen gevallen stellage van een bed en alles was stoffig en kaal. Hij had Paul en Max bij ene Vasco laten intrekken, en Ivan, Rafaël en Neil had hij ook ergens een appartement gegeven.

Zoals in de meeste appartementen uit Het Systeem, had deze ook maar twee slaapkamers gehad. Yara had aangeboden om op de stoffige oude bank in de huiskamer te slapen, maar Piper had Yara gezegd dat ze het niet erg vond om een kamer te delen; dat had ze immers zo'n zestien jaar lang gedaan samen met haar zus. Yara en Piper hadden beide één matras uit het tweepersoonsbed gerukt en hadden die op de grond neer gelegd. Nu sliep Piper op een half tweepersoonsbed en Yara op de grond. Dominique sliep in de andere kamer.

Piper sloeg de dekens van zich af en hees zichzelf toen zachtjes uit het bed. Ze keek even naar Yara, die zichzelf opgerold had in de paar dekens die Chris hen had meegegeven. Ze leek diep in slaap te zijn. Piper rilde even; het was ijskoud. Chris had hen gezegd dat dit kraakpand geen verwarming had, aangezien het al zo'n vijf jaar leeg stond en het vreemd zou zijn als de elektriciteitsrekening van dit appartement opeens zou stijgen. Piper hees zichzelf daarom vlug in haar kleren en sloop de slaapkamer uit. Ze deed de deur zachtjes achter zich dicht.

Ze gokte dat zij de eerste was die wakker was, aangezien de deur naar Dominique's kamer ook nog steeds dicht was. Het appartement was in een complete stilte gehuld - van buiten klonk één van de vroege treinen die al over het spoor zoefde. Piper glipte de badkamer in, draaide het slot dicht en ging toen op de badrand zitten. Met ingehouden adem, trok ze haar trui omhoog.

En precies zoals ze verwacht had, stond er nu een dikke, rode vlek in het witte verband getekend.

Ze blies haar adem even uit. Gisteren was ze zo uitgeput geweest dat ze niet eens aan de wond had willen denken. Het had wel pijn gedaan, maar haar vermoeidheid was groter geweest en had haar uiteindelijk in slaap laten sukkelen. Ze wist niet zeker of ze het aan Yara moest vertellen; Piper wilde Yara niet wakker maken. Ze besloot haar trui los te laten en het vervallen kastje onder de witte vlek op de muur - die er op wees dat daar ooit een spiegel had gehangen - open te trekken.