Het Systeem

Hoofdstuk 23

RAFAËL

✦ ✦ ✦

'Kappen met die onzin, Schmidt. Hou je hoofd er bij.'

Piper liep het tentzeil van de vergadertent aarzelend door.

Een gevoel van nervositeit, angst en onheil had de hele tijd al in Pipers binnenste rond gewoeld. Ze was doodsbenauwd; doodsbenauwd voor de reactie's van de mensen, voor deze vergadering en het feit dat zij daar deel van uit moest maken. Ze was bang voor wat er zou gebeuren, bang voor deze wereld en het vertrouwen dat ze in het verzet gestopt had. En hoewel Ivan haar verteld had dat deze vergadering over de volgende missie ging, kon ze het idee toch niet uit haar hoofd zetten dat ze misschien wel hierheen geroepen was omdat ze haar plek in het verzet zou gaan verliezen.

Maar Ida's glimlach kalmeerde haar vrijwel meteen bij haar binnenkomst.

Ida stond op dit moment aan de lange tafel, gebogen over een paar blauwdrukken waaruit Piper niet kon opmaken wat het moesten voorstellen. Nikolaj, Ricardo, Winston en twee andere personen die Piper hier wel eens commando's had zien rond roepen, zaten aan de tafel. Paul stond er bij. In de hoeken van de tent waren een paar stoelen neer gezet - haast als soort van tweede tribune. Neil en Rafaël zaten op de twee stoelen rechts, Yara en het meisje dat vaak rond Neil hing, zaten op de stoelen vlakbij de ingang van de tent en aan de linkerkant stonden vier stoelen, waarvan er op dit moment één bezet werd door Max.

'Daar zo.' Mompelde Ivan, die naar de paar lege stoelen wees en haar zachtjes die richting uit duwde.

Piper kreeg gemengde blikken. Een grijns van Rafaël, een glimlach van Yara en een ietwat bedrukte, haastige blik van Max. Neil besloot haar bestaan te negeren en wendde zijn blik af, het meisje gaf geen reactie en ook Paul leek niet al te enthousiast over haar komst. Hij deed al zo tegen haar sinds nieuwjaar; hij negeerde haar een beetje, en ze begreep niet goed waarom, want voor nieuwjaar was hij nog die energieke, pratende jongen geweest die de hele tijd om haar heen had gehangen. De reactie's van de volwassenen aan de tafel waren net zo gemengd als degenen die er niet aan zaten, maar het leek er op dat zij hun ware gevoelens wat beter konden onderdrukken dan de anderen.

Piper sloeg haar ogen naar de grond en ging haastig op de stoel naast Max zitten. Ivan zeeg ook neer.

'Hoe dan ook,' ging Ida verder, 'zal Nikolaj jullie met de rover richting de noordwestelijke tunnel rijden en vanaf daar gaan jullie te voet verder. Paul en Ivan weten welke tunnels ze moeten nemen. Aan het einde zal Chris op jullie staan wachten. Vanaf daar zullen jullie de veldtroepen vervangen, aangezien zij nu bezig zijn met het bevrijden van Nina.'

'En... dat houdt in?' Vroeg Yara.

'Zorgen dat de mensen onze naam niet vergeten nu wij geen grote ingrijpingen meer kunnen doen vanaf hier. Chris zal jullie voornamelijk opdrachten geven, maar ik denk dat het dingen zijn zoals muren bekladden, storingen veroorzaken. Het lijken simpele missies, maar deze paar weken zal het hele verzet op jullie missie's moeten steunen, aangezien de meesten zullen werken aan de voedselexport of gaan onderduiken.'

'Onderduiken?' Vroeg Max.

'Ja.' Mompelde Ida. Ze hief zichzelf op van de blauwdrukken. 'Veel van ons staan op de lijst van gezochte, voortvluchtige criminelen - ik sta bovenaan. Één stap op de openbare straat en ik kan al ontdekt worden. Ik kan mijn gezicht niet laten zien in Het Systeem, dus ik moet... van de radar blijven. Alle linken die naar mij toe leiden zullen voor jullie geheim gehouden worden. Voor jullie eigen veiligheid.'

Een paar personen knikten.

Pipers ogen kruisten ondertussen die van Rafaël, en ze zag dat hij er verveeld bij zat. Hij zat onderuit gezakt, op en neer wippend met zijn been en grijnsde even toen ze naar hem keek. Hij leek niet zo geïnteresseerd in de missie.