Het Systeem

Hoofdstuk 44

DE SLEUTEL

✦ ✦ ✦

'Eh - Piper, toch?'

De schemering sloop vanachter de boomrand dichterbij. Zonsopgang naderde en er leek een knoop in Pipers maag te zitten. Ze stond bij de vergadertent. Over een paar minuten zou ze of doodgaan, of gewond raken, of bijna doodgaan, of gegijzeld worden, of de basis opnieuw ineen laten vallen, of een gesprek houden met Ezechiël en ongedeerd terug keren. Er waren veel mogelijke uitkomsten, en allemaal leken ze voor haar even geloofwaardig.

Piper was net op haar duimnagel aan het kauwen toen Marius in het voorbijgaan even bij haar halt hield. De hele basis was bewust van het feit dat Piper met de Dwalers zou spreken, en misschien was dat wel waarom ze iedereen met wapens rond zag lopen - klaar om een hinderlaag te stoppen. Niemand leek veel vertrouwen in haar te hebben; zijzelf had dat ook niet.

'Eh, ja.' Zei Piper. Haar ogen gleden over Marius' gezicht - achterdochtig.

'Je gaat ze nerveus maken als je zo op je vingers blijft bijten.' Zei hij. Hij glimlachte flauw. 'Je houding is het eerste wat je vijand opmerkt - zo kunnen ze je inschatten.'

Piper liet haar hand zakken.

'Dat is beter.' Zei hij. Zijn ogen gleden over haar heen. 'Je hoeft ook helemaal niet nerveus te zijn. Of bang. Ik heb je zien praten; je bent overtuigender dan je denkt.'

Piper glimlachte, maar geloofde er niets van. 'Nou...'

'Ik meen het.' Zei hij - en hij leek serieus. 'Ezechiël is niets vergeleken bij de schoften met wie jij te maken hebt gehad in de gevangenis, neem dat maar van me aan.'

Piper keek Marius een beetje twijfelachtig in zijn gezicht, maar knikte toch. Ze wilde hem geloven; zijn woorden waren een stuk bemoedigender dan die van Ida en Nikolaj.

Marius keek even kort om toen hij Yara en Ivan hoorde aankomen. Hij wierp hen een korte blik toe, keek toen weer naar Piper.

'Succes.' Zei hij vervolgens, waarna hij weg liep.

Piper keek hem na, Yara en Ivan ook.

'Wat had hij te zeggen?' Vroeg Ivan, die een beetje verbaasd leek over het feit dat Marius haar had aangesproken.

'Hij eh-' Piper begon weer aan haar nagel te bijten, 'kwam me succes wensen of zo.'

'Rat.' Mompelde Yara toen zacht.

'Nee, hij was best aardig.' Zei Piper.

'Daarom.'

'Nou, wij kwamen je ook succes wensen, denk ik.' Zei Ivan toen. Hij stak zijn handen in zijn jaszakken. 'We hopen dat je niet doorboord wordt door een pijl of zo.'

Piper glimlachte wat nerveus naar hem. Hun wachten waren de laatste paar dagen een hel geweest voor haar; ze reageerde stijfjes en ongemakkelijk op hem, en dat leek hij zelf ook te merken, al leek hij te bang om te vragen waarom ze zo ongelofelijk vreemd deed. Zijn ogen gleden nu over haar gezicht met diezelfde, onderzoekende blik als tijdens hun wachten.

'Ik ook niet.' Mompelde Piper.

'Ik eh- ik ga er vandoor.' Zei Yara. 'Succes, Piper.'

'O, moet ik mee?' Vroeg Ivan.

'Nee, nee.' Yara wierp Piper een blik toe; Piper zag de treiterende lichtjes daarin fonkelen. 'Ik red het wel. Ga jij Piper maar geruststellen.'

Piper beet haar kaken op elkaar en dat maakte Yara aan het grijnzen, maar Ivan leek het niet op te merken. Yara verdween. Piper keek haar na terwijl ze weg liep. Onwillekeurig, moest Piper aan Jane denken. Ze was er zeker van dat Jane haar precies zo geteisterd zou hebben als zij hier nu was geweest.