Het Systeem

Hoofdstuk 31

HET APPARTEMENT

✦ ✦ ✦

In die kleine paar seconden, gebeurde er meer dan Piper kon registreren. Ivan beukte de deur open, drie paar soldaten doemden voor hen op, Piper hief het handgeweer naar hen op en het volgende moment, stonden zij twee - in de kast - met een klein handgeweer waarvan Piper niet eens wist hoe het werkte tegenover een groep soldaten met wapens die zo groot waren als hun gehele arm. De loop van haar geweer staarde recht in de loop van het geweer van de voorste soldaat.

'Laat je wapens zakken.' Siste ze naar hen.

De soldaten waren bevroren. Pipers bloed raasde. Ze kon alleen nog maar horen hoe haar hartslag in haar oren bonkte. Het was alsof haar gehele lichaam los stond van haar hoofd. Alles wat ze deed, ging als vanzelf - zonder angst, zonder onzekerheid of twijfel, terwijl alle alarmbellen in haar hoofd loeiden en snerpten. Haar bloed raasde door haar aderen.

Ze keek de voorste soldaat met een felle blik aan, gebaarde met haar geweer. 'Nu.'

De soldaat slikte. Een moment lang, gebeurde er niets; hij leek te aarzelen. Toen Pipers gezicht echter vertrok, hief hij zijn ene hand op, liet hij zijn wapen met zijn andere hand zakken en bleef hij strak oogcontact met haar maken terwijl hij door zijn knieën zakte en het geweer op de grond legde. Hij hief zijn beide handen op. Langzaam maar zeker, rees hij weer op. De andere soldaten volgden zijn voorbeeld.

'Hoe kom je daaraan?' Vroeg de soldaat haar. Piper hoorde dat zijn stem beefde, zag dat zijn ogen fonkelden vol angst. Ze schoten van het geweer naar haar ogen en weer terug.

Zonder echte reden, zorgde dat er voor dat Pipers bloed alleen maar harder begon te razen. Nu was zij degene met het wapen; nu was zij degene die niet langer bang hoefde te zijn.

'Gaat je niets aan.' Siste ze. Ze stapte de kast uit, hield het geweer op de drie mannen gericht. Ivan liep achter haar aan. Ze sloeg de voordeur, die nog open stond, met haar voet dicht.

Ze wenkte richting de kast.

'Stap erin.'

'Dit is illegaal.' Fluisterde de voorste soldaat. 'Dit wapen, dit appartement. Alles. Hiervoor kan je op het platform belanden.'

'Het zijn verdomme verzetsleden, Harold.' Siste de andere soldaat. 'Denk je echt dat ze een reet geven om-'

'Bek dicht.' Siste Piper. 'Stap erin. Of ik schiet.'

'Dat durf je niet.' Sprak de voorste soldaat. Een bibbering brak in zijn stem door.

'Je staat niet echt in een positie om af te wachten of ik dat wel durf of niet, of wel soms?' Piper kneep haar ogen lichtjes samen. Adrenaline pompte door haar aderen heen. Het was alsof haar lichaam volgegoten was met springstof. Haar handen bibberden, en dat deden ze niet eens vanuit angst; het was eerder een energie die zo explosief was dat ze zich nauwelijks meer stil kon houden.

'Jullie zijn allemaal lafaards.' Siste hij. Hij vertrok zijn mond verbitterd. 'Ares en iedereen die die gek helpt.'

Piper knikte. 'Ja? Wil je wedden?'

De soldaat beet zijn kaken op elkaar. Hij keek haar strak aan.

'Ga erin of ga dood.' Zei ze. 'Jouw keus.'

Heel even, leek hij te aarzelen. Vervolgens, gaf hij toe. Zijn schouders zakten een beetje naar beneden. Hij perste zijn lippen op elkaar, wierp haar een hatelijke blik toe en draaide zich langzaam richting de kast - zijn handen in de lucht, zijn vingers bevend.

Piper hield het wapen strak op hem gericht. De andere twee soldaten volgden hem. Hun ogen hielden haar in de gaten alsof ze verwachtten dat ze de trekker elk moment over zou kunnen halen.