Het Systeem

Hoofdstuk 19

HET KIND

✦ ✦ ✦

De kou beet in zijn gezicht toen hij die ochtend door de straten beende. Het Systeem sliep; sliep in de schaduwen van de muren, waar de zon zo vroeg nog niet overheen had gereikt om de kleine grauwe wereld op te warmen. De straten staarden hem leeg aan op die eerste dag van januari. Zijn gezicht lag verscholen achter een kriebelende sjaal. Hij sloeg rechtsaf - een steegje in. Het geluid van zijn vlugge passen ketste hol tegen de muren af.

Om een revolutie te veroorzaken, moest je de revolutie zijn.

Als er één ding te vertellen was over een revolutie, dan was dat dat een revolutie nooit stil stond. Het was een constante verandering die zich in elke hoek van de samenleving doordrukte; de gehele geschiedenis was niets meer dan een ketting aan revoluties. Het hoorde bij het leven. Bij de tijd. Vakanties, pauzes, tussenstops en rustpunten bestonden niet. Er was slechts een keerpunt en alles wat volgde na dat keerpunt, en je kon niet stilstaan en wachten op dat keerpunt. Je moest dat keerpunt helpen keren. Je moest doorgaan; doorgaan tot je doel bereikt was.

Hij stormde één van de ijzeren brandtrappen op. Het metaal voelde ijzig koud onder zijn vingers; dauwdruppels vielen naar de aarde terwijl zijn hand over de leuning gleed. Uit zijn neus rolden wolkjes waterdamp. Hij had misschien wel drie laagjes kleding aan, en toch voelde hij de kilte nog over zijn huid glijden. De hemel was een beetje grauw; misschien kwam er wel sneeuw, dacht hij - grijze sneeuw voor een grijze wereld tussen grijze muren. Hij ramde op de kale deur die hem op de derde verdieping opwachtte.

'Vasco.' Hijgde hij, waarna hij zijn vuist nogmaals tegen de deur aan sloeg. 'Vasco, doe open.'

Hij hoorde wat gekletter van achter de deur; iets viel om, iets breekbaars. Een gedempt scheldwoord klonk, wat gerommel en toen een paar haastige passen. Het slot rammelde.

De deur werd open geslingerd.

'Ha, Chris.' Mompelde de man in de deuropening. Donkere pieken haar kwamen vanonder zijn muts vandaan. Een paar lichtbruine ogen gleden over zijn gezicht heen. Hij hield de deur voor hem open.

Zonder verder iets te zeggen, stapte Chris het kleine, schemerige appartement binnen. Chris zag de glasscherven van een vaas in de smalle hal liggen. Vasco was altijd al wel vrij onhandig geweest, en zijn pogingen om dit hok van een woonplaats iets op te klaren met wat versieringen die de woorden "leuk geprobeerd" bij Chris opwekten, hielpen niet bepaald mee. De deur naar zijn slaapkamer stond nog open; Chris zag een onopgemaakt bed. Hij gokte dat Vasco nog niet heel lang op zijn benen stond.

Vasco sloot de deur achter zich en hield de ijzige wind daarmee buiten. Hij had zijn tengere figuur in een trui gehuld tegen de kou die in het appartement heerste - geen verwarming moest met dit weer vast geen pretje zijn. Hij schoof de glasscherven van de vaas met de zool van zijn schoen aan de kant. Chris liep de huiskamer in, die zich openbaarde aan het eind van de hal.

De ruimte was ingericht zoals alleen een oude vrouw hem kon inrichten; vol met potjes, beeldjes, kleine gehaakte kleedjes en meubels die niet eens van deze tijd leken. Het was wel duidelijk dat Vasco er zijn kleine draai aangegeven had, want hier en daar lagen wat van zijn willekeurige spullen. Het was alsof twee werelden gebotst hadden en samen deze woonkamer als kind uitgekotst hadden. In een zekere zin zag het er zelfs wel gezellig uit, maar Chris gokte dat dat kwam door de gesloten gordijnen, die er voor zorgden dat heel wat rommel zich aan het oog onttrok. Hij wikkelde de sjaal van zijn nek. Zijn jas hield hij aan; het vroor hier nog net niet.