Het Systeem

Hoofdstuk 10

EEN NIEUWE WERELD

✦✦✦

'Papa! Papa!'

Julio Moreira voelde hoe de lucht uit zijn longen werd geperst toen het jongetje volop op zijn schoot sprong. Een hoofd met sprieten haar dook in zijn gezichtsveld omhoog; een kleine grijns waarvan een paar melktanden misten, lachte hem toe.

Juan Moreira was altijd al een kind geweest met veel energie. Hij was wild, ruig en brutaal, maar had een eerlijk hart dat dan ook vaak omhoog kwam. Op dit moment stond zijn haar in pieken omhoog; Juan had zijn haar zojuist blijkbaar statisch kunnen krijgen door zijn hoofd over de bank heen te rollen. Vegen aan overgebleven ijs waren op zijn wangen te vinden - Julio voelde de kleine handjes van zijn zoon plakken van de suiker toen hij zijn vader aan zijn schouder vast pakte.

Het was een doodnormale avond geweest voor Julio: hij was thuis gekomen van zijn werk, had zojuist gegeten met zijn gezin en zat nu met zijn zoontje in de huiskamer, toekijkend hoe het kind rond sprong en hem vanalles liet zien en vertelde. Het was in een zekere zin een zorgeloze avond - zo één waarop slechts het knusse appartement van zijn gezin telde en de rest van de wereld buiten verder ging alsof even niets uit maakte.

Maar Julio zou liegen als hij zou zeggen dat hij zich inderdaad zorgeloos voelde.

'Wat is er Juan?' Vroeg Julio zijn zoon.

Juan keek zijn vader even aan met die grote, fonkelende ogen en raakte toen afgeleid; hij begon te plukken aan het T-shirt van zijn vader. 'De juf- de juf zei vandaag dat we moesten vertellen wat we later wilden worden.'

'O, echt waar?' Vroeg Julio.

Juan knikte, enthousiast.

Een kleine glimlach verscheen op Julio's gezicht bij het zien van de energie van zijn zoontje - voor hem was dat het mooiste wat er bestond. Hij ontving echter een kleine steek van zijn hart toen hij glimlachte. Hij hoorde helemaal niet blij te zijn op dit moment. Dat voelde verkeerd.

'En weet je wat ik zei?' Vroeg Juan. 'Papa, nou, papa?'

Julio deed alsof hij even nadacht. 'Leraar?'

'Nee!' Riep Juan vlug uit. Hij schudde wild met zijn hoofd. 'Nee, nee, nee.'

Julio lachte. 'Wat zei je dan?'

'Ik zei,' Juan grijnsde tevreden, 'ik zei dat ik bewaker wilde worden, net als jij papa!'

En hoewel Julio graag geglimlacht zou hebben, kon hij dat niet. In plaats daar van, voelde hij hoe zijn glimlach vervaagde; een moment van afwezigheid leek over hem heen te vallen. Zijn nekharen gingen overeind staan.

Juan keek zijn vader een beetje verward aan.

'Dat is...' Julio ontdooide uit zijn bevroren houding, forceerde een glimlach op zijn gezicht en keek zijn zoontje weer aan, 'dat is leuk.'

Juan liet zijn ogen even over het gezicht van zijn vader glijden. Het kind leek duidelijk te merken dat er iets mis was met de reactie van zijn vader, maar leek er verward over. Waarom was zijn vader niet blij?

'Ik wil later net zoals jij worden.' Zei Juan.

En toen leek het Julio te raken: in wat voor wereld leefde hij?

Hij moest het haast elke maand doen; elke maand bracht hij wel iemand richting het executieplatform. Sommige maanden waren moeilijker dan andere voor hem - dat moest hij wel toegeven, maar nooit was zijn werk zo moeilijk geweest als vandaag. Hij had het altijd als zijn plicht gezien de gedetineerden naar de trein te brengen, om zijn bijdrage aan Het Systeem te leveren. Iemand moest immers toch het nare werk doen. Het maakte niet uit of de gedetineerde een echte crimineel was of slechts een rebelse burger; elk leven in de gevangenis liet toch wel zijn voetspoor achter. Hij had dan ook geleerd om geen band met ze op te bouwen.