Jeon Jungkook, heterokromi iridium hastalığına sahip evcil köpeğinin her gün ona getirdiği tokaların sahibine kalbini kaptıracağını nereden bilebilirdi ki?
•
heterokromi iridium: Bir canlıda iki farklı renkte gözün bulunması.
Destiny bu aralar okul çıkışlarında beni üniversitenin bahçesindeki kapının orada bekliyordu. Evlerimiz de birbirine yakın olduğu için beraber dönüyorduk eve. Bu durumdan Sehun çok fazla yakınıyordu artık bana ilgi göstermiyorsun diye ama benim adıma mutlu olduğunun farkındaydım ve Destiny ile görüştüğüm kadar Sehun ile de görüşmeye çalışıyordum.
Dün ise eve dönerken almam gereken birkaç şey olduğu için markete uğramıştım, o sırada da Destiny elindeki çilekli sütleri sallamış ve, "Alabilir miyiz?" diye sormuştu. Küçük bir çocuk gibi masum göründüğü için dayanamamış ve almıştım.
İçeriye ne zaman girdiğini bilmediğim Destiny elindeki çilekli sütü bana uzatarak, "Al Kook," demişti. Sütü alırken kaşlarımı kaldırıp bakmaya başladım.
"Süt kutuları zaten küçük, sen de benimkinden içersen hemen biter."
Açıklamasını yaparken çoktan yanıma oturmuş ve başını omzuma yaslamıştı. Ne zaman bu kadar birbirimize karşı rahat olmuştuk, pek bir fikrim yoktu ama kısa sürede böyle yakın olmak hoşuma giden birkaç şeyin içerisinde yer alıyordu.
"Jungkook."
Destiny bana seslendiğinde elimdeki sütten bakışlarımı çekerek Destiny'e çevirdim. Masum bir şekilde bakışlarını tahminimce sağ yanağımda alt alta dizilmiş iki bene odaklamıştı.
"Efendim?"
"Haftaya annemin yanına gideceğim, sen de gelsene benimle, annemin eşiyle tek başıma karşılaşmayı pek istemiyorum. Hem annemle de tanışırsın."
Destiny'nin annesi ile tanışmak için biraz erken olsa da reddedip Destiny'nin kalbini kırmaya lüzum yoktu. Sonuçta kalbinin kırılmasını isteyeceğim son kişi bile değildi Destiny. Sevdiğim kişiler benim için çok farklı bir yere sahip olurlardı, onların herhangi bir şeye üzülmesi benim de üzülmem için yeterli bir sebepti.
"Gelirim de annen nerede oturuyor?"
"Daegu'da."
"Tamam, gideriz," diyerek hâlâ elimde tutmaya devam ettiğim çilekli sütü dudaklarım arasına götürüp ufak bir yudum aldım. Bu tarz içecekler içen birisi değildim ama içki veya bira gibi şeyleri de içmeyi sevmezdim. Olabildiğince zihnimin açık olması tercihlerimin olduğu listede en üstteydi.
Destiny'nin omzuna dolamış olduğum kolumu kendime çektim. Biraz daha oturursak eğer Destiny ezberlemesi gereken yeri ezberleyemeyecekti.
"Bu kadar ara yeterli bence. Devam edelim ezberlemeye."
"Ama Kook..."
Destiny dudaklarını büzerek bana baktı. Böyle karşı koyamayacağımı sanıyorsa eğer yanılıyordu, gayette karşı koyabilirdim. "Ama Destiny," diyerek Destiny'yi taklit ettim. Şimdi kalkmazsak eğer ilerleyen vakitlerde kalkmak ikimizin de içinden gelmeyecek ve çalışamayacaktık.
"Kalk hadi Destiny."
Elimdeki süt kutusunu masanın önündeki sehpaya bırakarak Destiny'nin elini tuttum oturduğu koltuktan kalkabilmesi için.
"Vakit nakittir."
"Kook, sen bir yaklaşsana bana."
Destiny'nin yumuşak çıkan sesiyle soru sorarcasına gözlerine baktım. "Neden?" dediğimde sadece, "Yaklaş işte," demişti. Cevap olarak omuz silkmiş ve dediği gibi Destiny'e yaklaşmıştım.
"Oldu mu?"
"Hımm, oldu." Destiny iki kelimelik cümlesinin ardından birkaç salise ancak süren bir öpücük kondurdu dudaklarımın üzerine. Şaşkınlıkla bakabaldım Destiny'e.
"Umarım bu ilkindir Kookie."
"İki-üç yaşındayken annemi öpmemi saymazsak evet bu ilkti."
Vücudumu dikleştirdiğimde Aquamarine'in kısa ve tombul bacaklarıyla salona koşarak girdi. Ne zaman ciddi bir an olsa Aquamarine hep orada oluyordu istisnasız. Sanırım Aquamarine olmasa Destiny ile yürüdüğümüz farklı yollar ortak bir noktada kesişmezdi.
✨✨
Güzel yazıyor muyum, emin değilim. Batırdım mı? Belki. Ama bu hikayemi bitirmek istiyorum, o yüzden düşüncelerinizi benden esirgemeyin, lütfen.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
