Dark Green

17

Skyler:
De volgende ochtend word ik wakker. Gelukkig maar, anders betekende het dat ik dood was. Of niet geslapen had. En dat heb ik verassend genoeg wel gedaan deze nacht. Ik rek me uit en ga langzaam rechtop zitten. Darwin komt mijn kamer binnen.
'Hey Skyler, lekker geslapen?'
Ik knik vaagjes en stap uit mijn bed.
'Beetje misselijk, maar dat heb ik vaker in de ochtend'.
'Oh, oki. Zal ik ontbijt maken?'
'Jaaa, dank je. Je bent geweldig'.
'Weet ik toch'.

Hij verdwijnt weer, en ik pak wat kleren bij elkaar. Ik loop naar de badkamer en was mijn gezicht. Even kijk ik naar mezelf. Weet je, misschien haat ik mijn uiterlijk toch niet zo erg. Mijn haar is best wel leuk, en mijn ogen zijn... Prima. Er zijn ergere dingen in het leven. Ik haal mijn hand even door mijn golvende haar en pak mijn borstel en begin te borstelen. Intussen pak ik mijn telefoon en begin ik mijn meldingen te lezen. Drie berichten op whatsapp, een update van mijn favoriete wattpadboek en wat nieuwe YouTube meldingen van mensen uit andere tijdzones dan ik. Ik loop naar beneden, en Darwin is eieren aan het bakken.

'Morning' mompel ik tegen mijn moeder.
'Hey schat. Lekker geslapen?'
'Hmmja, prima'.
'Mooi zo'. Ze glimlacht vriendelijk naar me. Ik kijk even kort terug, en geef haar een korte glimlach.
'En hoe gaat het nu met Duncan?' vraagt ze dan.
'Ehm, goed, volgens mij. Een beetje... In de war, maar verder goed'.
'In de war?'
'Ja, hij hoort allemaal verschillende meningen, en volgens mij is hij een beetje in de war nu. Maar, het gaat wel goed'.
'Oké, mooi'.

Er wordt een bord met ei in mijn handen geduwd, en ik kijk Darwin dankbaar aan.
Hij gaat naast me eten, en we werken ons eten naar binnen. Na een tijdje moeten we naar school. Ik stap op mijn fiets, en begin te fietsen. Darwin rijdt naast me, en we praten een beetje over van alles en nog wat. Na een tijdje komen Kim en Tom ook naast ons fietsen. Ik overhoor Kim voor aardrijkskunde, en af en toe roept Tom het antwoord voordat zij het kan doen. Kortom,
een heel normale fietsrit. Maar alsnog voelt het vreemd. Want ik voel me vreemd. Ik wou dat ik iemand had om hiermee over te praten...

Op dat moment komen we aan op school, waar Duncan ook net aankomt. Ik zwaai vrolijk naar hem, en hij zwaait terug. Misschien kan ik het er met hem over hebben... Ik heb natuurlijk vee met hem gepraat, en ik voel me ook erg vertrouwd bij hem, op een vreemde manier. Ik spring van mijn fiets af, nog half naar voren rijdend, waardoor ik een stukje naast mijn fiets moet rennen voordat ik voor hem sta.
'Hey Duncan! Heb jij goed geleerd voor die toets?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.
'Kan beter. Had nogal veel dingen aan mijn hoofd'.

Ik knik en parkeer mijn fiets. Als ik omkijk, zie ik Kim twijfelend onze richting op kijken. Als ze ziet dat ik kijk, wordt ze een beetje rood en zet ze haar fiets ergens neer. Ze slingert haar tas over haar schouder en loopt stug de school in. Ik wissel even een verbaasde blik met Duncan, en een dan naar haar toe.
'Kim! Rustig aan joh'.
Ik ga snel naast haar lopen, en ze kijkt me nadenkend aan.
'Waar hadden jullie het over?' vraagt ze dan.
'Aardrijkskunde, hoe zo?'
'Nou, wij waren aan het praten...'
'Ik dacht dat we al klaar waren'.
Ze zucht.
'Sorry. Ik ben gewoon een beetje chagrijnig vandaag. Weet ook niet waarom'.
Ik kijk haar bezorgd aan.
'Misschien gewoon... Meisjesdingen, weet je wel?'
Ik grinnik en knik. 'Dat zal het wel zijn'.
We lopen het gebouw in, weer druk pratend alsof er niks aan de hand is. Ik voel me vrolijk, en licht vanbinnen. Alsof die vermoeiende twijfelende rotzooi van gisteren al mijn zorgen al heeft opgemaakt.

Na school gaan we weer met zijn allen naar Kims huis. Echt vreemd, we zijn daar een stuk vaker nu dat Duncan er ook is. Het is gewoon gezelliger denk ik. Alleen heeft ze me vandaag wel een beetje geforceerd. Eigenlijk heb ik nog huiswerk, maar ze wilde het zo graag, en ik wilde geen nee zeggen...

'Duncan, heb je zelf niet vrienden of zoiets?' vraag ik na een tijdje. Hij kijkt verbaasd op.
'Nou, je zit constant bij ons, maar daarvoor was je toch ook bij andere mensen?'
Hij zucht. 'Allemaal idioten' zegt hij simpel. Ik grinnik en schudt mijn hoofd.
'Dus ze vinden het niet erg dat je nu weg bent?'
'Om eerlijk te zijn hebben ze nog niks gevraagd. Ik weet niet of het ze iets uitmaakt eigenlijk'. Hij kijkt naar de grond en friemelt een beetje aan de rits van zijn jasje. 'Mij maakt het ook niet veel uit, ik heb jullie nu' zegt hij dan, en ik glimlach vrolijk naar hem. Mijn ogen glijden dan langzaam naar Kim, die ons weer onderzoekend aankijkt. Als ze merkt hoe ik haar aankijk, wordt ze rood en praat ze verder met Darwin.

Na een tijdje moest Darwin naar huis om nog huiswerk te doen of zoiets. Tom en Duncan zijn drinken aan het halen, en ik zit naast Kim op het bed. Ze kijkt me weer even onderzoekend aan.
'Is er iets?'
Ze zucht.
'Waarom praat je nou zo veel met Duncan?'
Ik trek een wenkbrauw op, en ga iets rechter op zitten.
'Waarom vraag je dat toch steeds?'
Ze bijt even op haar lip.
'Het lijkt bijna alsof je hem leuk vindt of zoiets...'

Ik kijk haar drie seconden aan, en barst dan in lachen uit.
'Nee, nee, dat is het echt niet. Oké, ik wil het wel vertellen'.
Ze kijkt me meteen opgelucht en nieuwsgierig aan.
'Nou, kijk. Duncan die kwam dus aan de deur om om hulp te vragen met zijn vader en zo, omdat wij het dichtst bij woonden. En toen raakten we aan de praat over zijn vader, en over zijn homoseksualiteit. En blijkbaar ben ik goed in luisteren, want hij voelde zich beter. En later praatten we over mensen leuk vinden, en we hadden het over Tom, en over jou...'
'Mij?' Ze kijkt me verward aan. Ik word rood, en probeer een goed antwoord te bedenken.
'Waarom ik?'
'Nou, ja. We hadden het dus over Tom, en over hoe we niet meteen alles aan jou moesten vertellen, want dan zou je heel vrolijk worden. Ik had dus bijna verteld dat hij hem leuk vond, maar ik wist mezelf te redden'.
Ze grinnikt. 'Heh, sukkel. Maar zo denk je dus over mij?'
'Nou, het is niet zo dat jij ontzettend vreselijk bent, maar wel een beetje... Overenthousiast'.
Ze lacht en knikt. 'Ja, inderdaad'.

Dan draait ze zich naar mij, en glimlacht. We kijken elkaar even kort aan, en ik laat mijn ogen naar de hare glijden. Mijn hart maakt een sprongetje als ik zie hoe haar felblauwe ogen mij aanstaren, en ik voel mijn wangen rood worden.

Ze veegt een pluk haar achter haar oor en beweegt een beetje naar me toe. Onbewust doe ik hetzelfde, en opeens zijn onze gezichten heel dichtbij elkaar. Haar ogen glijden naar mijn lippen en ze buigt langzaam voorover.

Dan gaat de deur open.

Meteen zit ik weer op een goede meter afstand van haar, en Duncan en Tom komen druk pratend naar binnen. Ze kijken ons niet meteen aan, waardoor ze niet zagen hoe dichtbij elkaar we zaten. Ik werp een vlugge blik op Kim, die vuurrood naar haar voeten staart. Ze kijkt niet op, dus ik kijk dan ook maar naar mijn eigen voeten. En de twijfelende rotzooi is back in the house.

~ 27-02-2018 ~