Dark Green

30

Skyler:
Ik. Ben. Een. Idioot.
Dat wist ik al, maar vandaag heb ik het weer aan mezelf bewezen. En aan Kim. Die ik heb gekust. Zonder enige aanleiding, voor haar tenminste, en zonder enige logica in mijn stomme hoofd.

Ik fiets door haar straat, met tranen in mijn ogen. Misschien door de wind, misschien door een werkende traanbuis. Wat het ook is, het is erg irritant. Mijn gezicht voelt er alleen maar kouder door aan. Maar ik verdien dat gevoel, als de domme idioot die ik ben. Met elke draai van mijn trappers realiseer ik dat ik het waarschijnlijk goed verpest heb voor mezelf.

Als ik eindelijk thuis aankom, storm ik meteen naar boven. Mijn ouders zijn toch niet thuis. Ik ren naar Darwins kamer, trek de deur open, loop naar Darwin, die op zijn bed zit, toe en sla ik huilend mijn armen om hem heen.
'Huh... Skyler? Wat...'
Hij duwt me even naar achteren.
'Wat is er?' vraagt hij verbaasd.
'Ik... Ik heb... Ik...' probeer ik, maar hij merkt dat praten niet lukt en trekt me weer tegen hem aan.

'Shh, stil maar. Diep ademhalen' zegt hij zacht. Ik begin langzaam aan wat rustiger te worden, en ik veeg mijn neus af aan Darwins schouder, wat hij gelukkig niet doorheeft.
'Oké, goed. Vertel me nu maar wat er is' zegt hij zacht. Ik haal diep adem, en begin dan het hele verhaal te vertellen. Van Duncans gesprekken met mij over Tom, en dat ene gesprek waar ik er achter kwam dat ik verliefd ben op Kim, en natuurlijk wat er net gebeurde. Het laatste is erg ongemakkelijk en vreemd, want hoe in de wereld moet je dat zeggen. Maar uiteindelijk is alles er uit en zit Darwin me met grote ogen aan te kijken.

'Ik heb het verpest... Niet alleen voor ons twee, maar ook voor jou en Tom en Duncan. Als ik en Kim ruzie hebben, dan kunnen jullie niet meer met ons praten... Oh nee het spijt me Darwin!'
Ik begin bijna weer te huilen, maar Darwin legt een arm om me heen.
'Rustig maar Skyler, we vinden wel een oplossing. Daar naast, weet je zeker dat Kim het niet ook wilde?'
Met een verontwaardigde blik kijk ik hem aan, met hij praat verder voor ik iets kan zeggen.
'Ik bedoel, naar jouw verhaal leek het niet alsof zij degene was die zich terugtrok...'
'Dat betekent niet meteen dat ze het niet erg vond' mompel ik stug.
'Maar het betekent in ieder geval wel dat het niet alleen jouw schuld is. Daar naast, zoals jij al zei, ze heeft het zelf ook meerdere keren geprobeerd'.

Ik zucht en haal mijn schouders op.
'I guess... Maar alsnog. Het gaat niet om of ik gelijk heb of niet, het gaat erom dat ik haar nu kwijt ben' zeg ik zacht.
'Hey... Wie zegt dat? Skyler, ze houdt van je. Misschien niet op dezelfde manier als jij, wat ik trouwens ook niet helemaal uitsluit, maar ze wil je echt niet kwijtraken. Mijn advies is om er met haar over te praten'.

'Wat dat gaat zo makkelijk' spot ik geïrriteerd. Hij zegt even niks, en dan zucht hij.
'Luister, ik probeer je te helpen. Ik weet dat praten niet makkelijk is, maar het is wel ongeveer je enige optie. Je moet namelijk nog wel gewoon naar school morgen...'

Heb je ook wel eens het gevoel alsof er acht stenen in je buik vallen?
Ja, dat dus.
School.
School is natuurlijk al vreselijk, maar de hele dag daar zijn met Kim, zonder dat ze enig idee heeft waarom ik nou... Heb gedaan wat ik heb gedaan.

Waarschijnlijk staar ik nu al vijf minuten naar de muur, want Darwin kijkt me verward aan. 'Sky...'
'Noem me niet zo' snijd ik hem geirriteerd af.
'Maar... Dat doe ik letterlijk al heel mijn leven. Iedereen'.
'Ja... Ook Kim... Oh nee. Oh nee, ik ben stom en slap!'
Met een zucht sla ik mijn handen over mijn ogen en zucht ik. Darwin slaat zijn arm om mijn schouder en kijkt me twijfelend aan.

'Oké, luister Sky...ler, over een kwartier komt Chloë langs, dus als je jezelf dan een beetje in elkaar hebt gezet, kan je misschien ook nog even bij ons komen, maar zoniet...'
Ik haal mijn neus op en schud mijn hoofd.
'Nee, ik zit wel op mijn kamer en probeer zo min mogelijk geluid te maken' zeg ik zacht, en hij glimlacht scheef.
'Mooi zo. En ik blijf bij mijn advies om te praten'.
Ik zucht en sta op.
'Ja ja, oké. Ik ga weer'.

Ik loop weer zijn kamer uit en ga naar mijn eigen. Met een zucht ga ik weer op mijn bed zitten, maar ik heb geen zin om te huilen. Het is zo vermoeiend, en ik heb al wel genoeg gehuild deze week. Na een tijdje hoor ik de deurbel. Dat zal dan wel Chloë zijn. Darwin loopt naar beneden. Ik hoor de deur opengaan, ik hoor dat mensen praten, maar kan niet horen wat ze zeggen. Dan hoor ik voetstappen op de trap, en ik zie mijn deurklink bewegen. Vreemd.

Langzaam gaat de deur op een kiertje open.
'Sky?'
Mijn ogen worden groter, en ik krijg weer dat gevoel van acht stenen in mijn maag. Kim loopt mijn kamer binnen, en kijkt me strak aan.
'Ik weet dat je normaal je problemen negeert en er van weg rent...'
Ze sluit de deur en gaat er voor staan.
'Maar wij moeten praten'.

~ 01-04-2018 ~

HET SPIJT ME
IK WAS HET VERGETEN GISTEREN
IK. BEN. EEN. IDIOOT.
Hahah dat is grappig want zo begon het hoofdstuk 😂