Dark Green

20

Skyler:
Ik lig op mijn bed met mijn kussen over mijn hoofd getrokken. Ik wou dat ik een schildpad was, dan kon ik mezelf nu in mijn schild terugtrekken. Of een gordeldier, dan kon ik me oprollen tot een gepantserd balletje. En dan hoefde ik me niet bezig te houden met alle shit in deze ingewikkelde wereld. Of een slak. Dan ben ik wellicht wel een beetje slijmerig, maar dan kan ik me ook terugtrekken. En ik zou zoveel geven om dat nu te kunnen doen.

In de kamer naast me hoor ik de zachte stem van mijn moeder. Ze klinkt bezorgd, en ik vang een paar woorden op zoals 'koorts' en 'ziekenhuis'.
Met een zucht haal ik het kussen van mijn hoofd af en sta ik op. Misschien moet ik even stoppen met nadenken. Ik weet wel wat ik kan doen om me af te leiden. Ik heb zin in een warme, relaxte douche.

'Ik ga douchen' roep ik naar mijn moeder, terwijl ik mijn stem zo normaal mogelijk probeer te laten klinken.
'Oké, is goed. Vergeet niet daarna op te ruimen!'
'Ja ja. Is goed'.

Ik gris een handdoek uit de kast en trek de badkamerdeur achter me dicht. Snel draai ik hem op slot en draai ik de douche aan. Ik kleed me uit, en stap onder het hete water. Het voelt goed. Erg ontspannend. Ik begin na te denken, en laat mijn gedachten alle kanten opdrijven. Ze spoelen, samen met het hete water, meteen weer van mijn lichaam weg. Ik zucht, en denk dan aan Darwin. Arme Darwin, hij is zo ziek, en ik zit alleen maar in mijn eigen gedachten. Als ik klaar ben met douchen ga ik wel naar hem toe.

Ik droog mezelf af en kleed mezelf aan. Ik kijk even in de spiegel. Ik vraag me af of mijn haar er leuk uit ziet als het gesteild is. Misschien moet ik dat eens proberen. Ik borstel snel mijn haar en droog mijn gezicht nog een laatste keer af. Dan draai ik me om en loop ik de badkamer uit.

Voorzichtig duw ik Darwins kamerdeur open.
'Hey' zegt Darwin verbaasd, met een zwakke, schorre stem.
'Hey, hoe gaat het?'
'Uhm... Slecht. Ik ben ziek. En met jou?'
Ik kijk hem verbaasd aan, en hij kijkt bezorgd naar mij.
'Deze muren zijn dun, Sky. Ik kan misschien niet alles horen, maar het geluid van mijn huilende tweelingzusje is best wel herkenbaar na vijftien jaar' zegt hij, en hij gaat rechtop zitten. Ik word een beetje rood, en schuif een beetje heen en weer op de stoel waar ik op zit.

Hij pakt mijn hand vast en kijkt me streng aan. Zijn hand is erg warm, net als zijn hoofd, en er zitten nog steeds rode vlekjes op zijn brandende wangen. En nog steeds denkt hij aan mij.
'Wat is er nou Sky?'
Ik kijk hem aan, en bijt op mijn lip.
'Nee, niks. En jij dan? Is het... Serieus?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.
'Volgens mij is het niet erg. Mam zei iets over verkoudheid...'
'Deze muren zijn dun, Darwin. Ik kan misschien niet alles horen, maar het woord "ziekenhuis" is erg herkenbaar'.

Hij glimlacht zwak, en gaat dan weer liggen. 'Ik denk niet dat het zo erg is. Ik voel me bagger, maar verder is het... Prima. Denk ik'.
Ik schud mijn hoofd en grinnik zachtjes.
'Je bent te rustig Dar, het is misschien toch wel slim om even te checken'.

Hij zucht en houdt dan mijn hand weer vast.
'Oké, maar wat is er nou?'
Ik kauw even op de binnenkant van mijn wang en aai hem even door zijn haar.
'Maak je nou maar geen zorgen, het zijn... Meisjesdingen'.
Hij kijkt me nog even onderzoekend aan, omdat hij me duidelijk niet gelooft, maar zucht en knikt.
'Oké, is goed. Maar als er iets is wat je me wil vertellen...'
Ik schudt mijn hoofd en zucht.
'Nee, niks'.

Ik loop naar beneden, en mijn moeder staat eten klaar te maken.
'Hey liefje, hoe gaat het?' vraagt ze.
'Uhm... Kan beter, hoe gaat het met Darwin?' vraag ik. 'Als in, hoe ziek denkt u dat hij is?'
Ze zucht en kijkt bezorgd naar de pan met eten.
'Ik weet het niet. Vanavond ga ik met hem naar het ziekenhuis. Ik maak me echt zorgen om hem...'

Ze praat nog een beetje verder over Darwin, dan over het eten, en verder volg ik het niet meer precies. Mijn gedachten drijven weer eens af naar het persoon waar ze vaak naar drijven, en ik probeer het niet meer tegen te houden dit keer.
Kim.
Kimberly.
Mijn beste vriendin op wie ik verliefd ben.

Vermoeid probeer ik te bedenken hoe mijn leven nu verder zal gaan. Moet ik er gewoon mee leven? Of moet ik het vertellen? Misschien is er een hele kleine kans dat ze hetzelfde voelt... Of in ieder geval dat ze het accepteert en dat we gewoon vriendinnen blijven. Maar stel je voor dat ze dat niet doet? Dat ze geen vriendinnen wil zijn? Dan vallen wij uit elkaar, dan valt de hele groep uit elkaar, en dat is dan mijn schuld.

Misschien moet ik gewoon mijn bek houden. Ik moet er mee leren leven. Tom leeft met zijn crush op Duncan, en als hij het kan, dan ik vast ook wel. Ik moet eens mijn huiswerk gaan doen.

~ 03-03-2018 ~