Dark Green

26

Skyler:
Maandagmorgen.
Ik rommel een beetje aan mijn fiets.
'Vandaag ga ik Kim weer zien!' Jubelt een klein stemmetje in mijn hoofd. Ik glimlach in mezelf. Is het niet geweldig dat ik zo blij kan worden van het zien van iemand die ik bijna iedere dag zie?
Drie seconden later realiseer ik dat dit de eerste keer is dat ik niet negatief denk over mijn crush op Kim. Meteen voel in me nog iets vrolijker.

Zoals je waarschijnlijk al merkt ben ik in een erg goed humeur vandaag. Wat denk je anders, mijn broer komt uit het ziekenhuis! Hij zal nog wel een paar weken antibiotica moeten blijven nemen, maar dat kan nu vanaf thuis. Vandaag tijdens het vijfde uur mag in weggaan.

Vrolijk spring ik op mijn fiets en ga ik naar de plek waar we met zijn allen op elkaar wachten. Kim en Tom staan er al, en ze zwaaien vrolijk.
'Hallooooooo' zing ik vrolijk naar ze toe. Kim grinnikt.
'Jij bent vrolijk vandaag' zegt ze, en ik voel weer er vreemde buikfladder als ze me aankijkt.
'Ja, inderdaad. Ik voel me bijzonder positief!'
'Nou, ik vind je wel leuk zo'.
Ik kijk haar aan, en ze kijkt met haar typische glimlachje terug. Ze vindt me wel leuk zo. Yay, ik moet vaker vrolijk zijn.

Voor ons fietst Tom, zachtjes voor zich uit neuriënd.
'Die is ook blij' merk ik op.
'Ja, het hele weekend al. Ik voel me een beetje buitengesloten' grinnikt Kim. Ik zie aan haar ogen dat ze het niet echt bedoeld, dus ik lach mee.
'Waarschijnlijk omdat iedereen constant verliefd is...' zeg ik, niet realiserend dat dat een fout is.
'Whut? Ben je verliefd Sky?'
Ze kijkt me verbaasd aan.
'Eh, nee... Tom en Duncan bedoel ik. Ik bedoel, het is zo duidelijk'.
Ze knikt en kijkt voor zich. Al snel zijn we weer aan het praten over niks belangrijks en die ene geit die we een keer langs de weg zagen staan.

Ongeveer vijf uur later zitten we bij wiskunde. Kim zit naast me random dingetjes te tekenen, en vertelt een heel onzinverhaal over een of andere identieke tweeling met dezelfde naam. Ik luister niet echt, want ik zit haar gedachteloos aan te staren. Eerst had ik me geschaamd, maar joh. Als ze vraagt waarom, kan in gewoon zeggen dat ik nadacht over Darwin.

Darwin...

Oh, ik mag al weg. Ik steek mijn vinger op, en onze leraar kijkt me vragend aan.
'Het is al kwart over elf meneer...'
'Oh ja, je moet weg. Veel plezier!'
'Dank u wel!' zeg ik vrolijk terug. Kim pakt mijn arm vast, en ik draai me naar haar toe.
'Geef hem een knuffel van me' zegt ze zacht. Ik knik, en loop van mijn plek vandaan, langs Tom en Duncan, die hard lijken te werken. Af en toe kijken ze elkaar even aan, glimlachen ze en gaan ze weer verder. Vreemd, maar ik vraag er niet naar.
'Ik ga' fluister ik.
'Oh... Oh, veel succes!' zegt Tom vaagjes.
'Ja, veel plezier' zegt Duncan er afwezig achteraan. Ik kijk ze even nadenkend aan, maar dan loop ik weg. Vreemd. Maar ik doe ook vreemd, dus ik kan niks zeggen.

Op het schoolplein staat mijn moeder al met de auto klaar. Ik trek de deur open en spring er in.
'Hoi schat, hoe was school?'
'Prima. Kom we gaan!'
'Ja, ja. Rustig. Ik ga al, ik ga al'.
Als we eindelijk aankomen bij het ziekenhuis, ben ik al de auto uit voordat die stopt met rijden. Ik ren meteen naar de deur, en besef dan dat ik waarschijnlijk op mijn moeder moet wachten.

Na een tijdje rondlopen komen we weer op de zaal waar ik gisteren ook was.
'Darwinnn!' roep ik vrolijk. Ik geef hem een knuffel. 'Hooooi Sky' zegt hij half stikkend.
'Hey Skyler!' hoor ik achter me. Chloë zit op haar bed.
'Hey Chloë' zeg ik vrolijk.
'Hey. Darwin gaat weer naar huis, toch?'
Ik knik. 'Ja, inderdaad. Heeft hij je nummer al? Dan kunnen we contact houden' stel ik voor.
'Oh, goed idee. Wacht, mag ik je telefoon?'
Ik knik en steek hem naar haar uit. Ze pakt hem aan en voert haar nummer in bij de notities, samen met duizend smileys.

'Cool! Ik app je wel' zeg ik.
'Oki! Veel plezier thuis!' zegt ze vrolijk terug. Dan richt ze zich op Darwin.
'Jij ook. Ik hoop dat de antibiotica helpt' zegt ze aardig.
'Dank je, ik ook. Bij jou bedoel ik'.
Ze kijken elkaar even kort aan, en dan komt mij moeder binnen.

'Hoi schat!' roept ze vrolijk, en ze heeft Darwin een dikke knuffel. Dan draait ze zich naar Chloë.
'Hey, ben jij Chloë?'
'Ja, dat ben ik' zegt ze, een beetje verbaasd.
'Skyler heeft over je verteld. Oké, goed, we moeten gaan. Kom je Darwin?'

Darwin knikt en staat op. Hij pakt zijn tas van de stoel naast zijn bed.
'We houden contact' zegt hij nog een keer tegen Chloë. Die knikt en glimlacht. Als we buiten staan, fluister ik: 'Weet je zeker dat jullie alleen vrienden zijn?'
Hij zucht geïrriteerd en duwt me van hem af.
'Een jongen en een meisje kunnen bevriend zijn Skyler' zegt hij. Ik grinnik.
'Sorry, ik weet het. Ik voel me gewoon erg positief vandaag' zeg ik. Hij glimlacht.
'Mooi zo. Dus je gaat stoppen met hier over zeuren?'
Ik knik en glimlach. 'Beloofd'.

~ 27-03-2018 ~